Van TINDER geluk naar BABY geluk

In mijn vorige blog beschreef ik het pad naar het grote Sennie-avontuur​ toe en beloofde ik dat mijn volgende blog over de zwangerschap van Senn zou gaan.Dus bij deze: veel leesplezier!

Begin november 2017 ging ik samen met mijn moeder koffiedrinken in de stad. Na het koffiedrinken gingen we lekker even shoppen, maar ineens werd ik een beetje misselijk. De koffie zal wel verkeerd gevallen zijn? M'n moeder grapte nog dat ik misschien wel zwanger zou zijn. Een week later deed ik een test en toen het tweede streepje verscheen, viel alles op zijn plek.

Ik ging vol trots en blijdschap de zwangerschap in, maar deze blijdschap zwakte al gauw af.Ik werd met de dag misselijker en uiteindelijk heb ik maar liefst tien weken op bed gelegen, ik heb me nog nooit zó beroerd gevoeld.Na die tien weken knapte ik een beetje op en was de misselijkheid alleen ’s ochtends nog aanwezig. ​Ik voelde me goed genoeg om weer te gaan werken.Als ik dit zo lees, dan lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar die tien weken heb ik me ​vreselijk ziek gevoeld. Als ik nu misselijk ben, krijg ik bijna een paniekaanval omdat ik me nooit meer zo wil voelen​ als aan het begin van die zwangerschap!

Na twee weekjes werken, inmiddels twintig weken zwanger, kreeg ik op mijn vrije dag ineens enorme kramp. PANIEK! Zijn dit weeën? Hoe voelen weeën? Want dit doet écht pijn, hoor!De verloskundige constateerde één cm ontsluiting en verwees me door naar het ziekenhuis om er zeker van te zijn dat het geen weeën waren.Dit was gelukkig niet het geval, maar ik zou last hebben van bandenpijn: mijn lichaam was immers bezig met een klein mensje maken en dat kleine mensje had plek nodig in mijn buik.Wat betreft die één cm ontsluiting, daar zou ik makkelijk tot de veertig weken mee kunnen blijven lopen hoor.Excuuuuse me, veertig weken? Ik zou het fijn vinden als hij wel wat eerder zou komen, hoor.Ten eerste duurt wachten lang, ten tweede kan ik dan langer van hem genieten en ten derde is hij dan misschien nog wat kleiner en gaat het allemaal wat makkelijker.Achteraf schaam ik me kapot voor deze gedachte, moeder natuur heeft er niet voor niets voor gekozen om een zwangerschap veertig weken te laten duren en in de meeste gevallen is dit ook het beste voor het kindje.

Terugkomend op de bandenpijn, deze hield best een tijdje aan en ik lag wederom een week plat op bed.Vol goede moed ging ik de week erop weer aan het werk, maar ik merkte al snel dat ik gedurende de dag niet echt lekker kon zitten vanwege ​stekende pijn rechtsonder in mijn rugDe weken die volgden werd de pijn steeds erger en uiteindelijk moest ik een echo laten maken in het ziekenhuis. Het bleek dat ik last had van nierstuwing.

In eerste instantie wilden ze een stent plaatsen maar daar schrok ik zo van dat ik meteen vroeg of er ook een andere optie was.Die was er niet helemaal, maar rust zou al veel verlichting geven.

Is dit nou zwanger zijn? Ik vond er echt niks aan, ik had alleen nog maar pijn en ellende gehad?! En hoe ging ik mijn werkgever vertellen dat ik wéér niet kon werken?Ik heb altijd een groot verantwoordelijkheidsgevoel tegenover mijn werk en vind het dan ook vreselijk om mezelf ziek te melden.

Geen idee waarom, maar ik ben altijd bang dat mensen denken dat ik mezelf aanstel. Bang wat mensen over me zullen zeggen of zullen vinden.

Uiteindelijk ben ik voor 50% de ziektewet in gegaan. De ochtenden was de pijn nog wel te doen en als ik zo tot de 36 weken kon doorwerken, was ik blij! Hoe langer ik door kon werken, hoe langer ik bij mijn baby’tje kon zijn straks.

De dag dat ik 34 weken zwanger was, moest ik bij het UWV op gesprek komen om te kijken hoe het ging.Achter mij hing een enorme kalender en halverwege het gesprek zei de beste meneer: ‘Eh, vanaf vandaag heb jij dus verlof’.‘Nee hoor, ik ben 34 weken zwanger, geen 36’!

Zo werkte dat dus eventjes niet, je zit in de ziektewet dus je moet gewoon zes weken van tevoren met verlof.Ik heb nog geprobeerd om een discussie aan te gaan en de Nederlandse wet te laten veranderen voor mezelf want ik was misschien 50% niet aan het werk maar ik was dus ook 50% wèl aan het werk, beste meneer!

Bij thuiskomst was ik eigenlijk een beetje verward, want heel mijn planning liep in de soep. Ik werd ineens heel bang. De bevalling kwam steeds dichterbij en omdat ik alleen nog maar horrorverhalen had gehoord, keek ik er ontzettend tegenop.

Het besef kwam dat ik nu ècht bijna mama ging worden, dat ik voor altijd een mega verantwoordelijk had en dat er een klein wezentje compleet afhankelijk ​van mij zou zijn!Ik maakte me, behalve om de bevalling, druk om de kleinste dingen. Hoe vaak moet hij een schone luier? Hoe vaak mag hij in bad? Wat als hij niet van mij houdt? Wat als de borstvoeding niet lukt? Heb ik wel genoeg kleertjes? Als hij straks 16 is haal ik hem altijd op van het stappen hoor want wat als er iets gebeurt met hem? Hij mag niet in het leger, te gevaarlijk! Hij mag niet op boksen, ook te gevaarlijk en mijn kind mag geen pijn hebben! Daar zat ik dan, eind juli, midden in een hittegolf, als een hoopje ellende op de bank met allerlei doemscenario’s in mijn hoofd.

Ik houd van planningen en structuur en mijn planning was dat ik met 36 weken met verlof zou gaan, dat manlief het zwembad op zou zetten, dat alle puntjes op de i zouden worden gezet in het huis, dat ik lekker ging lunchen met mijn moeder, dat ik alle kleertjes ging wassen en strijken, dat ik lekker naar het tuincentrum ging om de tuin nog helemaal spik en span te maken en dat ik dus met 36 weken met verlof zou gaan NIET 34!!!!Als ik wat in mijn hoofd heb, moet het vooral niet anders gaan. En als een zwangere ik iets in mijn hoofd heb, dan moet het dus HELEMAAL NIET anders gaan dan dat.Mijn man zag heel het probleem niet echt want nu was ik toch lekker al twee weken eerder vrij? FOUT!Tip 1 voor alle papa’s to be: spreek een zwangere vrouw NOOIT tegen maar geef haar gewoon in alles gelijk.

Na een nachtje slapen was alles weer een beetje gezakt en kon ik weer wat helderder nadenken. Eigenlijk wel fijn, twee weekjes eerder met verlof (sorry schat).En voor mensen die zeggen dat het heerlijk is om in het hoogseizoen met verlof te kunnen, zijn zelf nog nooit hoogzwanger geweest tijdens een hittegolf, want ik kan je vertellen dat het gewoon ruk is!Ik lag als een soort opgezwollen zeekoe rond te dobberen in het zwembad. Eerst was ik al een kwartier bezig om überhaupt fatsoenlijk op het luchtbed te kruipen en als ik dan eindelijk lag, moest ik weer plassen. ’s Avonds was het helemaal feest want dan waren mijn voeten en enkels nog dikker als die van een olifant.

Ik vroeg mijn man net of hij nog iets wist over de zwangerschap van Senn wat ik in mijn blog kon zetten en ik kreeg als antwoord ‘je stemmingswisselingen door de hormonen, pregzilla’.Nou, dat stukje laat ik wel weg want daar had ik helemaal geen last van hoor!!

Eerlijk dames, vonden jullie ook dat jullie best meevielen met die zwangerschapshormonen?

Na een pittige zwangerschap die 39 weken en 6 dagen duurde, werd op 10 augustus onze prachtige zoon geboren: Senn Baars.