Van de roze wolk gevallen?

Direct na de keizersnede werd Femm op mijn borst gelegd. Het kleine prachtige hoopje mens van nog geen 2900 gram en net 46 cm groot. 

Ik was trots, maar tegelijk teleurgesteld dat ik het weer niet zelf gedaan had. Weer liet mijn lijf het afweten tijdens de bevalling. Hier baalde ik enorm van. Zeker ook omdat een keizersnede helemaal niet tof is qua herstel. 

Tijdens de eerste nacht was Femm onrustig. Als een piranha klemde ze mijn borst tussen haar lippen om na een paar slokken los te laten en in even voldaan om haar heen te kijken. Waarna al snel weer het zoeken begon.  Kruipend over mijn borst zocht ze zich opnieuw een weg naar mijn witte goud. 

Na 5 a 6 x aanleggen en een steeds meer ontevreden kind besloot ik op het belletje te drukken. De zuster kwam,keek mee ,en dacht net als ik, dat ze honger had. Maar waarom was ze na al die kleine voedingen nog niet voldaan? Ook leek Femm steeds wat misselijk te zijn en trok ze om de haverklap een vies gezicht. Niet zo gek natuurlijk, daar ze bij de keizersnede waarschijnlijk een flinke slok vruchtwater had binnen gekregen. 

De zuster besloot in overleg haar iets bij te voeden. Ze viel aan greep met beide handjes vast en dronk in een x de fles leeg. Om binnen een minuut vervolgens de (kleine) hoeveelheid die ze gekregen had over mij heen te spuwen.

Oké... schijnbaar had je dus geen honger, maar wat maakte je dan zo onrustig? Ik aaide Femm over haar kleine neusje en hield haar vast terwijl ik voor haar zong, maar ze fraaie enkel om zich heen en leek bod te worden dat ze geen eten kreeg. 

Verschillende zusters en doktoren keken even kort mee. Maar goed Femm deed het verder hartstikke goed dus werd ,omdat ze zo'n zuigbehoefte had, de speen.... iets waar ze normaal niet achter staan in het ziekenhuis tevoorschijn getoverd. 

Gek genoeg wou Femm hier helemaal niets van weten, terwijl ze wel op mijn pink of de pink met plastic handschoen van de zuster bleef zuigen.

Het zou wel de combinatie misselijkheid en honger zijn dachten ze dus. 

Sneller dan gehoopt en gedacht mochten we naar huis. En Kerstmiddag zat ik thuis met mijn beide kindjes, een geweldige kraamverzorgende en mijn moeder. Wauw dit zou de meest fantastische kerst ooit worden. (L)

Maar nog vermoeid van de keizersnede, met een kindje dat niet tevreden was en steeds langer en harder begon te huilen had ik natuurlijk geen rekening gehouden.  Er was geen roze wolk. Geen roze glimmetje aan de lucht. Alleen maar een dikke donkere onweersbui die boven mijn hoofd bleef hangen. 

Van Femm genoot ik totaal niet. Ze gilde, overstrekte zich en krijsde non stop. De kraamverzorgende zag dit en haalde haar uit mijn kamer om haar in haar eigen bedje te leggen. Het gegil ging door muren en deuren, en bovendien door merg en been.

Wat voelde ik mij een vreselijk mens, ik de egoïst, die zo graag een tweede kindje wilde, was er na vier dagen al zo klaar mee dat ik haar niet om mij heen verdragen kon. Iedereen had mij toch gewaarschuwd?

Huilend met een kussen op mijn hoofd lag ik in bed, te wachten tot Femm eindelijk in slaap viel, om zo zelf ook snel wat slaap te pakken. 

Femm kon haar draai maar niet vinden, figuurlijk dan. Want ze draaide letterlijk in de 4e dag van haar buik naar haar rug. Niet omdat ze zo goed was hoor, maar ik geloof echt uit pure frustratie dat ze ineens hop andersom lag. Het is dat ik het op film heb, anders zou ik het zelf niet eens geloven.

Babymassage was niet mogelijk, ze krijsde vanaf de eerste seconde dat ik mijn handen op haar buik legde. Zingen en haar bij mij dragen ook niet. Haar troosten? Ik had geen flauw idee hoe. 

De kerstdagen waren dus vreselijk, en oudejaarsnacht bleek een ware hel. In mijn straat zijn ze nogal van het vuurwerk. Het hoe harder hoe beter. En bij ieder knalletje of knal liet Femm horen wat zij ervan vond. Ook Mees was het gehuil zat een jankte op 100 decibel met Femm mee. 

Uiteindelijk strompelde ik doodop naar buiten en schold ik de buurjongen verrot. Achteraf slaat het natuurlijk nergens op, maar ik was zo doodop, zo moe en teleurgesteld... mijn beide kinderen sleepte ik mee de trap op , ik moest weg bij dit geknal. En samen lagen we op mijn kamer in mijn bed, met harde muziek op de tv en tranen in onze ogen. 

FUCKING HAPPY 2018 

Gelukkig kwam rond een uurtje of half 2 oma ook terug van haar gelukkig geweldige jaarwisseling. Zij hielp mij in bed en de kindjes ook. 

Op 3 januari kwam het consultatiebureau bij ons. Gelukkig maar zeg ik achteraf. Ik was echt de wanhoop nabij.  Toen ze binnenkwam zag ze waarschijnlijk al genoeg. Iedereen liep op zijn tenen om Femm maar niet wakker te maken. In haar eigen bed leggen we haar niet, want zodra ze in slaap viel kon je je niet meer bewegen. Dat wilde ook niemand, want we waren zo doodop. 

Och wat is ze lief zei ze. Ik zuchtte en fluisterde tot ze wakker is.  Is het zo erg?vroeg ze, niet wetende waarin we dadelijk terecht zouden komen.  Ik kon enkel nog knikken. De kraamverzorgende bevestigde het schreeuwen van Femm en ook mijn moeder knikte doodop. 

Het duurde nog vijf minuten tot Mees een auto liet vallen. En daar kwam het. Armen gestrekt, benen gestrekt, een rood aanlopen hoofd en non stop gillen. Het was echt gillen. Er zat geen huiltje bij. Haar stem schor maar met nog steeds voldoende volume. 

Ik pakte haar op, zoals iedere keer, maar kreeg haar niet stil. Ik gaf haar aan oma  die ook haar poging moest staken, en toen vroeg de mevrouw van het consultatiebureau, mag ik haar even. Ik geloof dat het weinig Had gescheeld of ik had gezegd hou haar maar. ;)

Maar ook zij kreeg haar niet stil. Dichtbij, veraf , schudden, schommelen, zingen diepe druk het hielp letterlijk geen ene fuck. Femm kende maar een toon en die was echt oorverdovend. 

Na een half uur, waarin ook deze mevrouw langzaam wat rood aanliep en zij het ook niet meer wist zei ze, dit is niet goed hoor. Je moet naar de kinderarts en wel zo snel mogelijk. 

Ze pakte haar telefoon en belde net de kinderarts in het ziekenhuis. Binnen vijf minuten, nee het kan niet wachten, ja het is heel heftig, ja moeder is doodop. Stond onze afspraak gepland. 

Nog drie dagen wachten, en er zou iemand met ons meekijken waarom mijn dochter zoveel huilde. 

Want dat er iets niet in orde was, daar leek iedereen het over eens