Van knallende vliezen naar klapperende ziekenhuisdeuren

Klik hier als je benieuwd bent naar mijn humoristische bevalling

Op Maandag komt de mannelijke kinderarts onze kamer binnen. Helaas.. “Doordat uw zoontje te vroeg geboren is moeten jullie toch wel even blijven” zijn zijn woorden. “Ga er maar van uit dat jullie hier tot minimaal vrijdag zitten”.
Tuurlijk baal je wel eventjes, maar ach… Ik zit op dit moment aan de beloofde sushi-schaal met in totaal 104 stukjes sushi (ja ja… Ik heb ze allemaal één voor één geteld voor ze in mijn of vriendlief zijn smoeltje gaan) Tuurlijk is het geen leuk nieuws, maar als ik elke avond zo’n diner krijg hoor je mij niet klagen.

De nacht ging wonderbaarlijk goed, om de drie uur staat er een zuster aan je bed met een flesje voor de kleine. Mike slaapt (die heeft natuurlijk een mega lange “zware” dag achter de rug) en ik bemoei me met elke zuster die binnen komt.
Razend enthousiast vraag ik ze het hemd van het lijf, vragen over kleine Jake maar ook persoonlijke vragen, hoe lang ze al werkzaam zijn, of ze het niet moeilijk vinden om ’s nachts te moeten werken enz.
Waarschijnlijk balen 9 van de 10 verpleegkundige dat ze 's nachts werken en ook nog eens een hyperactieve, net bevallen vrouw treffen die even een kletspraatje wilt houden, waarvan er eentje waarschijnlijk dacht dat ik niet goed snik was of in mijn slaap onzin kletste en ging niet op mijn vragen in.

Ach… Dan toch niet… Dan klets ik wel tegen kleine Jake… Die moet er immers aan gaan wennen want mama d’r ratel gaat dag en nacht af… Sorry kerel! Dat hebben opa en oma mij aangeleerd… Daar moet je ze zelf maar op aanspreken op een dag.

's Morgens vroeg besluiten we om een boodschappenlijstje te maken, als we toch nog een midweek bijgeboekt krijgen in dit ziekenhuisresort kunnen we maar beter goed voor onze gasten zorgen.
Mike was alleen iets te enthousiast… Waarom? Ach… Hij stond als een groupie om 7.45 voor een dichte Albert Heijn in Rotterdam Zuid en…besloot ook echt van alles mee te nemen.
Van moorkoppen tot wc papier (ja schat… Zeg nou zelf? Zacht wc papier is toch echt een stuk fijner?) en kwam zo met een sixpack cola en twee grote bigshoppers (welja! Laten we er nog 2 bijzetten in onze royale suite…) terug.

Net als Mike bezig is de kamer te reorganiseren komt er een vrouwelijke kinderarts langs, zij vertelt ons tussen neus en lippen door dat onze midweek afgebroken wordt en wij naar het zonovergoten Barendrecht terug mogen… Ik doe mijn mond open, maar i.p.v. de tweede moorkop in mijn mond te stoppen laat ik hem op het prachtige witte dekbed knallen…
Gelukkig is Mike de onderhandelaar binnen ons gezin (het blijft cool om dat te zeggen, we zijn een gezin!) en vraagt er op los, Jake doet het goed en we mogen richting huis, de kraamzorg kan alle tests die ze in het ziekenhuis doen ook thuis doen, dus geen reden om te blijven.

Mike installeert de twee bigshoppers, een vluchtkoffertje, twee boodschappentassen en een sixpack cola in de auto en komt daarna Jake en mij ophalen.
Ik moet weer verplicht in de rolstoel de net bevallen madame uit gaan hangen en ik vraag Mike Jake aan te geven om hem op mijn schoot plaats te laten nemen maar helaas… Papa is zo trots als een pauw, die wilt perse mij duwen en Jake dragen… Ik verstoor zijn geluksmomentje niet en heb zo mijn handen vrij om als Beatrix te kunnen wuiven naar alle starende mensen.

We zeggen het verplegend personeel gedag en lopen richting de lift, totdat een verpleegkundige ons achterna rent: Jake besloot zijn nieuwe maxicosi plus Koeka deken in te wijden, overal zat melk, daar gaat het perfecte fotomomentje!
Eenmaal beneden staat daar mijn schoonvader met zijn Volkswagen Transporter uit 1880… Voor degene die niet bekend zijn met dit soort auto’s…. De vering is ver te zoeken, en believe me, elke rotonde had ik het gevoel dat mijn kraamverband uit m'n charmante onderbroek schoot.

Binnen een half uur arriveren we thuis, ik stap de voortuin in, volledig versierd, een prachtig naambordje met de naam van onze bikkel en een dode ooievaar (mijn moeder had het lijf en de kop binnen gehangen want ze vond het zonde dat deze nat zou worden van de regen) hangen in onze tuin.
De sleutel steek ik in het slot en ik kijk zo in het bouwvakkers decolleté van mijn vader, die druk de vloer nog aan het boenen is.
In plaats van ons hartelijk te begroeten zegt hij zenuwachtig “Maris? Je bent te vroeg hoor!” Maar toen ik daarna Jake in zijn armen legde kon ik van alles tegen hem zeggen… Die man was gewoon even in een momentje met zijn kleinzoon.

Na een uur staat ook de kraamhulp op de stoep, die als een wervelwind door het huis heen gaat en lekker kan beppen. Helaas was Patricia aan haar laatste dag bezig en vertelde dat wij dus morgen een nieuwe schoonmakende, wassende, hechting checkende, ik-klets-de-oren-van-je-kop-af verzorgster konden verwachten.
Zij ging, voor familie en vrienden was het komen en gaan, de foto voor het geboortekaartje werd geschoten en ineens… Is het stil… Daar zit je dan, met zijn drietjes… Onze eerste nacht samen. En wat een teamwork! Jake hoeft maar te geeuwen of hij heeft al 4 (jaja… Ook de katten vinden het reuze interessant) fans aan zijn bedje staan.

De volgende dag zit ik op mijn gemakje boven, in de badkamer, op het toilet tot ik de nieuwe kraamverzorgster binnen hoor komen.
“Haaaaai Mike, waar is de kersverse moeder?” en ik hoor voetstappen op de trap.
Letterlijk SHIT! Wat nu? Snel probeer ik te redden wat te redden valt, kraamverband dubbel in je broek is niet fijn kan ik je vertellen, maar daar staat ze al… In het gangpad.
Zonder blikken of blozen stelt ze zich voor “hai wijffie! Ik ben Regina! Gefeliciteerd he!”
Happend in m'n eigen lucht stel ik me voor en gingen we naar beneden.
Ook zij…Fantastisch! Eindelijk iemand die ook niet zuinig is met de Robijn wasverzachter… En dat niet 1x die week, maar gewoon elke dag een schoon, naar een Robijn beer ruikend bed!
Ze bracht ons nog meer tips and tricks bij dan we al wisten, en woensdagavond waarschuwt ze me met de volgende woorden “Wijffie… Morgen niet schrikken, dan komen de kraamtranen en de stuwing”.

Nou…. Laat ik daar nou ‘s Ochtends mee wakker worden… Met een partij op Pamela Anderson lijkende tieten. Vriendlief kijkt er verlekkerd naar, maar zelfs dat kijken doet al zeer!
Ik liet Regina binnen en ze zegt “Goedemorgen, nou je borsten doen het in ieder geval fantastisch hoor, meid”, ik kijk omlaag en zie een vlek in mijn shirt ter grote van een sinaasappel…
Jake gaat maar niet vooruit met zijn flesjes en drinkt bij elke voeding 10cc niet op. Dit is voor ons weinig, maar voor hem blijkbaar erg van belang, ook zijn gewicht gaat omlaag. Dit komt bijna bij elk pasgeboren kindje voor, dus schenken wij er verder niet al te veel aandacht aan.

Na zijn laatste flesje leggen we Jake lekker in bed. Zijn temperatuur is veel te laag en dus bellen we de verloskundige op. Ze adviseert ons twee kruiken bij hem neer te leggen en hem lekker in te pakken.
In mijn zwangerschap had ik gehamsterd bij het leven en echt van alles gekocht voor Jake.
Zo ook de 'Nanny care'. Dit is een matje wat je onder het matras legt van de kleine, het registreert de ademhaling, mocht deze stoppen dan gaat er een alarm af. We besluiten het matje aan te zetten en zelf richting bed te gaan, we sluiten de deur…. Licht uit….

ALARM!!!!

De Nanny care gaat af, ik spring zo hard uit m'n bed dat ik het gevoel hebt dat mijn hechtingen om m'n oren springen, gooi de deur open van Jake zijn kamertje en til hem meteen op…. Slap…. Mijn allerliefste kindje… Ons wondertje… Hij reageert gewoon niet! Ik gil als een bezetene naar Mike die al achter me staat Jake met een ruk over neemt, hij legt hem op het aankleedkussen neer een ineens was hij daar… Dat waar we echt op hoopte… een zuchtje… Op dat moment stond ik te gillen op de gang, compleet in mijn eigen wereld en ik dacht echt dat ik hem kwijt was… Zoals je snapt.. Ik was echt even van de kaart en het enige wat ik wil is bij hem zijn. Toch vind Mike het een beter idee dat ik mijn rust zou nemen en hij zou bij Jake gaan zitten. Ik ging later stiekem kijken bij hen en Mike lag nog net niet in het bedje. Wat een topper die vent van mij!

Jake valt meer en meer af, eet nauwelijks meer en toen ik op zondag met Regina boven stond om Jake zijn checks te doen is het niet goed, hij is in 1 dag tijd 100 gram afgevallen. We twijfelen, omdat we zo aan het kletsen zijn of we het gewicht wel goed hadden en besloten hem weer te wegen.
Op dit moment weegt mijn kleine Jake nog maar net 2100 gram, ook zijn temperatuur is ver beneden peil en besluit Regina mij met ontbloot bovenlijf in bed te leggen.
Jake, alleen gehuld in een luiertje waar mijn vroegere babyborn jaloers op zou zijn, word bovenop me gelegd met een groen matje.
Ik hoor Mike de trap op lopen en vragen hoe het gewicht was waarop ik Regina hoorde zeggen dat het niet goed gaat met Jake…
Ik hield het niet meer en schoot vol. Hoe kan dit nou? We doen zo ons best, waarom lukt het ons kleine vechtertje nou niet alleen? Wat kunnen we nu nog doen??? Op dat moment voel ik wat over me borst lopen en roep ik Mike, deze komt binnen en vraagt wat er is.
“Kun je mij een handdoek of zoiets aangeven, ik zweet zo erg! Ik voel het gewoon lopen!'' Hij haalt het groene matje weg en kan nog net mijn spuitende tiet ontwijken…. Weer eens wat anders… Moedermelk in je oog!!!

Regina komt niet lang daarna mij het hele verhaal vertellen, dat ze al gebeld had met de verloskundige, en dat een ziekenhuisopname onvermijdelijk is… Jake kan het niet alleen, hij knokt als een vechtertje maar hij heeft toch echt hulp nodig. Weer schiet ik vol en zo ook Regina. “zijn dit nou die welbekende kraamtranen?” vraag ik aan haar. Ze antwoord “nee meid… Dit is gewoon echt verdriet.” Ze praat me goede moed in dat het echt niet aan ons ligt en Mike de tas al aan het pakken is. Stoer zeg ik dat het wel gaat en dat het niet anders is, maar in mijn hart huil ik… Ze kleedt Jake aan zodat ik mezelf ook aan kan kleden.

We nemen afscheid en rijden terug naar het Ikazia… Dit keer rijdt Mike haast echt door de slagboom heen, omdat de wachter maar vragen blijft stellen en we er dus niet 1,2,3 door mogen… We lopen naar binnen. Dit keer geen trots gevoel, geen showmoment maar hopen dat de lift naar de 7de verdieping ons in een keer omhoog laat gaat.
Eenmaal daar aangekomen wordt ons gevraagd Jake uit te kleden voor onderzoeken, dit doen we braaf… En daar zit je dan… Samen… Als gezin… Nu mag ik van mezelf, nu hoef ik niet meer stoer te zijn en besluit een potje te janken…. Dit voordat die geweldige kinderarts van afgelopen dinsdag binnenstapt met de cynische opmerking “goh… Is het toch niet thuis gelukt jongens?” ….