Vanaf dag 1 een vechtertje

Maandag ochtend 6.00 uur

Ik hoor je wat mopperen vanuit je bedje, dit ben ik niet van jou gewend. Uitslapen kan je als de beste en een ochtendhumeurtje ken je gewoonlijk niet.

Ik loop naar je toe en je lijkt nog wat slaperig, maar voelt wat warm aan. Ik doe je pyjama uit en leg je nog even lekker terug in bedje.

Voor dan ben je een half uurtje stil, maar na dat half uurtje is het echt klaar. Ik kruip uit bed en samen gaan we naar beneden. Zoals wel vaker kruipen we in de bank met een filmpje aan of een boekje mee. Vaak doezel je nog eventjes weg, maar ook dit lukt je vandaag niet.

Je voelt nog steeds wat warm aan, wellicht warmer dan normaal (want een warmte kindje ben je wel) dus besluit ik even je temperatuur op te meten: “aha, 38.8 graden”

Die stomme tandjes ook, zeg ik nog hardop tegen je.

Ik geef wat koortsstillende siroop en de vrolijke jij is snel terug.

Zo “sukkelen” we gedurende de maandag wat aan.

Even twijfel ik nog naar de huisarts te gaan, maar ach waarom dan ook? Je eet goed, drinkt goed, slaapt fijn en speelt de hele dag door.

Maandag avond 19.30 uur

Ik breng je lekker naar je bedje toe, je drinkt je flesje leeg en doezelt al wat in slaap. Met de woorden: “Slaap lekker mooi meisje we houden van jou” sluit ik de deur. Pyjama aan en ook maar de rust modus aan, je weet nooit wat de nacht of vroege ochtend ons brengt.

Dinsdag nacht 00.30 uur

Je huilt, hard. Ach meisje toch. Ik loop naar je toe en til je uit bedje. Meteen val je terug in slaap, even knuffelen we en dan leg ik je rustig terug in bed. Er valt mij niets bijzonders op, op dat moment. Dus ook ik val lekker terug in slaap.

Dinsdag nacht 01.55 uur

Ik hoor je, kletsen (althans dat dacht ik).. een paar minuutjes wacht ik, waar ik normaal zelfs wel wat langer zou afwachten. Toch besluit iets in mij dat ik deze keer sneller moet gaan kijken of je misschien je speentje kwijt bent?

Ik tref je aan, in je bedje, je trilt.. ogen wijd open. Ze stralen angst uit, alsof je wilt zeggen “mama, help me”. Snel pak ik je uit bed en je blijft trillen. Beentjes verkrampt, ogen groot en een trillend lichaampje. Je wilt huilen, maar dit lukt je niet. Snel loop ik naar onze kamer en maak ik je papa wakker. Ook hij kijkt een kleine minuut tot ik zeg: “bel 112”.

Papa blijft super kalm en belt 112, doet zijn verhaal en vertelt precies wat we zien. Ik roep nog “koortsstuipen, denk ik”. Er wordt gevraagd of we haar neer kunnen leggen, met een vochtige doek in haar liezen. Dus dat doen we, maar al snel zegt iets in mij, dat ze dat liggen niet fijn vindt. Papa pakt jou op en ik pak wat spullen en open de deur voor de ambulance medewerkers, die na een kwartier zijn gearriveerd.

Je temperatuur wordt gemeten: 37,8.. toch even wat perdolan en dan voor de zekerheid mee ter controle naar het ziekenhuis. Ik pak de perdolan en terwijl papa je vast heeft geef ik dit. Je begint te kokhalzen en al snel komt er een flinke golf braaksel uit. Het rillen stopt, je begint te lachen en zelfs weer geïnteresseerd te raken in spullen om je heen. Pff gelukkig, ademhalen maar.

Dinsdag nacht 3.00 uur

Inmiddels zijn we gearriveerd in het ziekenhuis en hebben we al meerdere malen ons verhaal gedaan. Ik ben gerustgesteld, het zal het braken wel zijn dat dwars zat en we mogen zo vast weer naar huis.

Helaas (of maar goed ook) denken de artsen hier anders over. Er wordt bloed afgenomen, een infuus geplaatst en ze plakken een zakje om wat urine op te vangen.

Rond half 5 zijn we op de kamer, intussen ben jij ontzettend moe dus leg ik je in bed. Als een blok val je in slaap.

Helaas voor korte duur, je bloeduitslag is binnen. Hoge infectiewaarden, te hoog. Ze hebben urine nodig en anders.. geen idee, wat anders, het gaat snel en ik ben moe. Ik volg de verpleegsters en even later nemen ze met twee dames wat urine af bij ons kleine meisje. Dit doet pijn, je zakje was nog leeg en moeten ze het dus op gang brengen. Wat ze precies doen geen idee, maar je bent verdrietig en dat doet mij veel. Je bent zo moe, zo kwetsbaar en moet nu al dit mee maken.

Niet veel later zijn we terug op de kamer en al vrij snel komt de verpleegster terug, uit de urine blijkt dat daar een infectie zit. Vervelend natuurlijk, maar ik ben gerustgesteld. Voor nu is er geen verder onderzoek nodig, wellicht morgen nog even verder kijken waar dat rillen vandaan komt.

Dinsdagochtend 9.00 uur

De dokter stapt binnen, samen met een verpleegster en een dokter in opleiding. Zij onderzoeken nogmaals, zien dat er een oortje ontstoken is en vertellen nogmaals over de urineweginfectie. Ik ga er meteen vanuit dat dit dan een blaasontsteking is, maar dit blijkt niet zo te zijn. Je hebt een nierbekkenontsteking en zal de komende dagen in het ziekenhuis blijven.

Korte tijd nadat de dokter is geweest val je terug in slaap. Ik lig ook wat te doezelen en hoor je dan weer zwaar ademen. Ik ga zitten en observeer je, al snel zie ik je beentjes rillen, waarna je armpjes volgen. De nacht herhaalt zich. Dit keer kan ik op een knop drukken en al snel staat de verpleegster binnen en zij haalt de dokter. Hij is opgelucht: “rilkoorts, niets ernstigs”. We geven je een zetpil en je valt weer fijn in slaap.

Vrijdagavond 20.00 uur

Ik schrijf dit terwijl ik jou net voor de tweede nacht terug thuis weer in bedje heb gelegd. Nog een weekje moet je antibiotica, binnen 6 maanden volgt een scan en voor nu.. de nog altijd vrolijke lieve jij! Ik ben super trots op je, vanaf dag een ben je een vechtertje en dat heb je afgelopen week maar weer een keer bewezen.