Wanneer die blauwe wolk er niet meteen is

Het voelt alsof de wereld aan me voorbij gaat. Mensen hebben vakantie, ondernemen leuke dingen, genieten van de zon. Ik zie ook heel veel gelukkige gezinnen voorbij komen met (pasgeboren) baby’s die zich helemaal compleet voelen en volop genieten. Ik kan het niet. Soms zie ik even geen lichtpuntjes. Ik ben moe. Meer dan gewoon moe. Ik ben op.

Ik merk dat ik langzaam maar zeker weer terug zak in het gevoel wat ik had toen ik in een depressie zat na de geboorte van Kyran. En het maakt me bang. Gaat dit nu weer gebeuren?! 

Ik kom op veel dagen het liefst niet buiten. Ik zeg afspraken af. Kraamvisite? Nauwelijks gehad. Mede omdat er gewoonweg niet veel mensen gevraagd hebben om langs te komen. Maar ook omdat wij er als gezin niet veel behoefte aan hebben. Onze dagen bestaan uit het wiegen en troosten van Vince, even tijd voor Kyran of voor onszelf is er haast niet bij. Slapen overdag? Doet Vince niet. Hooguit een kwartier en dan begint het huilen weer.

Heb je na de voeding net de fles afgespoeld, kun je alweer naar boven rennen omdat Vince in paniek is. 

Het is vooral ontzettend vervelend voor die kleine man zelf, begrijp me niet verkeerd. Het is hartstikke sneu dat hij last heeft van zijn nekwervels en reflux. Eigenlijk zijn er allerlei “kleine” dingen waar hij last van heeft, zo ook zijn darmpjes en ontlasting, maar alles bij elkaar zorgt voor een heel ontevreden en onrustig kindje. Vince is ook al twee keer opgenomen geweest op de kinderafdeling in het ziekenhuis om te kijken wat er nou met hem aan de hand kon zijn en waar alle onrust vandaan komt. 

De huisarts zag laatst ook duidelijk zijn gebalde vuistjes weer. Ook is hij de hele dag aan het overstrekken. 

De zorgen die we hebben om Vince, Kyran die het moeilijk vindt dat de aandacht verdeeld moet worden. Het gehuil, mijn hormonen die nog lekker in de war zijn. Mijn onzekerheid en angsten, die soms leiden tot een paniekaanval. Het nauwelijks kunnen slapen. Het eist zijn tol.

En ik glijd steeds verder af.

Alle denkbare hulp is al ingeschakeld en dat is ontzettend fijn. Het voelt alleen wel als falen: Hulp thuis om te ondersteunen bij het zorgen voor een baby?! Hoe heeft het zover kunnen komen, we hebben tenslotte al een kind, en daar is het opvoeden ook bij gelukt. Ook krijg ik IHT (Intensive Home Treatment), ik krijg rustgevende medicatie en op de langere termijn ga ik (weer) therapie krijgen en wil ik me ook eindelijk laten testen op AD(H)D of iets. Aangezien veel van mijn issues en patronen gewoon heel langlopend zijn. 

Het is dus echt niet zo dat Vince dé onruststoker is. Nouja, momenteel wel natuurlijk, maar zijn komst en lastige start heeft helaas bij ons de emmer doen overlopen.

Ben ik nou geen echte moeder?! Waarom voelt het bij mij zo anders dan zoals het “hoort”?! Bij Kyran weet ik dat hij rond 1 jaar was en dat ik het moederzijn toen echt leuk begon te vinden. Maar vooral het gevoel dat ik het aankon. Dat ik genoeg vertrouwen had, in mezelf en in mijn kind. 

Dat moment van vertrouwen lijkt nu nog enorm ver weg. Ik weet dat deze babytijd niet meer terugkomt en dat we ervan “moeten genieten”. En ja op hele kleine momentjes lukt dat soms wat. Maar met een ontevreden huilend kindje in huis, met pijnklachten, oververmoeid is en waar je je zorgen om maakt, dan is dat “genieten” echt even ver te zoeken.

Tel daarbij op slecht voor jezelf zorgen, weinig of ongezond eten, nauwelijks een moment van ontspanning en mijn brein die nooit stilstaat ; ) Alle ingrediënten voor weer een sluimerende depressie. 

En nu ik dit allemaal zo schrijf komt het enorme schuldgevoel weer. De schaamte ook wel. Een tweede kindje, een broertje voor Kyran, dat is toch wat we zo graag hebben gewild?! We hebben een gezond kindje op de wereld mogen zetten, na alle ellende en operaties om überhaupt zwanger te raken. We wonen goed, we zijn nu een gezin van vier, we hebben fijne mensen om ons heen. Maar helaas, de waarheid is niet zo rooskleurig. Ik voel me niet goed of gelukkig momenteel. Ik vind mijn kind lief en schattig, absoluut. Maar daar is tot nu toe alles mee gezegd. Ik ga ervoor dat dat gevoel gaat groeien en dat zal tijd nodig hebben. Maar ik heb dit al eens overwonnen. En dit keer zal ik het ook overwinnen. Het is nu even donker. Maar het licht zal weer gaan schijnen. En dan worden ook wij het gelukkige liefdevolle gezin waar ik nu alleen nog maar van dromen kan.