Wanneer de zwarte wolk, blauw wordt

We zijn nu 3 maanden verder nadat ik mijn verhaal had gepost over mijn postnatale depressie.

De vraag die ik nu vaak krijg is hoe het gaat met mij.

Het antwoord hierop, is dat het goed gaat met mij. Ik merk dat ik goed in mijn vel zit en dat de sombere gedachtes steeds meer verleden tijd worden.

Afgelopen februari heb ik mijn laatste sessie bij de GGZ gehad en dit heb ik met een positief gevoel afgesloten.

Omdat ik het wel eng vond om alles opeens af te sluiten, zowel mijn gesprekken bij de GGZ als mijn behandelingen bij het Erasmus, heb ik er wel voor gekozen om mijn gespreken van het consultatie bureau (stevig ouderschap) door te laten gaan. Dit gaf mijn nog een stukje houvast voor als ik eventueel een terugslag zou krijgen.

Verder merk ik nu na deze maanden dat ik qua persoon erg veranderd ben. Ik ben assertiever geworden maar ook nog wel onzeker. Bang om terug te vallen, terwijl ik wel weet dat het de goede kant op gaat. Door die angst ben ik nog niet mijn oude zelf. Mijn hoofd is nog één grote warboel en ik ben al blij als ik nog onthoud waar ik mijn sleutels heb neergelegd. Dit maakt het voor mijn omgeving niet erg makkelijk. Ik probeer alles goed te doen en te onthouden maar alles heeft toch een te grote impact gehad en ik merk dat ik hiervoor ook gewoon de tijd voor moet nemen.

Sinds 1 mei ben ik ook begonnen met het afbouwen van mijn medicatie (de Sertraline). Ik mag in stapjes van 25 mg gaan afbouwen en zit nu sinds een paar dag op de 75 mg. Tot nu toe merk ik gelukkig geen verschil en hoop ik dat dit zo blijft. Want als alles goed blijft gaan met het afbouwen zou ik op 1 augustus klaar zijn met de medicatie. Ik heb dan in totaal langer dan een jaar de medicatie geslikt.

Ik kijk erg uit naar 1 augustus om het dadelijk weer op eigen ‘’kracht’’ te kunnen. Alhoewel ik ook heel blij ben dat deze medicatie er is, want het heeft mij wel dat extra steuntje in de rug gegeven.

Ook gaat het met Dex super goed. Hij is nu bijna elf maanden en is een heel ondernemend typetje.

Bij hem geldt het motto ‘’ food is life’’. Ik vind deze periode waar die nu in zit erg leuk, vooral omdat je nu steeds meer interactie met hem krijgt.

Op 18 juni wordt hij alweer 1 jaar! En hopen we dat we ondanks deze rare/onzekere tijd zijn verjaardag toch met familie kunnen vieren.