Wat is er met ons meisje? - deel 1 -

Om 7.15 uur mag ik eindelijk bij ons meisje. Ik word vriendelijk begroet door de verpleegkundigen op de NICU. Ze hebben al een aantal tests bij Fay gedaan, ze is ook al uitgebreid onderzocht en bekeken en bij het zien van mijn gezicht kunnen ze het feit dat Fay een wat bredere neusrug heeft afstrepen: dat heeft ze gewoon van haar moeder. Ze hebben haar ontdaan van de plastic zak, haar een luier omgedaan en om de darmen zit nu rondom verband.

Het ziet er heftig uit, maar ik wil niets liever dan haar vasthouden. Dat mag gelukkig. Ze wordt in een warme doek gewikkeld en eindelijk houd ik mijn dochter in mijn armen. Wat is ze klein en lief. Ze is totaal niet wat ik van tevoren had gedacht, eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik moest verwachten. Maar ze is mijn dochter en ze is perfect.

Na de eerste ontmoeting met Fay word ik door mijn man naar de kraamafdeling gebracht. Ik lig op een kamer met andere moeders die ook niet bij hun baby('s) zijn, dat vind ik fijn want ik vind het nu toch wel echt zwaar om niet direct bij mijn dochter te kunnen zijn. Ik krijg ontbijt en besluit tussendoor wat telefoontjes te gaan plegen om te vertellen dat onze dochter is geboren. Wat is dat toch leuk om te doen, ook al is de start van Fay natuurlijk helemaal niet zoals het hoort, er is wel een prachtig mooi meisje geboren en daar zijn we superblij mee en ongelooflijk dankbaar voor.

Aan het begin van de middag krijg ik een andere kamer, waar ik in mijn eentje lig. Dit vind ik prettig, zo heb ik geen prikkels om me heen. Om 14.00 uur belt mijn man, Fay wordt opgehaald van de NICU en meegenomen naar de OK, ze gaan haar al opereren! Ik zorg dat ik klaar ben om mee naar beneden te gaan, mijn man haalt me zo snel mogelijk op en we mogen nog even bij Fay voordat ze meegaat de OK in. Een verpleegkundige vraagt of we mee mogen de OK in, maar zowel wij als de chirurg willen dat niet. De chirurg legt uit dat ze de darmen van Fay in haar buik gaan plaatsen (zoals hij tijdens de zwangerschap al had uitgelegd), de buik dichtmaken en een naveltje maken. Hij verwacht dat ze wat ondersteuning nodig zal hebben met ademen, dus dat de kans groot is dat ze aan het zuurstof zit na de operatie. Hij vertelt dit zodat we erop voorbereid zijn en niet schrikken als we dit na de operatie zien. Hij belooft alles te doen om de operatie goed te laten verlopen, ik overlaad Fay met kusjes en kijk dan toe hoe ze haar meenemen.

Mijn man brengt me weer naar boven, ik pleeg daar nog wat telefoontjes naar broers, zussen en vrienden om geboortenieuws te delen en ook te delen dat Fay inmiddels al wordt geopereerd. De chirurg zei dat het ongeveer twee uur zou duren, dus vanaf half vijf wachten we ongeduldig tot hij ons komt vertellen dat het achter de rug is. Maar het wordt later, en nog wat later. Om kwart over 5 komt hij eindelijk mijn kamer in en kunnen we opgelucht ademhalen: de operatie is geslaagd!