Wanneer je wolk niet roze is ♡

9 maanden lang draag ik je bij me, 9 maanden lang ben ik benieuwd naar jou, maar ook 9 maanden lang gaan mijn hormonen alle kanten op.

Het moment dat je op mijn buik werd gelegd was daar. Alleen ik vond het dit keer vreemd voelen, want het ging allemaal zo snel dat ik hier nog niet klaar voor was. Is dit wel mijn kind? Je wordt wel rustig bij mij, dus het zal toch wel zo zijn. 

Thuis probeer ik al snel de draad weer op te pakken, want er wordt toch wel een gelukkige, stralende en blije moeder verwacht. Ik zet mijn echte gevoelens maar aan de kant; het zal wel over gaan. Ik wil je wel bij me houden, maar toch voelt het nog steeds gek. Als ik naar je kijk, voel ik soms niets. Het blijft een onwerkelijk gevoel dat jij mijn zoon bent. Door het stoppen van de borstvoeding merk ik dat ik nog meer afstand van je neem. Ik vind het moeilijk om je vast te houden. 

Ik heb gefaald, want ik heb je broer en zus wel langer borstvoeding gegeven. Waarom lukt het bij jou niet? Je krijgt klachten door de flesvoeding, je bent als je bij mij ligt niet jezelf. De onzekerheid neemt bij mij steeds meer de overhand. Waarom doe ik jou steeds tekort. Jij verdient net zoveel liefde als je broer en zus, maar toch kan ik je dit niet geven. Ik ben geen goede moeder.

Ik besluit hulp te gaan zoeken bij de dokter, want ik ben niet meer gelukkig. Ik begin af te glijden. Ik ben mezelf kwijt. Soms denk ik wel eens was alles maar zoals voor de zwangerschap. Ik vertrouw altijd erg op mijn gevoel -dat is mijn sterke kant-, maar waar is dat gebleven? Ik ben een hoopje niks. Ik mis mezelf, ik mis de oude Anita die weet wat ze wil. Oke, de hormonen zijn er en ik weet dat dit er ook bij hoort, maar dit ben ik absoluut niet. Die klote hormonen. Ik ben ver van mezelf verwijderd

De dokter adviseert haptonomie. Ik pak die kans met beide handen aan, want jij verdient een moeder die onvoorwaardelijk van jou houdt en jou alles, maar ook echt alles geeft wat je nodig hebt. Ook wanneer je lang huilt, hoor je een moeder te hebben die je troost. Die moeder wil ik weer worden die alles voor haar kinderen doet. 

Na de 1e sessie merk ik al verschil. Ik begin gevoelens te voelen die ik nog niet kende. Als ik naar je kijk voel ik gekke dingen in m'n buik en krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Er wordt mij gevraagd of ik wel het idee heb dat ik jou heb gebaard en ik zeg nee. Dit komt flink bij mij binnen, maar het is wel zo. Dit heb ik eigenlijk al vanaf het begin gevoeld, maar ik heb het weg gestopt omdat je dit niet mag voelen. Mensen verwachten dat je op de 'oh zo prachtige roze wolk' zit. Maar weet je, ik zit eerder op een donker grijze/zwarte wolk en ik haat het. 

Ik probeer steeds meer tijd met je te nemen en ik begin wat meer te genieten. Zal de wolk dan toch wat lichter worden? Oh wat zou ik dit graag willen. Jou meer tevreden zien, jou meer voelen, meer liefde voelen. We zien verschil bij jou, je bent meer ontspannen. Yes, zal dit is de juiste aanpak zijn? Maar helaas daar zijn die klote dagen weer. Je huilt weer meer en je bent minder tevreden. Ik begin weer onrustiger te worden. Het ritme dat we hadden, verdwijnt weer. Mijn wolk wordt weer donkerder. En ik kan alleen maar denken: waarom kan het niet gewoon goed gaan? We doen er alles voor en nog is dit niet genoeg. Ik doe zo mijn best, weet dat ik zo mijn best doe. Ik zou graag een beetje blijvend verschil willen zien, want dan weet ik dat we echt op de goede weg zijn. Dit heb ik nodig om weer te gaan vertrouwen op mijn gevoel, want ik weet dat dat er wel is, maar ik heb wel bevestiging nodig.

Wil ik misschien te snel? Heb ik misschien teveel verwachtingen? Ja misschien wel. Maar als je dag in dag uit in deze situatie zit en dit klote gevoel dagelijks voelt, is het heel moeilijk om dat niet te verlangen. Deze tijd dat je nog zo klein bent, is kort heel kort. Straks is dit voorbij en heb ik daar niet van kunnen genieten. Niemand verdient dit en vooral jij niet lieve Stijn.

18 augustus 2019

Ik wil dit verhaal -dat ik na de geboorte van Stijn heb geschreven- met jullie delen. Nog altijd heerst er een taboe op je niet gelukkig voelen na de bevalling, niet de liefde voelen voor je kind die je graag zou willen voelen. Er zijn nog veel vrouwen die hier niet over durven te praten. En dat is jammer, want het zou ze zo onwijs helpen als er meer begrip voor zou komen.

Na Stijns eerste jaar - na veel hulp, vele gesprekken en medicatie- begon ik de liefde te voelen.  Pas rond zijn eerste verjaardag kon ik zeggen: "Ik hou van jou met heel mijn hart en jij bent mijn zoon".