Van wond naar wonder

Vanaf hele jonge leeftijd was ik al dol op baby's en kinderen. Ik wist dan ook al vroeg in het leven dat ik mijn leven voor me zag met kinderen. Toen ik op zeventien jarige leeftijd steeds vaker vreselijke rugpijn had, werd het tijd voor een bezoek aan de huisarts. Niets geks concludeerde de huisarts, ik moest mij geen zorgen maken, een bezoek aan de fysio brengen en dan zou het snel over gaan.

Na tal van fysiobehandelingen echter geen verbetering, dus opnieuw naar de huisarts met de vraag of het toch geen hernia kon zijn.

Zijn exacte woorden waren: je bent een jonge meid, véél te jong voor een hernia. Hij schreef een ontstekingsremmer voor en ik werd naar huis gestuurd. Bezoeken zoals deze volgden nog veel vaker, pijnstillers werden voorgeschreven en vervolgens na ieder bezoek in dosering verhoogd. 

Na ruim 2,5 jaar aangemoderd te hebben ben ik overgestapt van huisarts omdat ik mezelf te jong vond om mijn lichaam de hele dag door vol te stoppen met morfine opiaten. De nieuwe huisarts begreep niet dat er nooit de moeite was genomen om extra onderzoek te doen. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en al snel kwam uit de MRI-scan naar voren dat er een fikse hernia zat, die uitpuilde tegen mijn ruggenmerg. Op 20-jarige leeftijd werd ik in België geopereerd aan de hernia en werden de wervels met pinnen en schroeven verstevigd. Na 11 dagen ziekenhuis mocht ik huiswaarts waarna 6 weken plat moest liggen. Een revalidatietraject van 20 weken volgden, waarbij ik 3 dagen per week intern ging.

Helaas bleven de pijnklachten aanhouden, waardoor de zware medicatie niet afgebouwd kon worden. Na controle in het ziekenhuis bleek mijn zenuw beschadigd te zijn doordat de uitstulping hier langdurig tegenaan gedrukt had. De enige oplossing voor de zenuwpijn was symptoombestrijding, dus kwam ik bij de pijnpolie van het ziekenhuis terrecht. Hier kreeg ik, nadat alle andere behandelingen geen resultaat hadden gehad, de kans mee te doen aan een studie voor een nieuw type neurostimulator; een soort interne pacemaker die door middel van stroom impulsen de pijnprikkel naar mijn hersenen moest blokkeren.

Twee operaties volgden en na het herstel was mijn pijn aanzienlijk verminderd. Een lang traject voor het afbouwen van alle opiaten volgde, maar de restpijn zorgde ervoor dat niet alle morfine afgebouwd kon worden. Uitbehandeld was de boodschap.

Ik was teleurgesteld, maar vooral bang. Bang dat ik geen moeder zou worden. Met de pijn kon ik met medicatie een goede kwaliteit van leven hebben, maar morfine opiaten en een zwangerschap vond ik onverantwoord en de arts vertelde me dat mijn kindje verslaafd geboren zou worden en enkele weken in het ziekenhuis zou moeten blijven om af te kicken. Voor mij was dit geen optie. Ik kwam na een positieve ervaring van mijn zus terecht bij een Mesoloog. Hij gaf me andere inzichten door onder andere te kijken naar mijn voedingspatroon. Ik heb bijvoorbeeld nooit geweten dat suiker en cafeïne de zenuwen irriteren. Door mijn levenstijl en voedingspatroon aan te passen en supplementen toe te voegen merkte ik na enkele maanden een grote verbetering. Ik had echter tijdens mijn eisprong en menstruatie nog vreselijke rugpijn. De mesoloog adviseerde me te stoppen met de pil en dit zorgde ervoor dat mijn pijnklachten naar de achtergrond verdwenen en de morfine geheel afgebouwd kon worden. Ik had weer een beetje hoop, maar bleef terughoudend in mijn blijdschap omdat ik angstig was dat de pijn terug zou keren. Maar niets was minder waar. De pijn was houdbaar zonder medicatie, dus na ruim een jaar medicatievrij te zijn, besloten mijn partner en ik dat een kindje zo welkom zou zijn. 

22 januari 2021 had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Dolgelukkig dat een kindje ons toch gegunt was. Wat niemand had verwacht was dat ik de gehele zwangerschap pijnvrij ben geweest. Ik heb me jaren niet zo goed gevoeld als tijdens mijn zwangerschap.

Op 29 september 2021 is onze prachtige dochter Esmae gezond te wereld gekomen en ik vind het moederschap nog mooier dan ik ooit voor ogen had. Ik ben dankbaar voor dit mooie geschenk en trotser dan ooit op het lijf wat ik jaren heb gehaat. Van wond naar wonder.