Vervolgonderzoeken via de kinderarts

Na het bezoek aan de oogarts op woensdag, werd ik donderdag direct gebeld dat ze ons de volgende dag al wilden zien. 

Vrijdag 11 februari vertrokken we dan ook gespannen richting het ziekenhuis. We moesten ons melden op de kinderpoli. Daar werden eerst de groeigegevens van het consultatiebureau overgenomen in de computer en de assistente nam ons mee naar een onderzoekskamertje om  J haar bloeddruk te meten. Het kleinste maatje armband was nodig en wederom was J het er niet mee eens dat ze onderzocht werd. Haar bloeddruk was iets te hoog, maar wat wil je ook met een kindje dat compleet overstuur was…  Net toen ze weer een beetje gekalmeerd was, kwam de kinderarts ons halen. Ze onderzocht J grondig en stelde ons veel vragen. Over de zwangerschap, bevalling, de kraamtijd… maar ook of we ook andere opvallende zaken hadden gezien, zoals schokjes of absences…. 

Mij bekroop zo langzamerhand een naar gevoel, ik kreeg een knoop in mijn maag en tranen in mijn ogen. Ik zag de blik van de kinderarts serieuzer worden en kon haar bijna horen nadenken. Ze vertelde ons dat ze qua ontwikkeling best goeie dingen zag, maar dat de dwalende ogen en afbuigende groeicurve v/d hoofdomtrek wel zodanig zorgwekkend waren, dat ze grondig vervolgonderzoek wilde doen. Dit betekende een MRI scan voor haar hersenen en uitgebreid bloed en urine onderzoek. 

Dan zakt de grond wel even onder je voeten weg! Natuurlijk hoopte ik stiekem dat de kinderarts zou concluderen dat het niks ernstigs was en dat ze er wel overheen zou groeien. Dat we nu serieuze vervolgonderzoeken kregen, zorgde bij mij voor nog meer zorgen en angst dan ik voor vandaag al had. 

De MRI scan zou met spoed worden ingepland; qua leeftijd kon J namelijk nog net ingebakerd en zonder narcose door de scan. Ze zouden proberen het bloed- en urineonderzoek op dezelfde dag te plannen. De maandag erna kregen we de oproep voor de MRI en het bloedonderzoek; aankomende vrijdag al! 

Vrijdag 18 februari reden we dus weer naar Leeuwarden voor de MRI scan en het bloedonderzoek. Het was de vrijdag waarop het zo stormde; en zo voelden wij ons van binnen ook… 

We moesten eerst naar de kinderafdeling voor het inbakeren. In verband met de storm en J haar voedingstijden waren we extra vroeg vertrokken. Dit leek ons beter en rustiger. De voorbereidingen gingen best soepel. J kreeg na de voeding een plaszakje opgeplakt en daarna de luier om. I.v.m de metalen knoopjes geen romper aan, maar alleen een dun truitje met houten knoopjes. Daarna inbakeren en toen richting de afdeling radiologie.  J hield zich sterk en was nog rustig, maar eenmaal in de wachtkamer zag ik haar gezicht rood aanlopen. Typisch, net nu was ze bezig een poepluier te produceren 😆 Maar er was geen tijd meer om haar vooraf te verschonen dus we gokten het er maar op. Al snel werden we opgehaald door een vriendelijke man, die de MRI zou gaan maken. Één van ons mocht mee om J te begeleiden.

Ik had al verwacht dat het geen pretje zou zijn en dat het niet zo makkelijk zou gaan. Nou dat was een understatement! J werd helemaal ingebouwd met verzwaarde zakjes, een koptelefoon op (tegen de herrie van de scan) en daar omheen nog schuimkussentjes zodat ze zich zo min mogelijk kon bewegen tijdens de scan. Zo zielig om haar zo te zien! Ik zag de paniek in haar mooie oogjes en probeerde haar te kalmeren. Uiteraard lukte dat niet. Tot 2x toe werd de scan onderbroken omdat J zo overstuur was en zich verzette, terwijl het idee natuurlijk was dat ze zo stil mogelijk zou blijven liggen. De 2e keer stelde de laborant voor om te stoppen als ze zo huilde, maar toen rook hij ook de poepluier. Dit eerst maar even oplossen; en zo verschoonde ik J op een trolley in de kleedruimte bij de scan. Dit kalmeerde haar ook een beetje dus we besloten het nog 1x te proberen want dan was het maar klaar. Dat ging wederom niet vlekkeloos; ze bewoog veel en bleef maar huilen. De laborant kwam dan ook eerder terug dan hij had gezegd en gaf aan dat we gingen stoppen. Er was overleg geweest met de neuroloog en ze dachten zo net voldoende beelden te hebben.  

Ik was allang blij want ik wist dat ze zo ook nog bloed moest prikken en opnieuw een urinezakje moest (de vorige was losgeweekt in de poepluier). Snel gingen we terug naar de kinderafdeling en daar moesten we weer afwachten. 

Inmiddels was de storm flink toegenomen en werd het steeds rustiger in het ziekenhuis. Het was ook al 16.30 geweest. Toen stapte er een (andere) kinderarts binnen. Hij gaf aan dat het bloedonderzoek niet door ging vandaag. Ivm de storm reden de bodes niet meer en dan zou J haar bloed nu niet naar Groningen gebracht kunnen worden. Ze wilden het risico ook niet nemen om het bloed wel af te nemen en op te slaan, omdat dit wel eens misgaat en ze dan sowieso nog een keer geprikt moet worden. Volgende week zouden we horen wanneer het dan gebeuren moest.

Een flinke tegenvaller maar we wilden na deze lange dag ook wel graag maar huis. We waren alle drie bekaf. Daarbij moest de storm het hoogtepunt nog bereiken dus misschien waren we nu voor die tijd thuis.  

Over precies een week hadden we weer een afspraak bij onze eigen kinderarts en zouden we ook de uitslag van de scan krijgen…