Van een paar maanden thuis na weer ziekenhuis

Je was al heerlijk een paar maanden thuis en wat was dat genieten tot dat jij je flessen thuis ook steeds minder ging drinken. Je ontwikkeling ging achter lopen en je wou absoluut niet op de buik liggen. Na veel behandelingen van de fysio en logopedist ben ik naar de kinderarts gegaan met jou. Ik en je papa waren er klaar mee. Ze wisten dat je een duplicatiecyste had. Mijn moeder instinct zei dat jij daar last van had en niet omdat je het drinken was verleerd. 

De kinderarts wou je niet door sturen naar het umcg om het nog is te bekijken hoe het met je cyste gaat. Ik wou het en stond erop. Na veel aan dringen kreeg ik het voor elkaar we mochten eindelijk met jou naar het umcg .

We moesten eerst een echo maken van je buik en toen mochten we op gesprek met de kinderarts daar. Uit de echo bleek geen bijzonderheden te zien en wouden ze eigenlijk nog niet opereren. Ik ben toen een beetje boos geworden want ik zag dat jij last had van je cyste en daarom niet dronk en ging draaien. Na dat hebben uitgelegd zeiden ze oke we gaan opereren. 

Binnen 2 weken lag je dan in het ziekenhuis om geopereerd te worden het zou een operatie van ongv 2 uur zijn. Wat brak mijn hart om jou bij de verpleegkundige achter te laten en je 2 uur lang niet meer te kunnen zien.. 

Na 1,5 uur werd ik gebeld de operatie was goed gegaan en we mochten weer naar het ziekenhuis komen. Daar lag je dan helemaal vermoeid. Na 2 uur op de uitslaapkamer was je nog niet wakker geworden dus kreeg je via de infuus maar voeding stoffen toegediend. De chirurg kwam langs en zei tegen ons  maar goed dat de operatie nu is gedaan er was gewoon wat darm afgestorven door de druk van de cyste. 

Ik schrok daar van ik kon alleen maar denken van waarom konden ze dat niet zien en waarom wouden ze mij niet geloven na zo veel aandringen.