Vrolijk Pasen! Of toch niet...

Zondag 4 april 2021. Eerste paasdag. Noah was 4 dagen jong wat dus betekende dat ik vandaag mijn kraamtranen zou mogen laten gaan. Maar ik was vrolijk. Ik vroeg mij zelfs af of mijn huilbui na het nieuws van de rhesus antistoffen een half jaar geleden niet een tikje overdreven was geweest. Björn had thuis geslapen, was met de oudste 2 een paasontbijtje aan het eten en daarna gingen ze eitjes zoeken in de tuin. De buren hadden hem hierbij geholpen en keken smakelijk vanuit hun raam boven hoe de ze fanatiek aan het zoeken waren. Om het toch een beetje samen te vieren maakten we filmpjes en stuurden we die over en weer. We dachten 2 dagen later wel eindelijk met zijn allen lekker thuis te zijn. Beter goed naar huis dan te vroeg naar huis was ons motto, daarom hoopte ik voor de zekerheid tot dinsdag te mogen blijven..  dan hadden we 6 dagen ziekenhuisopname gehad (voor de bevalling dachten we na 4 dagen wel naar huis te mogen). 

In het ziekenhuis was Noah zijn bili de dag ervoor een beetje gestegen waardoor hij onder 2 lampen lag. Ik maakte tijdens zijn voedingsrondje een schattige foto van hem met zijn knuffelkonijn en stuurde die aan de familie en vrienden met de tekst 'Vrolijk Pasen!'. Noah kreeg zijn hielprik die dag en er werd een bili geprikt. Hopelijk was de waarde gezakt en mochten we weer verder met 1 lamp. 

Tot zo ver de roze wolk met gladiooltjes en de fluitende vogeltjes. Want Noah zijn waarde was helemaal niet gezakt maar gestegen. En dat was niet de bedoeling en had eigenlijk ook niemand aan zien komen. Noah moest onder 3 lampen verder en daarbij kregen we ook meteen de uitleg wat de stappen zouden zijn als dit niet voldoende aan zou slaan. Want dan zou de volgende stap zijn om hem extra vocht te geven via het infuus. Eventueel switchen naar flesvoeding. En als dat allemaal niet zou helpen zou er mogelijk een wisseltransfusie moeten plaatsvinden. Hier moesten we nog niet vanuit gaan, dit was nog lang niet aan de orde maar het moest alvast wel een keer benoemd worden. Daarnaast kreeg ik ook het dringende advies om hem absoluut niet meer langer onder de lamp uit te halen dan nodig was. 

Dus nu juist ik de behoefte had om met ons mannetje te knuffelen omdat hij hard moest knokken mocht het niet. En dat kwam binnen. Sowieso kwam het nieuws als een donderslag bij heldere hemel. Terwijl de kinderarts binnen stond kon ik ze nog net weg slikken. Maar toen iedereen weg was kwamen ze. Dikke tranen. De niet verwachte kraamtranen en zelfs met een goede reden. We waren in zo'n positieve flow bezig en daar donderden we even keihard van die roze wolk af. 

Ik belde Björn op om het nieuws te vertellen. Hij was de oudste 2 nog aan het wegbrengen. Daarna moest hij nog een paar adressen langs. Uiteindelijk bij mijn tante, waar mijn moeder ook was en nog wat meer familie kwam de vraag hoe het ging en braken ook bij Björn ook de tranen los. 

Ze bleven maar stromen, ook al wilde ik het niet, er was geen houden aan. Er liepen veel mensen in en uit de kamer. Voedingsassistenten, schoonmakers... ik had er echt een hekel aan dat iedereen me als zo'n emotioneel wrak zag dus ik probeerde (zonder succes) een pokerface op te zetten. Daarnaast had ik ook nog eens enorme bloemkolen van de stuwing en was ik als de dood voor een ontsteking dus dat hielp er ook niet echt aan mee. 

Omdat Noah zijn brilletje steeds van zijn oogjes af schoof wilde ik graag een nieuwe. Maar de oude wilde ik ook graag bewaren omdat dit het enige was wat hij in zijn 1e week gedragen had. Op het moment dat ik die bril wilde opbergen was hij spoorloos! Vlak daarvoor was het erg druk geweest op de kamer en was de schoonmaak ook bezig die net de vuilniszakken had vervangen. Dat was helemaal de druppel. Met een zwaar overdreven huilgezicht, half aangekleed op de gang zocht ik wanhopig naar dat brilletje in de poetskar. De verpleegkundige zag me bezig en kreeg zoveel medelijden dat ze 8! vuilniszakken heeft doorgezocht op de container en de engel kwam uiteindelijk binnen met de bewuste bril! De schoonmaak had het voor afval aangezien. Björn heeft ook nog maar gauw een bloemetje voor die lieve verpleegkundige gehaald 😉 daar konden we dan ook wel een klein beetje om lachen (en huilen tegelijk 🙄, sterk spul die hormonen!)

Dit was ook de dag dat het besef kwam dat ons gezinnetje nog een tijdje los van elkaar moest leven. Ik had heimwee naar huis en naar de andere 2, maar kon gevoelsmatig Noah ook niet alleen laten. Het moment dat ik thuis zou komen mòest ik een volle maxicosi bij hebben. 

Ik mocht beneden in het restaurant wel bezoek  ontvangen. Daarom kwamen familieleden op mijn verzoek vanaf dat moment regelmatig met de kindjes op de koffie. En ondertussen zorgden zij ervoor dat ook de zwemles, voetbal, dansles en het hele weekschema doorgingen. Zo fijn dat dit kon!

Dat vrolijk Pasen viel dus vies tegen. 'S Ochtends vroeg ik me nog af wat er mis kon gaan maar die kraamtranen hebben hun weg naar buiten wel gevonden. We moesten afwachten tot de bloeduitslag de volgende dag. Noah had even een paar slechte worpen gegooid maar hij moest dit winnen 💪Hij deed precies wat hij moest doen. Zonnen en drinken. Aan Noah lag het zeker niet!  Wij geloofden er 100% in. Maar o wat was dit spannend.