Waar ik zo bang voor was gebeurde....

Vrijdag 15 april halverwege de dag was mijn verloskundige aan het bellen met het ziekenhuis. Ik werd verwacht op de SEH want mijn bloedverlies was extreem en mijn bloeddruk veelste laag...

Mijn vriend had zijn autostoel al beschermd met allerlei handdoeken en een kraam mat en daar ging ik dan met mijn tasje met kleren en wat spulletjes want stel ik moet een nachtje blijven. Gelukkig reden mijn ouders achter ons aan.

Eenmaal in het ziekenhuis verging ik van de pijn en kon ik niet meer lopen, mijn vader pakte een rolstoel en zo gingen we het ziekenhuis in. Ik melde mij aan en mocht in de wachtkamer zitten van de SEH. Wat een drukte daar binnen zeg, ik zei tegen mijn vriend " als ik hier allemaal op moet wachten dan schreeuw ik het uit hoor" het was tenslotte goede vrijdag...

Een kwartier later werd ik geroepen en was ik op een kamer. De verpleegkundige vroeg wat vragen en ik kon weer mij verhaal vertellen, het was druk zei die. Ik mocht na wat bloedprikken en een infuus naar een SEH kamer voor kinderen lekker cliché, ik verlies een kind en word op een SEH kinderkamer gelegd. Daar lag ik dan, gelukkig was mijn vriend er bij en samen wachtte we op de gynaecoloog.

Ongeveer een half uur heb ik gewacht en toen kwam de gynaecoloog met een echo apparaat. De gynaecoloog ging een inwendige echo maken om te kijken of er nog wat zat. Tijdens de echo zag je inderdaad dat er nog flink wat stolsels en weefsel zat. Mijn gynaecoloog wilde met een eendenbek en een tang proberen het eruit te halen, nou ik kan je vertellen dat is echt geen pretje als je baarmoeder al zo gevoelig is. Mijn vriend zijn hand heb ik helemaal fijn geknepen. Eindstand kreeg hij er niet alles uit en moest ik toch een curretage ondergaan.

Dat was iets waar ik mega bang voor was/ben mijn verloskundige vertelde dat daar een risico aan zit, je kan verklevingen krijgen en daardoor minder goed zwanger raken. Daarom had ik juist de keuze voor medicatie genomen. Ik vertelde mijn gynaecoloog dat ik bang was en dat ik eigenlijk geen curretage wilde omdat ik geen verklevingen wilde of een andere risico. Hij vertelde dat de kans dat zoiets gebeurd heel klein is en hij wekelijks zulke ingrepen doet en dat het bij hem nog nooit fout is gegaan. Dat maakte mij al rustiger en besloot toch om een curretage te doen. Diezelfde avond kon het nog rond 19 uur, het was inmiddels al 17 u dus moest nog even wachten.

Rond 18:30 moest ik afscheid nemen van mijn vriend want ik werd voorbereid voor de ok,  gelukkig waren mijn ouders er nog om mijn vriend op te vangen. Ik kreeg weer een infuus met daar iets in want mijn bloeddruk was nog steeds extreem laag en moest mij omkleden. Eenmaal in de operatie kamer voelde ik mij toch wat angstig en ook een soort schaamte over mij heen, lig ik dan met een bloedde vagina helemaal vies van het bloed hun zullen wel denken dacht ik nog. Eigenlijk stom want ze zullen vast wel erger gezien hebben... Ik werd onder narcose gebracht en werd gecureteerd.

Na de curretage werd ik naar de uitslaapkamer gebracht en werd ik wakker gemaakt. De verpleegkundige vroeg aan mij hoe het ging en antwoordde heel slaperig "ik ben moe en wil naar huis" Uiteindelijk werd ik naar een afdeling gebracht en mochten mijn ouders en vriend ook komen gelukkig maar,  want de bezoek tijden waren al voorbij. Het bloedde was gelukkig een stuk minder het was nu te vergelijken met een menstruatie. De verpleegkundige vertelde dat alles goed gegaan was en dat ik naar huis mag zodra ik geplast had. Ik wilde zo snel mogelijk naar de wc maar kreeg eerst wat te eten. Na het eten ben ik naar de wc gegaan en werd mijn infuus eruit gehaald en werd ik ontslagen.

In mijn volgende blog vertel ik hoe het ging na mijn ziekenhuis bezoek en het afscheid van ons kindje.