Van zorgenkindje naar lachebek

Nog een paar dagen en dan is Tyler alweer 4 maanden oud! Je hoort het overal en altijd om je heen dat de tijd vliegt en helemaal met kinderen. Nou dat kan ik echt wel beamen. Ik ben weer aan het werk en de ziekenhuisperiode van Tyler ligt alweer ver achter ons. Qua tijd dan, want de emotionele gevolgen zijn er zeker nog. 

Overdag is Tyler echt een vrolijk kereltje. Waar Hailey toch zeker een paar uurtjes per dag huilde lijkt dit bij Tyler opgeteld niet eens aan 1 uurtje te komen. Hij heeft zo zijn momenten waarop hij zijn draai niet kan vinden en heel boos wordt. Dan drinkt hij zijn fles ook niet. Maar er is nu eigenlijk niets meer dat niet opgelost kan worden door even wat knuffelen en al wiegend heen en weer lopen. Tyler lacht naar iedereen en is een heuse charmeur. Hij drinkt netjes 4 flessen van 210cc (+voeding) op een dag, mocht de nexium afbouwen naar 1x 5ml per etmaal en het johannesbroodpitmeel is ook nog maar 1 schepje in plaats van 2. Hij doet het er super op en waarschijnlijk kunnen we binnenkort wel helemaal van de nexium af. Hoe minder medicijnen hoe beter.

Overdag is het voor mij, mede door onze 2 superkindjes, ook wel bol te werken, maar 's nachts kan ik de slaap sinds Tyler weer thuis is vaak niet goed vatten. En als ik dat wel kan dan ben ik al snel weer wakker omdat ik in een nachtmerrie Tyler levenloos in zijn bedje aantref, moet reanimeren en hem uiteindelijk nooit redden kan. Dodelijk vermoeiend en heel vervelend. Gelukkig besefte ik me zo vlak voordat mijn verlof voorbij was dat ik daar toch maar eens wat aan moest doen. Het is tenslotte maar de vraag hoe lang je die slapeloze nachten vol gaat houden. 

Dus had ik op 7 juli een afspraak bij de huisarts aangevraagd en kreeg ik een verwijzing naar de Rietkamp in Eibergen. Een psychologisch centrum waar ze onder andere EMDR uitvoeren. Een therapievorm die de huisarts wel goed vond passen bij de diagnose PTSS. Ik was het hierin zeker met hem eens en ik wilde dit graag aanpakken, zodat ik 's nachts zou kunnen genieten van het feit dat Tyler inmiddels gewoon door sliep en niet het risico zou lopen dat ik zou afknappen.

Op het werk kon ik gelukkig beginnen met halve dagen en dit langzaam opbouwen. Ondertussen gebeurt er helaas in de thuissituatie van alles (waar ik op het Internet niet echt op in wil gaan), waardoor ik dat werken iets minder snel kon opbouwen  dan ik had gehoopt maar gisteren heb ik mijn  eerste volledige dag gedraaid en dat ging eigenlijk wel goed. Het was druk maar lekker om iets te hebben dat wel ''normaal'' is. 

Bij de Rietkamp kan ik pas 25 augustus terecht voor een eerste intake. Daarna zal waarschijnlijk nog een 2e langere intake volgen en dan pas kan ik echt starten met waarschijnlijk die EMDR. In de tussentijd heb ik gesprekken bij de praktijkondersteuner (SPV'er) van de huisarts en dat is al fijn. En natuurlijk heb ik een heel aantal lieve vriendinnen en familieleden om me heen die steeds informeren hoe het gaat en voor me doen wat ze kunnen. Ik schrijf ''natuurlijk'' maar besef me dondersgoed dat dat helemaal niet zo natuurlijk js.  Ik ben ze stuk voor stuk enorm dankbaar en weet dat het zonder hen nog een stuk moeilijker zou zijn. 

En verder maakt het vele lachen van Tyler en het eigenwijze, maar zo lieve, karakter van Hailey zo ontzettend veel goed. Alleen al voor die 2 draken weet ik dat het goed komt, op welke manier dan ook.