Wat een fijne kraamweek had moeten zijn...

Inmiddels alweer even geleden dat ik geschreven heb. De afgelopen keer nam ik jullie mee naar de bevalling. Deze keer schrijf ik over onze kraamweek.

Wegens mijn hoge bloeddruk moesten we na de bevalling 24 uur in het ziekenhuis blijven. Gelukkig ging alles goed en mochten we ietsje eerder naar huis met ons meisje. Het nachtje in het ziekenhuis was trouwens best wel fijn hoor. We hadden goede hulp van het zorgpersoneel en ik werd telkens om de drie uur geholpen met Nova goed aanleggen bijvoorbeeld. Al vonden wij het oh zo fijn om lekker naar huis te gaan en daar verder te cocoonen. Vele malen zag ik beelden voor me van ons drietjes: lekker liggen in bed, Nova warm op onze borst en vooral heel veel meer van dit haha. We waren ook om een andere reden nog heel blij naar huis te mogen: onze familie!! Helaas mocht er na de bevalling maar een persoon op bezoek komen wegens corona. Wij wilden deze keuze simpelweg niet maken en kozen ervoor Nova pas thuis voor te stellen aan onze ouders, broertje (en vriendin) en zusje. Onze ouders konden dan tenminste gelijk komen. Ook daar hebben zij even op moeten wachten want naast de kraamhulp mocht er ook maar een persoon op bezoek komen. Vreselijk die Corona! Ik ben nou eenmaal een mensenmens en houd van onze dierbaren om me heen/lekker dichtbij. Heerlijk vind ik het om fijne momentjes te kunnen delen met anderen, herinneringen aan mooie momenten zijn juist die momentjes mèt de ander. Maar goed, het moment was daar dat wij ons prachtige dochtertje mochten gaan voorstellen aan onze ouders. Een moment om nooit te vergeten! Het trotse gevoel gierde door heel mijn lijf. Zo niet te beschrijven. Nova had kennis gemaakt met haar betrokken en lieve opa's en oma's. Een dag later hebben ook haar lieve tantes en oom haar mogen knuffelen. Deze liefdevolle momentjes maakten al gauw plaats voor een gespannen situatie: Nova begon een paar dagen na de bevalling extreem veel te spugen, waardoor ze ook veel afviel. Helaas weet ik het nog al te goed. De derde dag dat de kraamhulp weg ging, drukte ze ons op het hart contact op te nemen met de verloskundige bij enige twijfel. Die vrijdagavond spuugde Nova 2x weer extreem. De tranen schoten opnieuw in mijn ogen. Zo'n klein lijfje en dan met zoveel kracht. We belden meteen. Enige tijd later kregen we te horen dat Nova en ik naar het ziekenhuis mochten komen. We moesten voor alle zekerheid wat spullen inpakken. Gelukkig zorgde Rick heel fijn voor Nova en ik probeerde vanuit alle kracht mijn eigen spullen bij elkaar te zoeken. Toch bijzonder hoe je lichaam zich aanpast in zo'n spannende situatie; ik lag alleen nog maar op bed en nu moest ik ineens van alles. Eenmaal in het ziekenhuis moesten we blijven. Gelukkig mocht Rick ook blijven, hij was echt mijn grootste steun op dat moment. In het ziekenhuis keken ze fijn met ons mee. Het gevoel van machteloosheid en verdriet wat we voelden als Nova telkens weer begon te spugen, is niet te beschrijven. Er werd een echo gemaakt van haar buikje. Met buikpijn gingen we naar de andere kant van het ziekenhuis waar ze daar werd neergelegd voor de echo. Gelukkig was alles oké. Ik bleef bang voor slecht nieuws. Het slechte nieuws is tot vandaag de dag nooit gekomen. Er waren geen blokkades gevonden in haar lijfje. De kans is aanwezig dat Nova last heeft gehad van reflux naar aanleiding van de bevalling. Na een paar dagen ging dit beter. Ik vond de opname zo heftig. Dit heeft mij destijds echt wel onzeker gemaakt. Toen ze de eerste weken in het wiegje bij ons op de kamer sliep, was ik zo angstig bij ieder geluidje dat ze maakte. Als ze maar niet weer...

Gelukkig is dit helemaal goed gekomen en mogen wij volop genieten van een klein lachebekje. De tijd heeft ons al veel geleerd en zo dus ook dat je je als ouder erg machteloos kan voelen.

<iframe frameBorder="0" src="https://www.mamaplaats.nl/iframe/badge.html?u_id=249591&b=large" style="width: 193px; height: 193px;"></iframe>