Vroeggeboorte met 29 weken zwangerschap

Vroeggeboorte.

Het is iets wat altijd bij je blijft.

Hoe goed je kindje het ook doet.

Hoe gezond ze ook door het leven gaan.

Het is een litteken en als ik hem lichamelijk een plek zou moeten geven, zou hij toch echt wel in mijn gezicht komen.

Elke dag is er wel een moment waarop ik er even, al is het twee seconde, bij stilsta. Niet perse negatief. Vaak ook positief. Besef, flitsen. Hoe ze er bij heeft gelegen en hoe ze er dan nu bij staat. Trots, dat ze groot en lang is. Boven het gemiddelde lijntje. Trots dat ze verschillende woorden al uitspreekt en al rond de tafel loopt. Want dit hadden we een jaar geleden niet durven dromen. 

Maar ook nog dagelijks balen omdat je zoveel gemist hebt. Een trimester, babyshower, verlof, kraamweek, roze wolk, herstellen, kraamhulp, samen met familie zijn met je newborn maar vooral onbezorgd zijn en je zorgen maken om normale dingen.

Het veranderd je. Naast het moederschap maakt zo’n traumatische ervaring een ander mens van je. Er zijn tijden geweest dat ik mezelf niet herkende. PTSS. Flashbacks. Angst. Verdrietig. En dat terwijl ze het zo goed doet. En dat vond ik overdreven. Want Lize is er. Gezond en wel. En er zijn ouders die hun kindje wel hebben verloren. Dus ik mocht dit niet voelen. Nu heb geleerd: dat mag wel en maak het bespreekbaar.

EMDR-therapie heeft ervoor gezorgd dat ik het een plekje heb kunnen geven maar zoals de psycholoog zegt:

‘het is hoe dan ook wel wat is geweest en iets wat bepalend is geweest voor het begin van iets bijzonders en speciaals. Iets wat je nooit opnieuw kunt doen. Voor de eerste keer ouders worden. Het is en blijft onderdeel van jullie leven, van Lize haar leven. Je zal later met haar gesprekken hierover hebben bijvoorbeeld wanneer ze haar baby foto’s ziet. Leer erover praten. Je hoeft niet van steen te zijn. Je kwetsbaar opstellen helpt je bij het verwerken’.

Nu sinds een paar maanden en dan vooral sinds haar eerste verjaardag. Sinds het allemaal een jaar geleden is. Kan ik het een plekje geven. Het litteken begint te vervagen. Ik geniet, ik bewonder en ik ben dankbaar. Ik zal nooit zeggen: het heeft zo moeten zijn. Want dat is de grootste bullshit die er bestaat. Maar wat ik nu, ruim een jaar later wel kan zeggen is: het hoort bij ons, het is nou eenmaal zo gegaan, het is oké en het heeft ons uiteindelijk sterker gemaakt ✨.