Verlof uit de gevangenis

De kraamvrouw bij wie ik vandaag voor de tweede dag ben, woont in een rijtjeshuis samen met haar zoontje van zes. Haar moeder en zus verblijven daar ook om haar bij te staan. Ik had gisteren voor ik naar dit gezin toekwam al in het systeem gelezen dat haar man niet thuis zal zijn, omdat hij een gevangenisstraf uitzit. Heftig en apart voor mij, maar zeker voor haar. Wanneer ik aankom, doet haar zus open. ‘Goeiemorgen, kom maar binnen,’ zegt ze vriendelijk.

Het is een buitenlands gezin, waarbij het gebruikelijk is om je schoenen uit te doen wanneer je binnenkomt. Ik mag dat niet in verband met gevaar voor uitglijden en algemene veiligheid, dus ik heb binnenschoenen bij me. Ik doe ze aan en hang mijn jas op.

‘Ze slaapt alleen nog wel, je kan hier beneden wachten,’ zegt ze en weg is ze, weer haar eigen ding doen. Ik ga alvast maar even naar het toilet en ik maak de keuken schoon nu ze toch nog slaapt.

Dit gezin heeft drie uur zorg per dag aangevraagd. Dat komt omdat in buitenlandse culturen vaak de familie komt helpen en wij dan alleen de medische controles doen. Ik wil net gaan zitten om in te loggen op de tablet als de zus weer beneden komt.

‘Ze is wakker, je kan naar haar toe.’

Ik loop naar boven en klop heel zachtjes op de deur. Een vriendelijke stem begroet me vanuit het bed. Ik loop naar binnen en zie een man op zijn buik naast haar liggen. Ik schrik er in eerste instantie van, omdat ik het niet verwachtte. Hij lijkt niet te schrikken van mij, want hij snurkt vrolijk verder.

‘Hoe is het met je, is de nacht een beetje rustig verlopen?’ vraag ik met een zachte stem.

‘Ja ze heeft het heel goed gedaan. Elke drie uur werd ze zelf wakker en ze heeft netjes haar fles op van 20cc,’ vertelt de kraamvrouw, terwijl ze trots naar haar dochter kijkt, die naast haar in bed ligt.

‘Ik heb haar net pas gepakt en bij me gelegd, hoor,’ verontschuldigt ze zich.

Wij adviseren om niet met je kindje te slapen in verband met de vele gevaren die dat met zich mee kan brengen. Gelukkig is ze op de hoogte van deze gevaren. Ze ziet dat mijn blik soms afdwaalt naar haar man naast haar.

‘Mijn man is hier twee dagen,’ zegt ze. ‘Morgen moet hij weer weg.’ ‘Dan moet hij weer naar de gevangenis?’ vraag ik haar.

‘Oh, dat weet je al. Hij moet zich morgen weer melden. Hij heeft twee dagen verlof vanwege de geboorte van onze dochter, zodat hij haar ook aan kan geven bij de gemeente.’

Bijzondere situatie. Ik merk dat ik nieuwsgierig ben naar de reden waarom hij vast zit. Zal ik het vragen, denk ik bij mezelf.

‘Moet hij nog lang zitten?’ vraag ik uit nieuwsgierigheid. Hoe vaak maak je het nou mee dat je bij een gedetineerde aan het kramen bent?

‘Hij moet tien maanden zitten en hij zit er nu twee, maar hij zit onterecht vast, hoor!’

‘Ah, oké’. Ik weet even niet goed wat ik moet zeggen. Ik wil ook niet oordelen over mensen. We gaan maar gewoon over tot de orde van de dag, dat lijkt me beter.

‘Zal ik je dochter verschonen en gelijk wegen? Dan kan ze daarna lekker een flesje drinken.’

Ze knikt.

Het meisje heeft een nette temperatuur van 36.8. Ze is iets afgevallen en weegt 3560 gram. Het flesje met 20cc dat ik voor haar gemaakt heb, drinkt ze ook netjes op.

Ondertussen wordt haar man wakker. Hij kijkt met een slaperige blik richting mij en groet even kort. Hij kreunt en hijst zichzelf daarna uit bed. In een t-shirt en boxershort loopt hij de kamer uit. Een klein beetje een gênante situatie, dat wel. Nu hij weg is, kan ik haar controles doen, waarna ik alles in het dossier noteer.

Wanneer ik de volgende middag kom is meneer alweer terug naar de gevangenis.

Vind je mijn blogs leuk en wil je meer leuks zien? Volg mij dan op Instagram @zuster jackie voor meer leuks!