Wat zijn we erin getrapt!!!!

Na twee maanden was ik zwanger van ons eerste kindje, wat waren we toch blij....

De zwangerschap verliep eigenlijk zonder al te veel complicaties, ik had enkel een hoge bloeddruk waardoor ik onder controle stond van de gynaecoloog.

Toen onze dochter na ruim 40 weken werd geboren was het natuurlijk de mooiste baby van de wereld.

De eerste nacht samen was voor ons allemaal wennen en ging gepaard met lichamelijke ongemakken en huilen. 'Nou, dat is heel begrijpelijk kleintje, je moet wennen aan de grote wereld buiten mama's buik!'

Na die eerste nacht bleef dochter-lief ook overdag erg onrustig en huilde uren en uren.. het slapen lukte niet omdat er teveel onrust was..

De 'lieve' kraamverzorgster die we hadden vertelde mij doodleuk dat baby's nu eenmaal huilde en dat ik nog veel moest leren!!! Uhhhh... Bedankt voor de tip.....🙄

Zo gingen er weken voorbij waarbij we medicatie voor spruw hebben gehad, twee osteopaten hebben bezocht, bleek dat mijn lieve schat verborgen reflux had en ook hier medicatie voor kreeg... We zijn zelfs een keer met die lieverd naar de spoed gereden savonds omdat ze helemaal overstuur was en zelfs benauwd werd van het gehuil, eenmaal in de Maxi-Cosi in de auto viel ze in slaap waarop de arts bij de spoed reageerde 'dus u komt hier met deze baby omdat ze blijft huilen en niet wil slapen'... Oké, en bedankt!

 Heel veel advies hebben we gekregen, van inbakeren, tot het bedje verzetten, de stofzuiger aan laten staan als ze in bed lag, in de buik drager. ALLES maar dan ook echt ALLES hebben we geprobeerd. Iedereen wist hoe je met mijn baby moest omgaan behalve ik! Je weet van gekkigheid ook niet meer wat je moet doen en gaat steeds meer twijfelen aan je moeder instinct . ik dacht echt 'ze hebben mij overgeslagen met het uitdelen van het moeder instinct .. hoe houdt ik dit vol tot haar 18de, dit heeft niemand ons ooit verteld. Wat zijn we erin getrapt zeg! snachts liep ik met haar door de woonkamer en vertelde hoeveel ik van haar hield maar dat het wel moeilijk voor me was om haar ook echt leuk te vinden 😳..

Op een avond liep ik weer uren met haar rond en vertelde ik haar 'dat het maar goed was dat ze geen hondje was want dat ze dan toch echt wel terug ging naar het asiel' ze keek me aan en ik smolt meteen weer en moest zo lachen om mijn rare uitspraak 😂 ik hoopte maar dat ze mijn humor had dan zou het later misschien begrijpen 🥴..

Ik heb altijd mijn hele hart vol met liefde gehad voor haar, wilde haar niet uit handen geven aan anderen juist omdat ze zo huilde en ik het vooral zielig vond voor haar, haar eigen moeder kon haar niet troosten of helpen. Ik kon niet genieten van mijn kleine meid, ik was ongelukkig en voelde me heel erg alleen. Niemand die mij begreep want iedereen is altijd alleen maar blij als er een baby geboren wordt. Nergens wordt aangegeven dat het ook anders kan en dat dit ook oké is en mag. Je hoeft geen perfecte baby hebben en al helemaal geen perfecte moeder te zijn die vanaf minuut 1 haar kind door en door kent..

Voor mijn man was het ook echt een vreselijke periode. Wanneer hij smorgens ging werken liet hij een huilende baby en vrouw achter en wanneer hij savonds weer thuis kwam waren beide nog steeds aan het huilen. Ook ik wilde zo graag voor hem om 18:00 bij de voordeur staan met lachende baby op de arm en het eten klaar geserveerd op de mooi gedekte tafel 🥴.. maar dat was bij ons niet het geval..

De huisarts hebben we geregeld bezocht en ze wilde ons niet doorverwijzen naar de kinderarts omdat dochter-lief goed in gewicht aankwam en er dus niets aan de hand was.. na het zoveelste bezoek waarin is eiste dat we verder geholpen moesten werden we doorgestuurd.

De kinderarts zag ons alledrie helemaal gebroken van stress en vermoeidheid en besloot om onze kleine meid op te nemen om haar te observeren en ons even op adem te laten komen..

Wat was dat een verschrikkelijke keuze, mijn verstand zei dat dit nodig was maar mijn gevoel (waar ik al zo onzeker over was) schreeuwde dat ik mijn dochter daar niet kon laten.... Helemaal alleen in een vreemde kamer met vreemde mensen die waarschijnlijk ook baalde dat ze avonddienst hadden!

De verpleegkundige was erg vriendelijk en wij mochten als ouders blijven slapen en overdag de hele dag bij onze meid..

Dus ik met een volle tas met spulletjes voor mezelf ging ik naar het ziekenhuis. Eenmaal daar was ik alles aan het 'installeren' en toen kwam de verpleegkundige vragen hoe laat ik terug kwam en of ik zelf de fles wilde geven??🥺

Er werd mij verteld dat het voor iedereen beter was dat mijn lieve kleine meid daar alleen tot rust zou komen in de fabriek (genaamd ziekenhuis)..

Heftig om te horen, en huilend ging ik weer met mijn volle tas naar huis om daar de minuten te tellen tot de volgende fles om naar mijn dochter te gaan....

Heel even was ik bang dat mijn meisje bijvoorbeeld ontvoerd zou worden door een of andere gek (tja hormonen hè) maar als ik me dan bedacht dat ze zoveel huilde begreep ik ook wel weer dat de ontvoerders liever een rustige baby wilde stelen😜...

Na een weekje was iedereen klaar voor een vierde of vijfde start en was mijn gezin weer onder 1 dak.

Het huilen was inderdaad minder maar de nachten bleven een ramp....

Nadat het beter ging met mijn lieverd moest ik de tijd voor mezelf pakken om te herstellen van alle stress, zorgen, verdriet en onzekerheid..

Die Lieve dochter van mij is inmiddels 4 en zit vol temperament,( net als mama...😊)

Ze is een fantastisch kind en ik geniet met volle teugen van haar...😍

Als we vier jaar geleden de tijd konden terugdraaien dan was onze dochter er waarschijnlijk niet geweest (echt een vreselijke gedachte, sorry sorry sorry) ik heb er nu nog steeds echt zoveel moeite mee dat ik me destijds zo voelde naar mijn meisje toe. Ben nu ook extra beschermend naar haar toe, omdat ik naar haar toe de best mogelijke mama wil zijn. 

Ik kan me geen moment zonder haar voorstellen, ze is echt fantastisch!  Dat eerste jaar is erg zwaar geweest vooral omdat we niet wisten wanneer de omslag zou komen, MAAR het was zeker de moeite🥰.