Van baby naar dreumes: de eerste verjaardag

Mijn eerste blog, here we go:

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver... Mijn baby, mijn lieve, kleine baby, is één jaar oud geworden. Alle clichés zijn waar, het gaat zo ongelofelijk snel!

Waar is mijn baby gebleven? Ik kan mij de ochtend van 23 mei 2019 nog zo goed herinneren. Mijn man en ik lagen lekker te slapen en plots werd ik wakker. Ik had niet gelijk door wat er aan de hand was. Waar werd ik nou zo plots wakker van? dacht ik nog bij mezelf. Het was 03:00 uur in de ochtend. Niet echt een tijdstip om van bed af te gaan. Ik probeerde maar weer te gaan slapen. Maar toen voelde ik het, het was mijn buik. Wat een ongelukkig tijdstip voor buikpijn, dacht ik nog met mijn slaperig hoofd. De buikpijn ging weer weg en ik probeerde weer te slapen, maar toen kwam de buikpijn weer terug. Jeetje wat een heftige buikpijn. Het duurde een paar minuten voordat ik met mijn slaperige hoofd erachter kwam dat de bevalling begonnen was. Snel maakte ik mijn man wakker, met het nieuws dat het wel eens de dag kon zijn dat het hele feest ging beginnen.

Vanaf dat moment ging alles heel erg snel. Ik ging van 0 naar 9 cm binnen "no-time". Ik was zelfs bang dat de verloskundige niet op tijd zou komen, omdat zij telefonisch had gemeld dat ze er met drie kwartier kon zijn. Het is dat mijn water niet gebroken was, maar anders had ik dat echt niet gered. Bij aankomst bleek tot haar verbazing dat ik al 9 cm ontsluiting had en dan moesten we nog naar het ziekenhuis. Vanwege het feit dat mijn water niet gebroken was, kon dit nog.

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen, werd ik in een rolstoel gezet om vervolgens naar de verloskamer te worden gereden. Ik herinner mij nog goed dat de verloskundige thuis had gezegd dat de baby er met koffietijd wel zou zijn, in mijn hoofd had ik dit dan ook als finishlijn. Tijdens het persen keek ik telkens op de klok, hoe laat is het nu, hoe lang nog. Vreselijk wat een pijn! Geen pijn die je voelt als je je knie eens stoot, of wanneer je valt. Nee een pijn, zoals ik nog nooit gevoelt had.

Ik zie het hoofdje al, persen! Na elke pers luisterde ik even, hoor ik al een baby huilen?

Drie kwartier na aankomst in het ziekenhuis was het eindelijk zover. Daar was onze baby. Ons lieve kleine jongen. Een jongen met lange benen, blauwe ogen en bruin haar, hele kleine vingertjes en teentjes en wat een nagels! Hij rook zo lekker en was zo klein. Het voelde allemaal zo onwerkelijk, maar hij hoorde er helemaal bij, ik was (en ben) zo onwijs trots op hem. En die jongen, die kleine jongen, is afgelopen weekend gewoon één jaar oud geworden! Hij is geen baby meer, maar een hele jongen. Nog steeds met blauwe ogen, maar inmiddels blond haar.

Mijn baby loopt inmiddels zelfstandig en heeft 8 tandjes. Als ik nu terug kijk naar de foto's van afgelopen maanden, kan ik mij niet indenken dat hij zo klein is geweest. Inmiddels maat 80 en kan mij dan ook niet meer indenken dat hij maat 56 heeft gepast.

Afgelopen weekend was het zover, zaterdag werd onze baby 1 jaar oud. In de dagen voor de verjaardag heb ik elke dag naar de foto's van de bevalling en de afgelopen maanden tot nu gekeken.. Heb mijzelf wel 100 keer afgevraagd waar de tijd is gebleven en waarom het zo verschrikkelijk hard moet gaan. Het was geen baby meer te noemen, maar het was nog wel mijn baby. En nu....

Mijn lieve, kleine baby is een dreumes! En dat hebben wij (rekening houdende met de corona maatregelen) gevierd met familie. Drie kleine feestjes, verdeeld over twee dagen.  Onze jongen is super verwend.

Nog zal ik met weemoed terugkijken naar de foto’s van afgelopen maanden, maar ook ben ik ontzettend trots op de kleine, leerzame dreumes die hij is geworden! 

Sincerely,

B.