Wanneer alles helemaal goed lijkt

op 9 september 2020 werd ons tweede zoontje, V.N. , geboren. Al vanaf halverwege mijn zwangerschap had ik het gevoel dat er iets mis was, maar wat dat 'iets' was wist ik niet. Na een tijdje heb ik dit gevoel ook naar de verloskundige uitgesproken, en zij nam het gelukkig heel serieus. We kregen een verwijzing naar de gynaecoloog voor een extra echo om te kijken of zij er achter konden komen wat er dan mis was. Bij deze echo kwam er niks uit, ons zoontje leek kerngezond en groeide goed! Gelukkig! Zou je denken... Maar mijn gevoel bleef en ik bleef er maar over nadenken. 

Tijdens de bevalling wist V ons wel te verrassen, hij bleek namelijk een sterrenkijker te zijn! Dit was niet op echo's gezien, ook niet de echo die de avond van te voren nog was gemaakt voor het plaatsen van het ballonnetje (Ik ben namelijk met 39+1 ingeleid). Een tijdje heb ik gedacht 'was dit dan het gevoel dat ik had? Is dit wat er mis was?' 

Het antwoord daarop is nee, dat is niet wat er mis was, dat weet ik inmiddels zeker. Wat het wel was?

FPIES (Food Protein-Induced Entercolitis Syndrome). Wat dit is, hoe we hier achter zijn gekomen en wat dat voor hem (en ons) inhoudt kom ik in mijn volgende blog op terug!

Als jullie vragen hebben, stel ze gerust!

Groetjes!