Wanneer het huilen niet stopt - deel 2

Op eerste paasdag kwamen we eindelijk thuis uit het ziekenhuis. Dit keer met ons nieuwe wondertje Mila Joy. Eindelijk waren we weer een gezin van 5, we waren weer compleet. We hielden dit keer het kraambezoek meer op afstand. Het was ons meteen heel duidelijk gezegd in het ziekenhuis dat we Mila niet van hand tot hand moesten laten gaan en het bezoek moesten beperken. Ergens vond ik dat heel fijn. Ik had moeite haar uit handen te geven.

De eerste week met de kraamverzorgster merkte ik dat ik alles van de afgelopen week echt een plekje moest geven. Ik staarde vaak naar buiten en spoelde in gedachten de hele ziekenhuisopname en bevalling als een film af in mijn hoofd. Had ik wat fout gedaan? Hadden de artsen wat fout gedaan? Ging het echt wel goed met Mila?

De kraamverzorgster stak haar zorgen over de blauwe kleur niet onder stoelen of banken. De eerste dagen bleef ze zeggen dat ze nog nooit zo een blauwe en opgezwollen baby had gezien. Het besef dat mijn kraamverzorgster bijna met pensioen ging en dus heel wat baby’s heeft gekraamd kwam best binnen. En ik begon steeds onzekerder te worden. Ik ga ook nooit meer vergeten hoe we samen boven Mila in badje wilde doen en Mila zo hard begon te huilen dat mijn kraamverzorgster een paar stappen achteruit deed om haar oren te beschermen. Ze keek me heel serieus aan en zei ‘ vaak als kindjes te vroeg worden geboren of een moeilijke start hebben gehad worden het huilbaby’s’. Ik dacht er verder niet over na, ik maakte mij meer zorgen of het wel goed met Mila ging. Mila kwam niet goed aan in gewicht, ondanks dat ik genoeg melk had. Ook had ze de eerste twee weken hele erge geelzucht. En was het randje opname.

Maar wat mij vooral veel zorgen baarde is dat Mila nooit leek te ontspannen. Ze huilde vanaf haar geboorte gewoon al heel veel en heel hard. Als ik haar aan de borst had stopte ze ineens met drinken en zette het op het krijsen. Ik kreeg haar dan met geen enkele mogelijkheid stil. Ik was heus wel gewend dat een baby kon huilen. Sienna, mijn middelste dochter, was ook geen makkelijke baby geweest. Maar dit was anders, Mila huilde zo ongelofelijk hard. Dat ging echt door merg en been. En dan kreeg ik haar met geen mogelijkheid stil. Dit was mij bij de oudste twee uiteindelijk altijd wel gelukt. Maar Mila liet zich niet troosten.

Bij het eerste huisbezoek van het consultatiebureau werd er heel luchtig over gedaan. Ja ze heeft een slechte start gehad, ja ze is natuurlijk rand prematuur. Eigenlijk bedoelde ze gewoon ‘het hoort er nu eenmaal bij, baby’s huilen nou eenmaal’. En zo voelde ik het ook precies. Ik had het gevoel dat ik het allemaal alleen moest doen. Ik had al twee kinderen, ik wist toch wel hoe ik met baby’s om moest gaan.

De adviezen stroomde binnen. Ik moest naar een osteopaat, misschien had ze wel het KISS syndroom. Ik moest haar inbakeren en in een draagzak doen, want dan zou ze zich veiliger en geborgen voelen. Ze had misschien wel verborgen reflux en ik moest naar de huisarts medicatie vragen. Geloof me ik heb al dit bovenstaande geprobeerd. Het hielp gewoon niet. De osteopaat zei dat ze inderdaad vast zat in haar nekje. Ik ben vijf keer geweest en ze heeft daarvan vier keer alleen maar harder gehuild na de behandeling. We hebben uren in de auto gereden met haar huilend in de maxi cosi en dan was ze soms even stil. Maar stopte je de auto dan ging ze weer verder. Ik heb nachten met een huilend kind gezeten en urenlang wiegende bewegingen gemaakt in de hoop dat ze zou stoppen. Maar dat deed ze vaak gewoon niet. Ik ben het huilen een week bij gaan houden en kwam op gemiddeld tussen de 12 en 14 uur per dag huilen. Achteraf kan ik bijna niet geloven dat dit zoveel was.

Na Mila haar geboorte hadden de oudste meiden precies twee weken mei vakantie. De laatste week van de vakantie was ik alweer alleen en ben ik zelfs nog met mijn goede moed naar het bekende speelparadijs geweest. Het was een ramp en Mila krijste de hele boel bij elkaar. Ja zelfs daar tussen al die schreeuwende kinderen viel haar persoonlijke decibel op en voelde het alsof iedereen mij aankeek en dacht ‘waarom kan jij je kind niet gewoon even stilhouden’. Na 20 minuten zat ik weer in de auto en nu met drie huilende kinderen. Ik kon zelf ook wel meedoen en huilen, dit was het slechtste idee ooit. Want voor de oudste twee was het natuurlijk een wereldramp om zo snel weer weg te gaan. En Mila was helemaal uit haar doen. Mijn middelste dochter zei die middag heel serieus tegen me ‘ Mama wanneer gaat Mila weer terug naar het ziekenhuis?’ Mijn hart brak wel even hoor al snapte ik haar gevoel natuurlijk wel. Maar het hele idee van twee grote meiden die al lekker op school zaten zodat ik lekker kon tutten en knuffelen met mijn newborn was er gewoon niet. Het was gewoon alleen maar survival modus.

In de weken erna nam het huilen van Mila alleen maar toe. Ik vergeet nooit meer de eerste keer op het consultatiebureau hoe ik daar zelf bijna huilend zat te vertellen dat het me allemaal zo zwaar viel. Mila had vanaf binnenkomst op het bureau alleen maar gehuild (lees alarmfase 1) en het zweet stond me op het voorhoofd. Ik was dan ook zo verbijsterd dat de kinderarts Mila vastpakte en tegen haar zei ‘Jij hebt gewoon een hele grote zuigbehoefte, meisje’ en hup ze stopte gewoon zo haar pink in Mila haar mondje. Ik heb er nooit wat van gezegd en baal daar nog steeds van. Ik hoor haar nog zeggen ‘Jongedame, jij gaat niet mee met mama voordat je stopt met huilen’ Nou anderhalf uur later ging ik naar huis met een krijsende Mila en een rotgevoel tot in mijn tenen. Conclusie van de kinderarts. Mila heeft een grote zuigbehoefte en kan niet tegen prikkels. Dus ik kreeg advies om prikkelreductie toe te passen en het welbekende rust en regelmaat in te voeren. En als ze zo overstuur was moest ik maar mijn pink in haar mondje stoppen en niet steeds de borst aanbieden als troost. Ik voelde mij totaal niet gehoord en ze was zwaar over mijn grens gegaan. Ik wist niet hoe snel ik daar weg moest komen.

Inmiddels werd het ochtend ritueel om de meiden naar school te brengen een nachtmerrie. Ik gaf nog steeds borstvoeding en sliep maximaal 3 uurtjes per nacht met Mila op zolder. Ruben sliep met de meiden beneden. Zo konden zij in ieder geval wel nog wat slapen voor school en werk weer begon. Ik was zo moe en ik snap niet hoe ik die eerste drie maanden de nachten zo alleen gered heb. Daarbij kwam dat Mila bijna altijd aan één stuk door huilde vanaf het moment dat ze haar eerste voeding in de ochtend kreeg totdat ik terug thuis was en de meiden naar school had gebracht. Het lukte mij wonderbaarlijk genoeg wel vaak om op tijd te zijn. Wel bezweet en de oudste twee nog net niet in de klas gooiend om zo snel mogelijk weg te komen en weer naar huis te lopen.

Ik werd een gewaarwording bij ons kleine winkelcentrum in de buurt. Mila huilde terwijl ik boodschappen deed of even snel een cadeautje haalde voor een kinderfeestje. Er werd vaak gevraagd door kassamedewerkers ‘huilt ze nog steeds zoveel?’ Vreemde mensen zeiden ‘misschien heeft ze gewoon honger’ en ik dacht alleen maar ‘hoe kom ik zo snel mogelijk thuis’. Het ergste wat ik mee maakte in die tijd met een vreemde was toen ik een nieuwe jurk nodig had voor het feest van mijn schoonmoeder die 60 werd. Ik was veel aangekomen in de zwangerschap en dus paste ik niks meer van wat in mijn kast hing. Ook stond heel veel kleding mij niet meer dus ik wilde echt meteen even passen in de winkel. Ik zei die dag heel positief tegen mezelf ‘kom op, je moet er toch uit en dan huilt ze maar, dat doet ze toch wel’. Juist die dag sprak een wat oudere vrouw mij aan toen ik snel door een kledingrek heen ging en ik Mila huilend had geparkeerd aan het einde van dat kledingrek. De vrouw siste bijna in mijn oor ‘ misschien moet jij je kind even oppakken in plaats van naar kleren te zitten kijken’. Ja ze zei dit echt en nee ik heb helemaal niks terug gezegd. Op dat moment brak ik en voelde ik de tranen in mijn ogen opkomen. Ik pakte Mila op uit de kinderwagen en ging verder met een jurk zoeken terwijl ik Mila in één arm vasthield in de hoop dat ze zou ophouden.

Ik begon mij steeds slechter te voelen en ik merkte dat de nachten begonnen op te spelen. Maar ik had mezelf zo gepind op het feit dat het een fase was en dat ze net zoals de meeste baby’s na 12 weken het ergste van het huilen gehad zou hebben. Toen eenmaal die 12 weken voorbij waren en ik doodmoe en met een beginnende postnatale depressie bij de huisarts kwam voelde ik mij eindelijk pas begrepen. De huisarts stelde voor om melk af te kolven en wat slaapmedicatie in te nemen zodat Ruben wat kon overnemen en ik echt even door kon slapen. Maar ik kon het niet. Mila haar gehuil hoorde ik zelfs in mijn gedachten als het er niet was en ook Ruben wist niet goed wat hij ermee aan moest. Ook zag ik steeds voor me hoe hij uitgeput op de bank met haar in slaap zou vallen en dan op haar zou gaan liggen. Ik had ontzettende moeite om de zorg van Mila uit handen te geven. Terwijl ik eigenlijk langzaam gek werd van het gehuil.

Inmiddels hadden we dus al een osteopaat geprobeerd, Mila ingebakerd en liep ik met haar in de draagzak zonder resultaat. Toen opperde de huisarts een koemelkallergie, vanwege de extreme darmkrampen en de erfelijke belasting van haar papa. We kregen Pepti voeding voorgeschreven en ik moest er maar over na denken of ik lactose vrij wilde gaan eten en zelf zou blijven voeden of dat we over gingen stappen op de fles. Ik had het erg moeilijk met het feit dat ik zou moeten stoppen met de borstvoeding, Ik had het echt minstens een half jaar willen volhouden. De switch kwam toen ik ineens paniekaanvallen kreeg. Ik kreeg hele nare dwanggedachtes over dat ik ziek zou worden en Ruben en de meiden zonder mij zouden moeten verder leven. Of ik kreeg gedachtes dat er iets met Mila zou gebeuren. Het ging niet goed met me en ik voelde het. Ik kreeg een verwijzing naar een psycholoog en we begonnen met de Pepti.

Anderhalve week leek het beter te gaan. We durfden net tegen onze omgeving te zeggen dat het eindelijk beter ging. Maar vanaf het moment dat we het durfden uit te spreken begon het huilen weer. En misschien was het nu nog wel erger. Of wij konden er gewoon slechter tegen. Ik belde de huisarts en maakte een afspraak. In tranen zei ik tegen haar ‘ik doe het niet meer, Ik weet gewoon niet wat ze nodig heeft. Misschien weten jullie het wel, maar ik in ieder geval niet’. En zo werd Mila met bijna 4 maanden voor een week opgenomen ter observatie op de kinderafdeling.

De eerste twee dagen heeft ze alleen maar gehuild. De verpleegkundige, pedagogisch medewerker en fysiotherapeut hebben voor een raadsel gestaan. Medisch was er niks aan de hand, maar ze huilde zo intens hard dat ook zij er ongemakkelijk van werden. Uiteindelijk hebben ze haar wiegje bedekt met hydrofiel doeken, een spuugdoekje over haar ogen gelegd en de kamer donker gemaakt. Zo viel Mila uiteindelijk in een diepe slaap en heeft ze langer geslapen dan dat ze ooit had gedaan. Ik mocht alleen bij haar komen voor de voedingen en eigenlijk was het advies om vooral uit te rusten. Maar hoe kan je rusten als je kind in het ziekenhuis ligt? 

De volgende ochtend namen we haar weer mee naar huis. De pedagogisch medewerker had een dagritme opgesteld en het advies was om ons daar vooral aan te houden. Dit hebben we gedaan en we hebben Mila de weken erna nergens mee naartoe genomen en haar zoveel mogelijk in het ritme gehouden. Het huilen werd echt een stukje minder, al huilde ze nog steeds veel. Ik denk dat Mila pas echt makkelijker werd vanaf zes maanden. Vanaf toen durfde we haar weer mee te nemen naar de dierentuin of de winkels. En kon ik leuke foto’s van haar maken zonder dat ze aan het huilen was.

Mila is nu bijna 10 maanden en nog steeds is ze een heel prikkelgevoelig meisje met een heel hard volume. Maar wat doet ze het goed! Ze is een wolk van een baby en lacht naar alles en iedereen. Ik kan eindelijk zonder zorgen met haar de deur uit en geniet volop van haar. Toch heeft het zijn sporen achtergelaten in ons gezin. Als ik bijvoorbeeld een andere baby hoor huilen breekt het zweet me uit en krijg ik hartkloppingen. Ook zijn de meiden sinds Mila minder huilt juist extra aandacht aan het vragen op een negatieve manier. Net alsof ze zeggen ‘en nu zijn wij aan de beurt’. Het is logisch, maar maakt het niet makkelijk. Maar ook dit zal voorbij gaan en ik ben allang dankbaar dat we alle vijf gezond zijn en in de ‘herstellende fase’ zitten. Mila wordt gewoon een hele pittige dame, net zoals mijn andere dochters en dat is helemaal prima.