Van spreidbroekje naar gispbroek

De vorige keer heb ik verteld dat Eva in een spreidbroekje is beland en hoe dat gebeurt is. 

Ik had op de eerste dag nooit verwacht dat onze energiekeling zo goed om zou gaan met haar spreidbroekje. De eerste dag was even wennen voor haar maar ze sliep al meteen door  de eerste nacht. Zo een top dame hebben wij zeg, wat kan je hier veel van leren voor jezelf. 

Na 6 weken moesten wij weer terugkomen voor een foto en controle. We werden binnen geroepen en hij verteld meteen dat het spreidbroekje niet het gewenste effect heeft. Haar foto liet zelf totaal geen verbetering zien ten opzichte van de vorige foto die gemaakt was. Dit was een totale schok voor ons, het zou maar een milde variant zijn en nu was er geen verbetering te zien. Mijn man snapte niet waarom er geen verbetering was gekomen en raakte zeer gefrustreerd omdat hij niet goed begreep wat er nu moest gebeuren. 

De arts heeft toen maar snel gezegd dat ze onder narcose een gipsbroekje aangelegd moest krijgen en dat hij dit maar vast ging regelen, we zouden daarna verder in gesprek gaan. Ik kort gezegd tegen mijn man dat hij nu rustig moest doen of anders moest wachten in de wachtkamer, ik totaal radeloos omdat mijn man niet rustig was en mijn dochtertje onder narcose moest. Ik heb mij geloof ik nog nooit zo onzeker en alleen gevoeld terwijl er veel mensen aanwezig waren. Gelukkig werd mijn man snel rustig en kwam de arts toen terug. 

De arts legde uit dat het gipsbroekje binnen 14 dagen aangelegd moest worden om het gewenste effect te hebben. We zouden op de spoedlijst gezet worden. Eva zou 's morgens in het ziekenhuis moesten komen en in de middag al weer naar huis mogen.  Tot aan haar gipsbroekje moest ze wel 23/7 nog haar spreidbroekje aanhouden. 

Omdat ze toch al onder narcose moest hebben wij er toch voor gekozen om nog 2x keer te gaan zwemmen tot ze opgeroepen werd, even nog iets leuks doen als gezin zolang dit nog kan, dit omdat ze voor 3 maanden het gips in moest gaan. 

We werden op donderdag gebeld door het opname bureau dat wij die maandag aan de beurt waren voor het gipsbroekje. Echter werd die avond verteld dat wij met heel Nederland voor het eerst in lockdown gingen en dat veel ziekenhuis zorg afgeschaald zou worden. De volgende ochtend toch maar even het ziekenhuis gebeld wat nu de bedoeling was, het was voor de afdeling ook nog niet heel duidelijk wat nu de bedoeling ik zou later terug gebeld worden. Totaal verbaasd en in ongeloof wat er gaande was heb ik zitten wachten tot ik weer werd terug gebeld. Er werd ons verteld dat haar gipsbroekje wel door ging maar dat zij een van de weinige zou zijn die wel aanwezig zou zijn op de afdeling. Opgelucht dat het doorging maar nog steeds zeer teleurgesteld dat het nodig was. Waarom moest dit mijn kleine meisje overkomen? Hoe zou zij het ondergaan deze ingreep. Ik weet wel dat ik blij was dat zij gelukkig een "makkelijke" baby was die veel goed vond.

De dag van de opname zijn mijn man, mijn dochter, en ik naar het ziekenhuis gegaan en mijn schoonmoeder hebben wij daar ontmoet. Dit omdat maar 1 iemand bij mijn dochter mocht zijn en we niet wilde dat de andere dan alleen zou zijn. 

Onze dochter was de enige die dag voor een opname en waren daarom ook snel aan de beurt.  Ik mocht met haar mee naar de operatiekamer waar ze onder narcose werd gebracht. Toen moest ik weg zodat zij hun werk konden doen. Ik mocht in een wachtkamer wachten met mijn man een schoonmoeder tot wij gebeld zouden worden.  Gelukkig werden zij al snel gebeld en mocht ik haar bij de operatiekamer weer ophalen. Er werd gevraagd of ik snel wilde komen omdat ze aan het huilen was. Snel ben ik er naartoe gelopen en mocht ik haar in mijn armen nemen. Toen ze niet meteen rustig werd wilde ze haar meer pijnstilling geven, ik gaf aan dat dit niet nodig was maar dat ze honger had. Dit vonden ze maar raar en ze bleven op pijnstilling aandringen, ik heb aangegeven mocht ze blijven huilen na haar fles dan gaan we pas pijnstilling gebruiken. We zijn toen snel naar haar kamer gegaan ik heb toen snel een flesje gemaakt, na deze fles werd ze meteen een stuk rustiger en ging ze slapen. ik was op dat moment heel blij dat ik naar mijn moeder gevoel had geluisterd. 

Na dat ze lekker geslapen had en wij hadden geleerd hoe wij haar moesten verzorgen mochten wij weer naar huis. Er werd ons toen ook verteld door de arts dat zij haar heup weer in de kom hadden moeten zetten voor ze haar gipsbroek konden om doen en dat ze goede hoop hebben dat de gipsbroek goed gaat werken. 

Verbaasd van dit nieuws zijn wij naar huis gegaan en zijn wij het avontuur aangegaan met het gipsbroekje. Maar hier vertel ik de volgende keer meer over.