Vermoedens

Ik heb dit gevoel eigenlijk nooit uitgesproken. Maar ergens heb ik het altijd al geweten. 

Dit gevoel werd sterker na de geboorte, maar niemand in de kamer zei er iets over. Dus ik dacht; misschien zal ik wel gek zijn. Tot dat de kinderarts kwam en vertelde dat hij een vermoeden hadden op trisomie 21 of terwijl down syndroom. 

Dit gaf mij eigenlijk gelijk een goed gevoel. Hoe gek het ook klinkt; Ik ben niet gek. Er werd bloed geprikt en er werd ons het een en ander uitgelegd. En enige wat ik dacht was; waag het is mijn kind af te kraken, want we zullen jullie allemaal versteld doen staan. En dit is iets wat achteraf erg duidelijk was overgekomen zonder ook maar een woord gezegd te hebben. 

De volgende dag kregen wij de uitslag al, en het vermoeden werd bevestigd. Weer kwam dat oergevoel in mij naar boven. En ook dit keer was het zonder woorden duidelijk. De kinderarts benoemde het zelf; jullie worden hele goede ouders. Als ik in jou ogen kijk zie ik dat je hier helemaal open voor staat. En voor de volle 100% voor gaat. En dat klopt! 

Het enige wat ik wel als naar heb ervaren waren de verpleegsters die vonden dat het overduidelijk was. En al voor de uitslag binnen was vertelden dat het niet kon missen. Achteraf denk ik nog steeds, ondanks dat ik het zelf ook al wist, prima dat jullie het overduidelijk vinden. Maar geen uitslag is geen zekerheid.  Dat staat lullig als er niks uit het bloedonderzoek zou komen. 

Na de bevestiging zijn we naar huis gegaan. Daar leek vooral de familie het moeilijk te hebben met het feit dat Zev Down heeft. Even wennen aan het idee leek voldoende te zijn. 

Wij zijn hier heel nuchter in gestapt. Niemand weet wat de toekomst je brengt, ook met het krijgen van een ‘gezond’ kindje niet.  Gezien onze privé situatie op dat moment dachten we alleen maar; als dit alles is.. dan hebben wij niks te klagen. 

Vaak hebben kinderen met down een hartafwijking. Zo ook Zev, hierover lees je meer in de volgende blog