Vriendelijke methode van stoppen met nachtvoeding

Waar ik dacht om voor de bevalling tot een halfjaar borstvoeding te gaan geven, mag het al bijna 1 jaar goed lukken! Wat een uitkomst en een gemak, die ik niet had verwacht.

Helaas heb ik mijn dochter de nachtvoedingen aangewend, door bij elk piepje, kreuntje of huiltje te gaan voeden. Voor 10 hele maanden heeft onze dochter tussen ons op bed gelegen en was het geven van borstvoeding heel gemakkelijk: zij maakte een geluidje, ik werd wakker, legde haar aan en samen vielen we terug in slaap. Wat een fijne ervaring is dit geweest. Toch vond ik het wel tijd voor een nieuw hoofdstuk: zelfstandig slapen en zonder nachtvoedingen!

Mijn dochter is als een sneltrein in haar ontwikkelingen gegaan! Alle vaardigheden had ze vlug en vaardig onder de knie na een enkele slaapregressie. Met 6 maanden werd ze 's nachts wakker om vervolgens beneden te kunnen gaan rollen. Kort erna zitten en binnen 2 maanden al staan, cruisen en de trap beklimmen en enkele woordjes zeggen. Ze leek de vaardigheden in haar dromen te zien en moest het diezelfde nacht beheersen, door te doen. Prima, wij zijn de moeilijkste niet en wisselden elkaar af wie beneden zat.

Voor de 10 maanden beheerste ze alle 'baby'-vaardigheden, waaronder zelf lopen, in de buggy klimmen, veilig van een bed/bank of glijbaan af, zonder ondersteuning de trap op, wijzen, zwaaien, pincetgreep en kon ze al 5 a 6 woordjes.

Ons meisje leek al een dreumes met haar vaardigheden, maar ook haar lengte en gewicht. Het was voor de 10 maanden dat ik voorstelde aan mijn man om te oefenen met zelfstandig slapen en ik ook wil stoppen met de nachtvoedingen. We zouden dit stap voor stap doen. Zo gezegd, zo gedaan.

Mijn dochter heeft bij ons niet graag in een box of ledikant gelegen zonder te krijsen. Ze beweegt in haar slaap veel waardoor ze in de ledikant met haar ledematen door de spijlen komt. Ze wordt dan bekneld en huilend wakker. 

Om deze reden hebben we besloten direct over te gaan op ons oude bed. Een tweepersoons boxspring met het babybedhekje eromheen. 

De eerste twee weken sliep ik bij haar in bed en gaf ik nog op verzoek de borst zoals voorheen. Dit om te wennen aan de nieuwe omgeving, maar wel het vertrouwde routine meenemen. Op die momenten werd ze vaak nog om 2100u wakker en kwam ik bij haar in bed tot de volgende ochtend. Na twee weken merkten we een groot verschil. Het duurde steeds langer tot ze riep. Van 2100u ging het naar 2200, 2300 tot uiteindelijk naar 0030u. Op dat moment hadden mijn man en ik het gesprek over de vervolgstap.

Nadat mijn man en ik goed overleg hebben gehad, want hij werkt doordeweeks en ik had dat moment vrij, besloot ik de eerste maandag te stoppen met de nachtvoedingen. 

Rond 0030u huilde ze en kwam ik met een t-shirt aan in bed liggen. Ik tilde haar op schoot om te sussen, wiegen, troosten en knuffelen. Ze huilde een kwartier tot ze weer in slaap viel, maar kwam ook direct een uur later weer. De eerste nacht was pittig door de vele onderbrekingen, de doorzettingsvermogen en  vermoeidheid. Gelukkig kon ik met het middagdutje van 3,5 uren samen slapen om even bij te tanken. Dat maakte dat we beiden weer wat energie hadden om leuke activiteiten te ondernemen. 

De tweede nacht is mijn man er naast gaan liggen en dat maakte direct verschil! Ze viel sneller in slaap en is in totaal maar 3 keer wakker geworden. Zelf kan ik nog niet zo goed in slaap komen en doorslapen zonder onze dochter, dus ben 's nachts wakker geworden om toch even te kijken hoe ze erbij lagen. 

De derde nacht was weer voor mij en wederom ging dit niet zo fantastisch. We merkten een groot verschil wanneer ik naast haar lag en mijn man. Daarom hebben we besloten dat hij bij haar zou slapen tot ze doorsliep.

Het waren welgeteld nog twee nachten waarna ze helemaal niet meer is wakker geworden in de nacht. 

Inmiddels slaapt ze van 1830/1930u tot de volgende ochtend 0630.

Ik voel zoveel trots en heb zoveel bewondering voor hoe we als gezin deze situatie hebben aangepakt. Aan de andere kant mis ik onze dochter wel tussen ons in en heb ik wel iets meer bezorgdheid over hoe de nachten gaan.

Iedereen doet de opvoeding op zijn eigen manier en hierin zit geen goed of fout, zolang het vanuit goede intenties gebeurt. De meeste adviezen die ik heb ontvangen kon ik ook niet toepassen in onze situatie, dus ik weet niet of mijn ervaring op dit platform iemand kan helpen. Toch, mocht het zo zijn, deel ik hier wat ons heeft geholpen:

° goede, duidelijke afspraken en communicatie met begrip en respect voor elkaar;

° wij zijn beiden ouders, dus we dragen ook beiden de zorg. Ongeacht of ik vrij was en mijn man moest werken;

° je kind leren begrijpen en aanvoelen, wat zou wanneer kunnen en wat is nodig;

° acceptatie, geduld en mantra's (mantra van mij: "ze is maar één keer zo klein en straks heeft ze ons niet meer nodig." en "ik heb gekozen voor de moederschap met haar uitdagingen, omdat ik weet dat ik het kan.").

Soms gaat het voor mijn gevoel te snel om bij te benen. De dagen zijn gezellig, fijn en onze dochter is zelfstandig, lief, vrolijk, wat maakt dat de tijd voorbij lijkt te vliegen. Dat was voor ons de reden om geen haast te maken in het proces, maar te kijken naar onze dochter. 

En ondanks alles voorspoedig verloopt, zij goed ontwikkelt en snel leert, ben ik als mama een bange poeperd! Bang voor ongelukken, ziekte, wiegendood, verlies en ben ik continu alert. Er spookt van alles door m'n hoofd, maar in de praktijk blijf ik relaxed, vertrouw ik haar en geef haar de ruimte om te proberen.

Soms vraag ik me af of ik anders in de ouderschap en opvoeding had gestaan als we niet ons zoontje waren verloren. Zo ben ik niet meer onbezorgd en onbevangen...