Van gipsbroek naar spreiden alleen in de nacht

Wat waren de eerste dagen wennen na dat de gipsbroek ons leven binnen was gekomen. De verzorging was een hele verandering met daarvoor, luier over luier met welke maat dan? Nu paste haar kleding ineens niet meer,  omdat alles ook zo snel was gegaan wist ik ook niet goed hoe ik mij hier op voor kon bereiden. De zelfde dag dat we naar huis zijn gegaan hebben wij meteen kleding en vooral veel rompertjes gekocht. 

Na dat ik nog niet veel informatie had vergaard aan de voorhand ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in het verloop van heupluxatie/ heupdysplasie. Ik vond een super fijne facebook groep waar veel ouders hen verhaal deelde en hier haalde ik troost uit. Ik was hier niet alleen in en ik hoefde het wiel zo gezegd niet nog eens uit te vinden. Ik heb veel tips gekregen in deze groep over de verzorging, het vermaak en het vervoeren. Door deze tips voelde ik mij zekerder dan hiervoor en had ik het gevoel het aan te kunnen wat er werd gedaan. Mijn radeloze gevoel begon minder te worden en ik begon ook in te zien dat mijn dochtertje hier totaal geen problemen mee had. Zij was nog steeds haar vrolijke zelf die ze altijd was geweest en leek nergens last van te hebben. 

Tot die tijd hadden wij ook nog steeds fysiotherapie aan huis voor Eva, echt een super fijne meid die echt met ons mee dacht. Samen zijn wij haar ontwikkelingspatroon gaan aanpassen, ze zei mocht grove motoriek ontwikkeling niet kunnen dan toch de fijne motoriek, zo gezegd en zo gedaan. 

Met 6 weken moesten wij tussentijds een foto maken om te kijken of de groei goed gaat. Wat kregen wij toen een super nieuws, er waren grote sprongen te zien op de foto zelf meer ze dan ze van te voren verwacht hadden. IK geloof niet dat ik ooit zo blij was sinds het begin van dit traject. Nog 6 weken gips en dan zouden we verder het traject bepalen maar we mochten wel stiekem hopen op alleen nog spreiden in de nacht na het gips. Nog maar 6 weken, dat is goed te doen dacht ik toen.

Maar in de zelfde week kreeg ik het nieuws te horen dat mijn Oma corona had gekregen en dat ze niet lang meer te leven had. Haar ziekte bed is kort maar heftig geweest en mijn moeder met zussen hebben gelukkig in die tijd nog mogen waken tot op het aller laatst. De dag dat ze overleed was een zondag, wij gingen als familie naar het verzorgingshuis waar we haar zouden uitgeleiden naar het uitvaartcentrum. Voor mij en mijn man was het duidelijk dat we niet wilde dat onze dochter er bij zou zijn, dit omdat we niet wisten hoe lang het zou duren een dat terwijl het warm was en zij in het gips zat. Toen moest ze dus naar mijn schoonouders, dit zou voor het eerst iemand zijn die niet de gastouder of wij als ouders waren, die voor haar gingen zorgen in het gips. Wat vond ik dat spannend, ik heb een tijd gedaan om handig te worden in de verzorging van onze meid. Voor mijn gevoel kon niemand het beter doen dan haar ouders en dat viel mij zwaar. Hier op terugkijkend was het fijn dat ik toch deze stap heb gezet, dit omdat ik afscheid kon nemen van mijn oma in alle rust maar ook hebben mijn ouders en schoonouders vanaf dat moment een enkele keer op Eva gepast als dit nodig was en dat gaf rust.

Met haar controle in het ziekenhuis na 3 maanden in het gips ging buitengewoon goed. Er was nog wel afwijking te zien in haar heup maar het gips mocht er af en ze hoefde alleen maar in de nachten te spreiden. Dit voor 4 weken lang en dan zouden wij weer op controle moeten komen. Wat een vrijheid kreeg onze dochter. Alleen voor haar veranderde er niet veel, ze was inmiddels al gaan kruipen met het gips aan en trots dat ze hier op was. Ze heeft altijd genoten met volle teugen en niets heeft haar tegen weten te houden. Wat kan ik veel van onze dappere strijder leren. 

Naast alleen dit goede nieuws hadden wij die week nog meer goed nieuws in ontvangst kunnen nemen. Maar hier de volgende keer meer over.