Wat ze er niet bij vertellen over borstvoeding...

In mijn vorige blog schreef ik al over mijn bevalling bij 37 weken en het relatief lage geboorte gewicht van 2700 gram.

Borstvoeding: simpelweg het beste voor je kind. Natuurlijk wil ik het beste voor mijn kind, dus dat gaan we gewoon (even) doen! Ik lekte ook al vanaf week 20 in mijn zwangerschap melk, dus dacht dat dat wel goed moest komen, toch?!?!

In het ziekenhuis hielp de verpleging met mijn dochter aanleggen, dat leek redelijk te gaan, maar het waren steeds korte momenten en zij vertelde mij dat dat logisch was bij een pasgeboren baby. Voor de zekerheid kreeg ze voor de nacht wel 10cc kunstvoeding "extra" al spuugde ze die net zo hard weer uit... Eenmaal thuis begon al direct de ellende met borstvoeding. De kraamverzorgster zei dat ons meisje te klein was om goed te drinken. Ze had er simpelweg de kracht niet voor. Dit resulteerde er in dat ze op zich wel goed aan hapte, maar vervolgens al snel weer los liet of simpelweg in slaap viel. Ze had letterlijk de kracht en energie niet om door te drinken. We moesten dan ook continue in haar handjes of voetjes knijpen om haar wakker en aan het drinken te houden. Het was echter niet voldoende zo bleek later.

Doordat ze niet goed dronk kwam bij mij de productie niet goed op gang en na 2 dagen was ons meisje door haar reserves heen. De tweede nacht thuis was een hel vanaf 23 uur begon mevrouw te krijsen, echt oorverdovend. Dus gelijk maar aanleggen natuurlijk. En ze dronk (dacht ik...) en viel aan mijn borst in slaap, dus ik legde haar weer weg. FOUT! gelijk weer krijsen! Ok nog maar een keer dan, en direct hapte ze gretig aan. Weer viel ze 5 a 10 min later weer slaap, weer probeerde ik haar weg te leggen. FOUT! Weer aangelegd, hierna hield ik haar bij mij op mijn borst liggend in bed, ik durfde haar niet meer weg te leggen, bang dat het allemaal weer begon. Dat hielp....5 minuten. En het begon weer opnieuw. Als een hongerige spreeuw bleef ze om zich heen happen, helemaal verhit van het huilen. Afschuwelijk om te zien! Eigenlijk heb ik min of meer van 23 uur tot 6.00 u non stop met haar aan mijn borst gelopen. Mijn man is heel eventjes wakker geweest (die heeft de luxe dat hij zelfs door dat gekrijs heen kan slapen) en bood aan het over te nemen, maar ook al was ik een kersverse mama en moest ik nog een hoop leren, het was duidelijk dat ze honger had en hij had nou eenmaal geen melk dus in mijn ogen kon hij weinig voor ons doen. Om 6 uur trok ik het echter niet meer en maakte hem wakker: "neem haar alsjeblieft mee naar beneden, ik kan niet meer!!" riep ik in tranen. En dat heeft hij ook gedaan. Maar ons meisje was inmiddels ook letterlijk uitgeput en viel (de mazzelkont) na 5 min in slaap. Ik heb toen tot 9.30 kunnen slapen. Toen werd ik wakker van de kraamzorg en mijn man die met haar bezig waren en of ik het nu ook leuk vond of niet, ze MOEST nu echt weer eten. Hier begon ik mij te beseffen dat als je borstvoeding geeft, je het echt allemaal zelf moet doen. Mijn man deed wel even de luier verschonen of iets dergelijks, maar de rest was aan mij. 24/7...Logisch natuurlijk en bij een infoavond over borstvoeding hadden ze ook wel bij de voor en nadelen uitgelicht dat als je flesvoeding geeft, je het kan delen...maar wat voor enorme impact het op je heeft, dat besef je pas als het echt zo ver is. Herstellende van de bevalling, nadat je al maanden lang door die buik en hypergevoelige blaas, slecht hebt geslapen, en dan moet je ook nog eens max a 3 uur de borst geven. Nu denk ik dat als een baby goed drinkt dat dat op zich nog niet een heel erg probleem moet zijn want dan schijn je relatief snel klaar te zijn. Maar omdat mevrouw amper dronk en steeds in slaap viel, koste het mij minimaal 45 min per keer en het was echt geen relaxe momentje wat je wel eens leest omdat ik haar continue moest wakker houden.

Die ochtend ging de kraamverzorgster onze dochter weer wegen en ze woog nog maar 2450 gram. Ze was officieel door haar reserves heen, dus geen wonder dat de nacht zo`n hel was geweest. Ook had ze pas, in de 3 dagen dat ze inmiddels in deze wereld was, 1x een heeeeeel klein beetje geürineerd.

De kraamverzorgster vertelde mij dat het zo niet langer meer kon en gaf mij de opties om OF op kunstvoeding over te stappen OF een kolfapparaat van het ziekenhuis te huren en daarmee proberen de productie in ieder geval op gang te brengen. Het was namelijk de verwachting dat als onze dochter de 3KG gepasseerd was, zij wel gewoon goed kon drinken, dus ik hoefde het alleen maar tot dan vol te houden...

Ik besloot te gaan kolven. Eerst aanleggen, dan kolven, dan het gekolfde nageven en zo nodig bijvoeden. Dit ging opzich iets beter, maar ik was per keer 1,5 uur bezig en dan had ik max 1 uur voor mijzelf tot de volgende voeding om bijv te douchen, te eten/drinken of: te slapen...na 3 dagen was ik zo bek af en samen met de kraamtranen zorgde dit bijna voor een overstroming in huis. Ik vond het zo niet meer leuk, was het zat, zo kon ik toch niet van dat kind genieten!!! Ik vond haar zelfs maar stom, was zelfs een beetje boos op haar. Waarom wilde ik ook al weer kinderen?? Waarschijnlijk was dat ook grotendeels door de hormonen hoor, maar genoeg reden voor de kraamzorg om in te grijpen. Ik mocht weer kiezen: door gaan met borstvoeding maar dan door full-time kolven en niet meer aanleggen, of over op kunstvoeding. Ik besloot voor het kolven te gaan. Dit heb ik uiteindelijk 3 weken (tot de uitgerekende datum) volgehouden en ze groeide er uitstekend op, maar het was voor mij geen doen meer. Ik moest zo`n 10x per dag kolven, voor ongeveer de helft van haar flessen en als zij dan een keer sliep 's nachts, dan had ik weer stuwing en moest er alsnog uit om te kolven. Lag ik er weer in, dan kwam zij na een half uur alsnog weer en kon ik er weer uit enz enz...Natuurlijk had ik toen ook mijn man kunnen vragen om dan dat flesje afgekolfde voeding te geven, maar ik werd wakker bij de eerste kick, hij niet. Moeten we dan allebei wakker zijn? dacht ik dan. Achteraf heb ik veel te veel geprobeerd om alles maar zelf te doen, maar dat zit nu eenmaal in mijn aard, ik vraag niet zo makkelijk om hulp. Zelfs de lactatiekundige zei na 2 weken al dat ik maar moest stoppen, ook zij wist geen oplossing meer. Ik heb het puur op wilskracht tot de uitgerekende datum volgehouden ivm met mijn eigen schuldgevoel.

Naast het feit dat ik mij al schuldig voelde over de vroege geboorte en het lage gewicht (Het zijn namelijk bewezen gevolgen van stress tijdens de zwangerschap en stress heb ik genoeg gehad, dus dat nam ik mijzelf kwalijk, ondanks dat ik aan de reden van stress niets kon doen en er juist zo goed en gezond mogelijk mee om ben gegaan, maar dat heeft even geduurd voordat ik mij dat realiseerde) had ik nu dus nog iets om mij schuldig over te voelen. Want de borstvoedingsmaffia hadden wel degelijk hun greep op mij en ik voelde mij dan ook verschrikkelijk bij iedere kunst-fles die ik mijn dochter gaf. Maar ze groeit nog steeds goed en is nog steeds gezond, dus ook dat laat ik steeds meer los. Ik zal ook wel moeten...

Maar mijn punt is dat pas als het zo moeizaam gaat en je er over gaat praten met mensen, dan hoor je steeds meer vrouwen over de moeizaam opgang komende borstvoeding, of dat het helemaal niet lukte. Het is trouwens verbazingwekkend hoeveel vrouwen het wel proberen, maar bij wie het niet lukt! Dat het inderdaad behoorlijk pittig is omdat je het echt alleen moet doen en het niet even kan over laten aan een ander (tenzij je kolft), zeker zo vlak na je bevalling omdat je nog herstellende bent. En dat kolven gewoon echt niet leuk is (ik voelde mij net een melk-koe met die dingen op mijn borsten). De borstvoedingmaffia, in de boekjes en op zo`n informatie bijeenkomst zijn ze er veel te rooskleurig over wat mij betreft. Ze noemen heeeeel kort de nadelen op, maar dan ook echt heel kort en summier, ze bagatelliseren de boel eigenlijk een beetje en hebben het uitgebreid over al die voordelen en maken het zo mooi, dat je het gevoel krijgt dat het de makkelijkste zaak van de wereld is. Dat doe je wel even! Geen haar op je hoofd die denkt aan het feit dat het misschien niet gaat lukken, want zo doen ze het over komen. En stiekem denk je misschien al in je hoofd dat al die vrouwen bij wie het, tussen haakjes, niet lukte, het gewoon veel te makkelijk hebben opgegeven en gewoon lui zijn. Want het gebeurd toch al eeuwen en als vrouw ben je er toch voor gemaakt? Wat is dus het probleem? En er zijn ook nog eens heel veel hulpmiddelen (want ook daar hebben ze het over) dus succes gegarandeerd. Enne...dat heb je toch allemaal wel over voor je kleine spruit? ....

Dat is dus niet de realiteit. Bij de een gaat het wel van het leiendakje uiterraard, maar bij de ander om wat voor reden dan ook niet, en dat was vroeger ook echt niet anders hoor heb ik mij laten vertellen. Maar toen baarden de vrouwen aardig door en was er dus altijd wel een buurvrouw o.i.d. die melk in overvloed had en die voedde dan dus evt ook jou kind. Kun je je nu niet meer voorstellen want wij hebben heel makkelijk kunstvoeding tot onze beschikking, maar in ontwikkelingslanden doen een hoop vrouwen het nog steeds zo....en laten we daarbij ook niet vergeten dat er vroeger veeeeeel meer kindersterfte was en in ontwikkelingslanden helaas nu nog steeds, ook dat is niet door niets...

Als het niet lukt, moet je je helemaal niet schuldig voelen. Je hebt het geprobeerd en daar mee uit. Het lijkt zo simpel, zo`n natuurlijk proces, maar helaas kan de realiteit wel eens anders liggen.

Ik moet er nog wel even bij zeggen dat ik hoe dan ook toch wel een voorstander blijf van borstvoeding hoor en alleen maar meer respect heb gekregen voor de vrouwen die het wel "gewoon maar even" doen! en bij een eventueel volgend kindje, mocht het ons gegund zijn, dan zal ik het ook zeker nog een keer proberen....ik stap er alleen niet meer zo naïef in.