Wat ik had willen weten

Wat ik had willen weten.

Daar is hij dan. Een mooie foto op social media, met een leuke tekst. Ons kindje is geboren!

Je ziet niet wat daar aan vooraf is gegaan, ineens is het kind er.

Naar het ziekenhuis toe, of thuis.

Op het moment dat de weeën beginnen is het intens, je verhaal begint en je kan het niet meer tegen houden.

Steeds een beetje meer pijn.

Wat zijn wij vrouwen toch ontzettend sterke wezens! Want druk er maar eens een kind uit, Dat voel je!

Daar is hij dan, een klein wezentje waar je maanden naar uit hebt gekeken, over gefantaseerd, hoe ziet hij er uit, een 3d echo misschien om meer te kunnen zien.

Maar daar is dan eindelijk jou prachtige creatie.

Badend in het zweet krijg je een klein gerimpeld mensje op je borst, de pijn is direct weg en dat kleine mensje is de aller mooiste die je ooit hebt gezien.

Die geur ook, niet te beschrijven hoe jou eigen pas geboren mensje ruikt. Daar kan geen parfum tegen op!

Direct was ik in de stress, ik stond aan! Is hij gezond? Echt een jongetje? Doet alles het? En nu?

Eerst even douchen.

En dan gaat je kind mee naar huis, geen idee wat je met zown klein mensje moet doen! Gelukkig komt dan snel de kraamzorg.

Ik heb me overal ingelezen maar ineens had ik geen idee meer.

Kind in bed en dan zelf ook maar gaan slapen?

Wekker zetten! Want baby moet om de 3uur eten.

Iets wat ik dan wel weer had onthouden.

Wat ontzettend onzeker maakt zown klein wezentje je.

Krijgt hij wel genoeg voeding? Is hij niet te veel afgevallen? Is het normaal dat hij geel is.

Of dat nog niet genoeg is komen ze je kind ook nog even prikken en een gehoor testje doen.

Alleen de eerste week al komt er zo veel op je af.

Kraamtranen = onzekerheid.

Knap als er mama's zijn die kunnen genieten maar ik vond het dood eng.

De verantwoordelijkheid die je voelt is intens.

Wat ze je ook niet vertellen is dat je de eerste paar weken niet moet denken fatsoenlijk te kunnen gaan zitten.

Alles doet pijn!

Rustig plaats nemen op een wat hogere stoel want je moet ooit ook weer op staan. Plassen? ja met een bidon naast de wc en spoelen na die tijd.

Horen die hechtingen zo strak? Maargoed, het cliche is waar.

Het is het allemaal waard voor je kleine wonder.

Op dat moment niet, maar het word beter! Nu 4 maanden later ben ik de pijn van de bevalling wel "vergeten" denk ik.

Wat ik mee zou willen geven aan dames die bijna uitgerekend zijn :

Blijf in bed! Laat je een week lang verzorgen door de kraamzorg en evt de mensen om je heen.

Denk aan jezelf en aan je pasgeboren kleine wonder want dat is het aller belangrijkste.

De rest komt later wel.

Liefs