Verdriet

Onwerkelijk

Zo als in eerder al geschreven had hebben we met 12 weken te horen gekregen dat onze baby een te dikke nekplooi had. We zijn toen meteen doorverwezen naar het AMC voor een vlokkentest en een extra echo. Op de echo bleek het zelfde te zien, een verdikte nekplooi.

Uiteindelijk hebben we vier weken in spanning gezeten en zitten wachten op alle uitslagen van de vlokkentest (het bloed moest op kweek). Dit was uiteindelijk allemaal oke! Geen afwerkingen, geen Down, geen Edwards en geen patausyndroom en ook geen andere chromosoom afwijking.

We hadden weer een sprankje hoop!

Twee dagen later moesten we weer voor een echo. Deze was helaas minder goed! De baby had nog steeds een verdikte nekplooi en had nu ook vocht in de borst, buikje en het ruggetje. Eigenlijk onder het huidje van de hele romp zat een laagje vocht. BOEM klap in ons gezicht... Het was meteen duidelijk dat dat vocht niet goed was, maar verder zag het er goed uit zo ver ze konden zien. Het hartje klopte mooi en zat goed aangesloten.

Maar er was ook een kans dat het zelf zou opgeven als het vocht te veel zou worden.

Na afloop doorverwezen naar klinische genetica om te kijken of ze er achter konden komen of ze de oorzaak van het vocht konden vinden en een afspraak gemaak om met 18 weken nog een echo te maken om te kijken wat dat vocht ging doen. Was inmiddels 16 werken zwanger.

Afgelopen week zijn we gebeld door klinische genetica en ze hebben niks kunnen vinden in ons bloed wat dat vocht kan veroorzaken. Met ons is helemaal niks mis. We waren wel blij (we hebben al een gezonde dochter en die hoeven we dan ook niet te laten onderzoeken) maar hadden nog steeds geen antwoord en bleven in onzekerheid.

Vandaag hadden we weer een echo. We waren bloed nerveus, zou het vocht minder zijn geworden zou het meer zijn geworden we hadden nog wel wat hoop!

GEEN HARTSLAG...

Onze kleine man is overleden!

Dit was eigenlijk het enige scenario wat we (hoe dom dan ook) niet in gedachten hadden gehad.

Nu moet ik vrijdag bevallen, in plaats van een mooi welkom zijn we een mooi afscheid aan het regelen. Nu moeten we een crematie gaan voorbereiden.

Hoe verdrietig ik/we ook zijn, zijn we wel blij dat hij zelf heeft besloten om niet op deze wereld te komen en hebben wij deze beslissing niet voor hem hoeven te maken!

De tranen blijven komen, het is oke zo! Het moest zo zijn. Hij was niet klaar voor deze wereld! Maar wel heel welkom...

Zo veel aan het huilen, aan het praten en nu schrijf ik het ook nog van me af.

Voor altijd in ons hart! ?