Voor jou zorgen op de NICU

De vorige blog ging over je 1e dag op de NICU. Een hele andere wereld dan de kraamafdeling die we gewend waren. Ook gingen papa en ik even op en neer naar huis, aangezien ik al 3 maanden in het ziekenhuis lag en jouw babykamer nog helemaal niet gezien had. Even een samenvatting van de gebeurtenissen voor degene die nu pas beginnen met lezen:

We waren na bijna 5 jaar fertiliteitstrajecten, een operatie, en daarna nog meer behandelingen eindelijk zwanger van een zoontje. Deze blijdschap mocht echter niet zo lang duren aangezien bij 18 weken en 3 dagen mijn vliezen zonder aanwijsbare reden braken. Gelukkig bleven de weeën uit, en met bedrust thuis heb ik het met telkens een heel klein beetje vruchtwater in de baarmoeder in ieder geval vol kunnen houden tot 24 weken zwangerschap. Toen werd ik opgenomen in het Maastricht Umc+ omdat ik elk moment kon bevallen en we gekozen hadden voor een actieve behandeling vanaf 24 weken. Tegen alle verwachtingen in bleef ons kleine vechtertje echter zitten waar hij zat. Het bleef allemaal goed gaan met hem en behalve dat hij wat aan de kleine kant was leek hij helemaal gezond. Echter konden ze niet op de echo's zien hoe het met zijn longetjes gesteld was. Door het missen van vruchtwater kon het zo zijn dat de longetjes niet goed ontwikkeld waren. Uiteindelijk ben ik met 37 weken ingeleid en de volgende dag is ons wonderkindje Dean geboren op 1-6-2021 met een gewicht van 2630 gram en een lengte van 45 cm. Hij bleek kerngezond te zijn. Echter na 4 dagen werd de bilirubinewaarde (geelzucht) te hoog en moest hij met spoed worden opgenomen op de NICU.Vanwege de hele grote kans dat het helemaal mis zou gaan zijn we na het breken van de vliezen niet verder gegaan met de voorbereidingen op de geboorte. Toen ik naar het ziekenhuis ging was de babykamer dus nog een logeerkamer, en hadden we alleen wat basis spulletjes voor de baby. Pas nadat we de 28 weken waren gepasseerd durfden we de voorbereidingen weer een beetje op te pakken. Echter had ik hier dus alleen nog maar bij kunnen helpen vanuit het ziekenhuis. Het was dus heel fijn om even gauw naar huis te gaan terwijl ons zoontje op de NICU lag, zodat ik na 3 maanden weer even door mijn eigen huis kon lopen en de babykamer kon zien die mijn man (met een beetje hulp van vrienden en familie) helemaal in orde had gemaakt.

Verder met het verhaal: Zaterdag 05-06-2021. De 5e dag van jou leven. Ik had om 6.30 uur de wekker gezet om te kolven. We wilden namelijk voor 8.00 uur op de NICU zijn, zodat we je zelf konden verschonen voor je voeding. Ik zag dat ik een berichtje had op de app voor communicatie tussen het ziekenhuis en patiënten. Je was de nacht goed doorgekomen en had goed geslapen. Wat was het fijn om dat te lezen na de eerste nacht die je niet bij mij had geslapen! Na het kolven hebben we ons verzorgd en aangekleed, wat gegeten en daarna gingen we naar je toe. Ik in mijn rolstoel die papa duwde. Zelfs de afstand van het Ronald McDonaldhuis naar de NICU (zo'n 3 minuten) was te ver voor mij om te lopen. Af en toe probeerde ik het een stukje, met de rolstoel als houvast, maar ik was al vrij snel buiten adem. En aangezien we redelijk vaak op en neer gingen bleef ik maar braaf in de rolstoel zitten. Na 4,5 maand op bed liggen was er van mijn conditie en spierkracht werkelijk niks meer over. Eenmaal bij de NICU begon het ritueel van sieraden af doen, en handen wassen en desinfecteren weer. We waren het na 1 dag eigenlijk al gewend. Bij binnenkomst waren we aangenaam verrast. Beide lampen boven jou waren uit! Je lag alleen nog op het blauwe matje. We hoorde van de verpleging dat 1 lamp al laat in de vorige de avond uit was gezet, en 1 lamp vroeg in de ochtend. Je biliwaarde was genoeg gedaald om je alleen nog op het matje te laten liggen. Dit was echt heel fijn, want dat betekende dat we je ook weer wat meer vast mochten houden en zelf mochten verzorgen. Ook kon ik weer proberen om je borstvoeding te geven. Met aanwijzingen van de verpleging i.v.m. alle draadjes en kabeltjes gingen we je verschonen en temperaturen, waarbij je natuurlijk het hele bedje onder poepte. We kregen schone lakentjes, en een schoon hoesje voor om je biliblanket (blauwe matje). Wat was het fijn om weer zelf voor jou te kunnen zorgen, en zulke normale dingen te doen zoals je bedje en je luier verschonen. Daarna probeerde we met hulp van de verpleging om je aan de borst te leggen. Dit lukte echter niet. Ook niet met een tepelhoedje. Het leek wel of je er niet gauw genoeg melk uit kreeg naar jou zin, en daarvan werd je zo boos en overstuur dat je helemaal niet meer aanhapte. Na een paar keer proberen moesten we het opgeven. Het lukte niet, en ondertussen was je ook te moe van het huilen om nog uit een flesje te kunnen drinken. Dus gaven we je toch maar weer de melk via de sonde. De verpleging legde uit hoe dit moest, dat was niet moeilijk dus konden we meteen zelf. Ik baalde er wel een beetje van. Ik weet niet wat ik precies had verwacht, maar toch wel dat het iets beter zou gaan nu de biliwaarde wat gedaald was. Helaas moesten we nog langer geduld hebben.

We probeerde die dag ongeveer de helft van de voedingen om je aan de borst te leggen, en de andere voedingen gaven we je een flesje. Uit het flesje kon je redelijk goed drinken. Maar meestal net niet genoeg, en moest je evengoed nog wat via de sonde krijgen. Er kwam ook nog een lactatiekundige meekijken met het aanleggen, maar ook zij kreeg het niet echt voor elkaar. Maandag was de lactatiekundige er weer die ook bij me op de kraamafdeling was geweest, en ze zou haar dan langs sturen. Er vanuit gaande dat we er dan nog waren, maar als jij niet beter zou gaan drinken zouden we sowieso niet naar huis mogen. Van 8 uur 's ochtends tot 23 uur 's avonds deden we alle voedingen zelf. Zo konden we toch een beetje tijd met je doorbrengen. En ik vond het ook geen fijn idee om de verpleging (ik weet dat ze er daarvoor wel zijn, maar toch) voor jou te laten zorgen terwijl wij tv zaten te kijken in het RmcD huis. De nachtvoedingen lieten we wel aan de verpleging over. Met het op en neer gaan en handen wassen e.d. bleef er anders weinig tijd over om te slapen. Ook overdag was het wel vermoeiend en vergde het wat planning. Papa moest tussendoor nog ergens boodschappen doen zodat we wat te eten en drinken hadden in het RmcD huis, en ik had ook nog een afspraak met een verloskundige die in het RmcD huis mijn hechtingen e.d. kwam controleren.

Tegen de avond moest je biliwaarde weer geprikt worden. Dit gebeurde d.m.v. een hielprikje waarbij een hol staafje gevuld werd met bloeddruppels. Deze werd dan in een machine geplaatst die dan na een aantal seconde de waarde aangaf. Dit vond je vanzelfsprekend niet zo fijn. Niet alleen het prikje was vervelend, maar er werd behoorlijk op je hakje geduwd omdat er redelijk wat druppels nodig waren. Ik deed van tevoren wat suikerwater in je mondje. Dit deden ze telkens bij een prikje. Het is wetenschappelijk bewezen dat dit de pijnprikkel bij pasgeboren baby's verlaagd. Je moest af en toe wel even mopperen, maar gelukkig viel het mee. Helaas was de waarde weer 10 punten gestegen. Dat was op zich niet zo raar nu je minder hulp kreeg van de lampen, maar het betekende ook dat je dus nog niet van het blauwe matje af mocht. De volgende dag om 05.00 uur zou je waarde weer geprikt worden. 's Avonds gingen we in het RmnD huis nog even gauw een kant en klaar maaltijd eten, douchen en op en neer naar jou voor je voedingen. Na de voeding van 23 uur, half flesje/half sonde, gingen we snel slapen.

Zondag 06-06-2021. Toen we die ochtend bij je kwamen lag je in een gewoon bedje en had je kleertjes van het ziekenhuis aan. Je biliwaarde was om 5.00 uur laag genoeg geweest en je mocht ook van de biliblanket af. De bili zou de volgende ochtend pas weer gemeten worden. Wat was het een ander gezicht! Je leek meteen een stuk minder ziek. Na de voeding van 8.00 uur mochten we je in badje doen. Je tweede badje, en het eerste badje wat ik je mocht geven. Ik genoot hier echt van, heerlijk! Daarna hebben we je je eigen kleertjes aan gedaan. Dat zag er meteen weer stukken beter uit. Die dag gingen we ook alle voedingen proberen je aan de borst te laten drinken. Er waren die dag geen lactatiekundigen, en de verpleging bood aan om te helpen. Ik sloeg de hulp af, ik dacht laat mij het zelf maar proberen. Ik had het idee dat dat zorgde voor meer rust bij jou en bij mij, en dat werkte beter dan al die mensen die om de beurt aan jou hoofd en lijfje zaten om je te laten aanhappen. Eindelijk lukte het je om af en toe wat te drinken, met een tepelhoedje. Je viel wel telkens in slaap na een paar slokken, dus kleedden we je telkens uit tot je alleen je luier aan had. Maar dan nog moesten we je telkens wakker houden met een nat gaasje in je gezicht of over je ruggetje. Ik vond het wel een beetje zielig, maar ik wilde zo graag dat je beter ging drinken. We moesten je telkens wegen van tevoren en erna, om te zien hoeveel je gedronken had. Dit was telkens 20-30 cc. Je moest eigenlijk 50 cc drinken. De rest moest je dan nog met de sonde krijgen. Dit mocht maar met 5 cc per paar minuten, anders zou je misschien gaan spugen. Hier ging dus nog wel een tijdje overheen. Dit deed papa dan vaak, zodat hij ook even met je kon knuffelen. Ik kolfde dan vaak al op de NICU. Dan kon de melk meteen daar blijven, en hoefde ik dat in het RmcD huis niet meer te doen. Het voelde deze 3e dag op de NICU alweer best vertrouwd. We haalden zelf de spuugdoekjes, schone lakentjes en kolfspullen uit de kasten, zodat we toch zoveel mogelijk zelf voor je konden zorgen.

Zo ging de rest van de dag voorbij. Wederom na de voeding van 23 uur gingen we na een kus en een knuffel snel terug naar het RmcD huis om te slapen. We hoopten dat je bilirubine de volgende dag gedaald was, en het drinken nog wat beter ging. Misschien mochten we dan toch eindelijk naar huis. Fingers crossed 🤞🏻

Wordt vervolgd...