Van twee naar drie kindjes

Lexus is nu 5 maandjes en iedereen is nu inmiddels gewend aan haar plekje in ons gezin. Ze hoort er echt bij en we kunnen niet meer voorstellen hoe het zonder haar was.

Ze is een lekker vrolijk meisje wat met de minuut molliger wordt. Haar ritme loopt sommigen dagen fantastisch en andere dagen is er geen touw aan vast te knopen. Die dagen vind ik soms echt pittig maar gelukkig worden de pittige dagen gevuld met dikke knuffels en kleine lachjes en worden ze geregeld afgelost door fantastische dagen.

Veel vragen aan me wat ik nu zwaarder vond: van 1 naar 2 kindjes of van 2 naar 3 kindjes? Ik persoonlijk vond het erg zwaar om van 2 naar 3 kindjes te gaan.

Toen Harvey er namelijk bij kwam was Oliver 16 maandjes en sliep hij ook nog heel veel. Elke middag had ik mijn handen vrij als de jongens hun middagdutje deden. Ook kon ik makkelijk met hun dingetjes samen ondernemen en hun interesse voor dingen was gelijk. Tuurlijk was het soms heel zwaar vanwege hun koemelkallergie of vanwege Jeffs burn-out maar ik heb het niet als heel pittig ervaren.

Nu is de situatie zeker anders ook natuurlijk door de lockdowns vanwege COVID en eigenlijk niet te vergelijken met alleen de jongens.

Maar de omslag van 2 naar 3 kindjes vond ik toch écht wel pittig. Iedereen moest wennen aan hun nieuwe positie. De jongens weten niet beter dan dat ze altijd mekaar hebben en bij elkaar zijn. Maar nu kwam er opeens een baby bij, een meisje. Dat was ook wel even wennen, zoals de jongens zeggen ‘zij heeft geen piellie’.

Maar nu werden de jongens allebei grote broer en vooral Oliver kreeg nu alles veel bewuster mee. Hij moest dus ook heel erg wennen aan zijn nieuwe rol. Dus hij kreeg soms enorme driftbuien en werd heel brutaal. Gelukkig is dat echt minder geworden.

Ik vind het nu nog vooral heel pittig omdat er niet gauw een rustmoment is, vooral nu mijn werk er weer bij is gekomen. Ik start met werken om 5 uur in de ochtend. Als ik thuis kom van m’n werk, begint de drukte thuis en eindigt dit een keer ergens veel te laat in de avond 😅. Mijn aandacht verdelen tussen de 3 kindjes vind ik soms moeilijk. Of dat het me soms gewoon niet lukt om de was te doen of het huis te stofzuigen doordat je continu aan het zorgen bent voor de kids. Tuurlijk heb ik bewust gekozen om voor drie kindjes te willen zorgen. Maar constant sta ik aan en moet ik steeds vaker ‘nee’ zeggen omdat het gewoon niet lukt om buiten mijn kids er nog iets anders bij te doen en dat had ik even onderschat. Ik dacht dat ik het druk had met de 2 jongens 😅.

Gelukkig worden ze alledrie steeds ouder en zal ik het steeds beter kunnen plannen. Maar ondanks dat dit pittig is en er nu thuis een soort van klein bedrijfje is ontstaan, geniet ik écht enorm van alle kleine dingen.

Het is pittig en het zwaarste wat ik ooit heb gedaan in mijn leven maar deze 3 kindjes opvoeden, vertroetelen en bewonderen is toch echt, maar dan ook écht het allermooiste wat mij is overkomen en elke dag maakt dit me enorm dankbaar!