Vrijdag 19-11-2021 Een soort van voorgevoel en ''The day before''

In mijn vorige post had ik verteld over de vorige avond dat ik het gevoel had dat ik vruchtwater verloor.

Deze vrijdag ''The day before'' had ik een soort voorgevoel dat als we zaterdag zouden terug komen voor controle dat we moesten blijven en dat het zou gaan beginnen. Ik weet niet hoe dat zo kwam maar dat voelde ik.

Elke zwangere vrouw kent wel eens zo een gevoel dat dan je huis helemaal van top tot teen schoon en opgeruimd moet worden. Nou ik had dat dus die beruchte vrijdag. Ze noemen dit dus nesteldrang.

Ik had in de ochtend mijn zusje opgebeld om te vragen of ze zin heeft om mijn te helpen met opruimen, stofzuigen, de was wassen en strijken. (ik had nog een paar kleine meisjes pakjes gekregen die ik nog moest wassen). Bij een 2e zwangerschap denk je daar net wat later aan dan bij je eerste. Daarbij had ik alles weken van tevoren al helemaal klaar. Bij Isabella kwam alles pas later bij elkaar, en het laatste wat we gedaan hebben waren haar gordijnen op de woensdag hiervoor. Maar het huis moest dus schoon vanwege mijn voorgevoel dat ik had. Lekker muziekje keihard op de achtergrond en gaan denk ik altijd.

Mijn zusje vond dit niet erg en kwam graag nog even helpen met de laatste dingen die gedaan moesten worden in huis om toch de kraamzorg een warm welkom te geven in een opgeruimd en schoon huis.

De hele dag zijn we lekker druk geweest, en na het eten dacht ik nog ''ohwja de buffetkast moet nog leeg'' Bij Tristan hadden we deze omgetoverd tot kraamcadeautjes kast, en dat wilde voor de kleine Isabella ook weer doen. Deze heb ik na het eten nog even leeggehaald en schoon gemaakt. Waarop mijn vriend nog zegt ''doe je wel een beetje rustig:)'' Ik denk dat die mijn een beetje te goed kent hiervoor. Toch niet gek als je al 11 jaar bij elkaar bent.

Nadat die kast lekker schoon was hebben we nog lekker een kopje thee gedronken met elkaar en natuurlijk onze hond Bibi er ook bij. Die moest perse bij mijn liggen en dan op schoot, ik zat toen in de kleermakers zit(wat er toen nog van gemaakt kon worden ;p ). en ze was niet meer weg te krijgen. Ze keek ook een soort van boos toen ik wilde opstaan om te plassen of nog wat te drinken te pakken. (dieren voelen heel erg veel zeggen mensen, dit blijkt ook maar weer omdat ze de volgende dag er niet meer was.)

Rond 11 uur gingen we naar bedje toe om nog lekker te slapen want ja we moesten natuurlijk om half 12 weer in het ziekenhuis zijn. ik voelde haar wel af en toe schoppen maar ik maakte me geen zorgen omdat ik natuurlijk heel erg druk geweest was, en zij begon pas rond een uurtje of half 1 tot 2 te spoken in mijn buik. Dat is de meest irritantste tijd die je je eigen maar kan bedenken, maar bij Tristan was dit ook niet anders en ik was het dus gewend.

Ik heb mijn hand nog even op mijn buik gelegd en gevraagd nog even van haar te laten merken voordat ik ging slapen. Dit heeft ze nog even gedaan want het was natuurlijk nog te vroeg voordat ze ging spoken. het was daarna ook gelijk weer rustig in mijn buik.

in mijn volgende verhaaltje schrijf ik verder wat ik daarna voelde. Ik doe het graag in stukjes anders worden ze veels te lang:)