Van baby naar peuter in tijden van Corona

Zeven weken. Dat is de termijn die wij, als kersverse ouders, kregen om jou aan de buitenwereld te tonen. Om met jou te kunnen pronken en te genieten van onze allereerste uitstapjes als gezin van drie.

Op 25 januari 2020 beviel ik van ons eerste zoontje, Noah. Gelukkig waren we de hele Corona-pandemie nog net even voor. Maandelijkse controles bij de gynaecoloog, rondleidingen en infosessies in het ziekenhuis, alles verliep nog steeds "normaal" en bovendien leken mondmaskers nog ver-van-mijn-bed-show. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor andere moeders moet geweest zijn om telkens alleen naar de gynaecoloog te moeten en van daar te videobellen met hun partner of laat staan weeën weg te puffen en een kind te baren met een mondmasker aan. Ik las zelfs verhalen van moeders die na de bevalling van hun kind gescheiden werden wanneer de moeder (mogelijks) COVID-positief was. Hartverscheurend.

Corona heeft voor veel leed gezorgd in de wereld. En met "leed" bedoel ik zowel groot als klein. Zelf werk ik in een woonzorgcentrum waar het slechts een kwestie van tijd was voor C. z'n weg vond naar onze bewoners en verzorgend personeel.

Hoe banaal deze blog dan ook mag lijken ten opzichte van het verlies van een dierbaar persoon gedurende deze hele pandemie, toch wil ook ik - als nieuwe mama - mijn ervaringen van me neerschrijven. Want voor mij is dit iets wat ik lang met me mee zal dragen en waar ik mijn kind binnen enkele jaren zal moeten over vertellen, want hoe ik het ook draai of keer, ik kan het eerste levensjaar en alle mijlpalen die daarbij horen niet gewoon veranderen of wegdenken.

Mama worden en jouw baby zien opgroeien in tijden van Corona, is iets wat je - volgens mij - nooit meer vergeet. Kraambezoek, een doopfeest, Kerst, Nieuwjaar, de eerste verjaardag,.. Alles wat je in gedachten had en waar je stiekem al over fantaseerde, wordt plots heel anders. Je hebt de dingen amper nog in eigen handen en leeft naar verwachtingen en volgens bepaalde regels, opgelegd door anderen.

Hoewel ik enorm genoten heb van de eerste maanden thuis, viel het me soms ook wel zwaar. We respecteerde de maatregelen uit schrik onze geliefden te besmetten en zelf besmet te raken. Bovendien hadden we plots de verantwoordelijkheid zorg te dragen van een pasgeboren mensje. Een mensje dat de eerste dagen op deze wereld doorbracht in een couveuse voor een intraveneuze antibioticabehandeling. Noah hoorde, in onze ogen, in een glazen kastje en dat kastje kon de buitenwereld hem op dat moment niet bieden. Er was nog te weinig informatie gekend over het besmettingsgevaar bij baby's en jonge kinderen dat ik té voorzichtig werd. Ik deed met Noah enkel noodzakelijke verplaatsingen, zoals consultaties bij de kinderarts of in het ziekenhuis en mijn vriend zorgde wekelijks voor de boodschappen (thanks, lief!). En toen kwam de lockdown.. Dit tot gevolg dat moeder en zoon weken aan één stuk dag-in-dag-uit tussen vier muren samen cocoonden en amper de mogelijkheid hadden sociale contacten te onderhouden. Grootouders die aan het raam of via Facetime hun kleinkind kwamen bewonderen. Wie had gedacht dat het ooit zo zou zijn?

Terug aan het werk

Al vrij vroeg in mijn zwangerschap reserveerden we voor Noah een plekje in de kinderopvang bij ons in de buurt. Hoe leuk zou het zijn dat Noah kan opgroeien tussen andere kinderen en meteen dat sociale aspect met zich meekrijgt? Maar mijn mening veranderde al snel.. Vijf maanden na de geboorte zou ik opnieuw aan het werk gaan. Hoe dichter die datum kwam, hoe meer ik overspoeld werd door gevoelens van angst en bezorgdheid. Nieuwe gezichten en omgevingen maakten Noah enorm angstig. Zelfs bij een bezoek aan de grootouders, huilde hij hevig en dat viel me zwaar. Mijn eigen ouders leken vreemd en niet vertrouwd voor hun tweede kleinkind. Hoe kon ik hem dan elders achterlaten dan in zijn vertrouwde omgeving als hij gedurende de eerste levensmaanden amper iets anders had gekend? Ik kreeg het niet over m'n hart hem naar de kinderopvang te brengen. Wenmomenten waren toen ook helemaal niet aan de orde. Noch mijn kind, noch ik waren klaar voor deze stap. 

Wennen

Na de eerste lockdown gingen we met Noah - in de mate van het mogelijke - naar nieuwe plekken en lieten hem zo nu en dan eens achter bij de grootouders voor een wenmoment. Verschrikkelijk om zeggen dat mijn kind tijd nodig had om te wennen aan z'n bloedeigen grootouders. Mensen die het beste met hem voor hebben en evenveel (of misschien zelfs meer?) liefde voor voelen als voor hun eigen kinderen.

De eerste weken verliepen stroef maar Noah kon geleidelijk aan wennen aan "nieuwe" gezichten, omgevingen en slaapplekken (want ook het slapen bij de grootouders hebben we moeten oefenen). Het gebeurde vaak dat hij ontroostbaar huilde bij plotse bewegingen en abrupte, luide geluiden. Alles diende voorzichtig te gebeuren. Een bak legoblokken uitgieten op de grond of een doos dichtplakken met tape zouden zeker de nodige hysterische huilbuien uitlokken. Stap voor stap merkten we beterschap, maar in mijn hoofd bleef de angst om hem achter te laten in de kinderopvang bestaan. 

Andere plannen

Voor de eerste keer in mijn leven wilde ik niets liever dan van mijn eigen plannen afwijken. In samenspraak met de grootouders en mijn werkgever, kwamen mijn vriend en ik al snel tot de beslissing Noahs plekje bij de kinderopvang weg te geven aan een ander gezin dat het wél kon gebruiken. Ik zou wekelijks één dag ouderschapsverlof opnemen en ook mijn vriend (die overigens als zelfstandige werkt) zou zich één dag in de week vrij maken om bij Noah te kunnen zijn. De overige 3 dagen zou hij opgevangen worden door zijn lieve grootouders. Dit zorgde eveneens voor een aanpassing in mijn werkschema waardoor ik momenteel ook alle weekends werk. In mijn ogen een kleine opoffering voor mijn kind. Want dat is toch wat ouders doen, opofferen? Wetende dat niet iedere ouder deze keuze heeft, maakt mij enorm dankbaar in deze luxepositie te zitten, te kunnen schuiven in werkuren en te kunnen rekenen op steun van onze familie. Voor ons werd het ineens zo enorm belangrijk dat Noah kon opgroeien in een vertrouwde omgeving. Dát was wat mijn kind en ik op dat moment nodig hadden.

Hoe het nu gaat

Intussen tikte Noah de 19 maanden aan en blijft er van onze "Corona-baby" haast niets over dan vage herinneringen. Ikzelf ben 14 maanden aan het werk en kan zeggen dat we "onze draai" gevonden hebben. Noah is dolgelukkig bij zijn grootouders. Zijn angsten zijn zo goed als volledig (zeker niet allemaal) verdwenen en het kind is volledig opengebloeid. Daar waar hij vroeger een bange baby was, is hij nu Jan zonder Vrees die het liefst van al een hele dag op ontdekking gaat. Ook zijn sociale ontwikkeling kende geen hindernissen gezien hij samen met z'n nichtje kan opgroeien. Tijdens een uitstap naar de binnenspeeltuin of een bezoek aan het zwembad, lijken wij steeds de ouders die achter ons kind aan lopen omdat het net altijd sociale contacten wil leggen met andere kinderen. 

We zullen er wel altijd een stukje van meedragen. Nieuwe omgevingen en personen dienen eerst enkele minuten rustig afgetast te worden en slapen op andere plaatsen dan thuis of bij de grootouders, blijft een moeilijke opgave. Al bij al moet ik wel toegeven dat een kind zich gemakkelijk aanpast aan nieuwe situaties. Misschien wel makkelijker dan een ouder zelf..

Liefs,

Evelien

mama van Noah (1,5j)