Uitputtende Regeldagen

Het gejank blijft door mijn hoofd galmen. Zelfs tussen het douchen door hoor ik haar nog schreeuwen. Ik ros vliegensvlug met lange halen het scheermesje over mijn benen terwijl mijn haar in de crèmespoeling zit. Haastig spoel ik mijn haar uit onder het warme water en de doucheschuim glijd net zo snel van mijn lichaam. Ontspannen lukt me niet, integendeel ik wordt er bloedzenuwachtig van. Ik grijp de handdoek van het rek en doe een poging mezelf af te drogen. Met mijn haren nog zeiknat spring ik naakt mijn bed in naast Tess om haar te kalmeren en te voeden. Ze drinkt gulzig.

Ze slaapt. Heel voorzichtig leg ik haar over in haar eigen bedje. Ik kleed mezelf aan en droog mijn haren verder af. Nog voordat ik de trap af ga wordt ze wakker en zet ze hem weer op krijsen. Het lijkt wel alsof ze al mijn energie uit mij heeft geslurpt. Alsof ze zichzelf daarmee heeft opgeladen en nu nog harder krijst dan daarvoor. Compleet vermoeid pak ik haar op en begin weer aan mijn eindeloze rondjes lopen door de kamer. Zolang ik haar maar vast heb en rondloop is het goed. Mijn armen verzuren langzaam en de pijn in mijn onderrug wordt steeds heviger. Voorzichtig leg ik haar weer in de wieg. Haar ogen schieten open en het pruillipje komt tevoorschijn. Haar mond gaat langzaam open en dan komt het weer. Het geluid gaat door merg en been. Ik zet de babyfoon uit en loop naar beneden. Mijn borsten zijn leeg en ik ben op. Ik laat haar maar even. Nog geen vijf minuten later-die uren lijken te duren- slaapt ze. Gelukkig dit keer een paar uur achter elkaar.

Ontzettend fijn deze regeldagen. Het duurt inmiddels al een week. Ze komt heel vaak en voor mijn gevoel voor heel weinig voeding. Mijn borsten zijn de hele dag door als twee slappe theezakjes. Daarnaast is ze echt ontzettend kieskeurig en het put me helemaal uit. Ze wilt overdag alleen maar mijn linkerborst. Rechts accepteert ze alleen als ik lig. Helaas kan ik moeilijk overal zomaar gaan liggen. Ik zie mezelf al bij een vriendin op een kleedje op de vloer terwijl Tess aan de borst ligt. “Ja sorry, ze wilt niet anders.” Hou toch op. Dus ik kolf die borst maar af, waarna ze vervolgens die fles niet wilt en maar weer gaat lurken aan mijn linker tiet. Doodmoe wordt ik ervan.

Ik denk maar dat ik ermee moet stoppen. Dat ik langzaam moet overgaan op volledige flesvoeding. Als ik goed nadenk en eerlijk tegen mezelf ben sta ik er ook niet helemaal meer achter. Hoewel ik soms ontzettend kan genieten van ons momentje samen wordt mijn leven langzaam ook weer normaal. Volgende week ga ik aan het werk en begint het gelul met dat kolven weer opnieuw. Ik zie mezelf alweer helemaal zitten op dat vieze zolderkamertje waar de spijkers uit het plafond komen als een koe mezelf uit te melken. Waarbij mensen mijn kolfapparaat kunnen horen als ze het kantoor binnen komen. En misschien, heel misschien komt het door de weekenden. Dat ik liever héél stiekem zorgeloos wil genieten van een wijntje.

Dat laatste zou ook kunnen zou je denken. Net als ik dacht voor het Sinterklaas weekend. Je kolft wat af en zet het in de koelkast. Je geeft de borst, drinkt een wijntje en vervolgens geef je een paar uur later je afgekolfde fles. Precies zoals ik het in mijn hoofd had maar niets is minder waar. Mijn wijntje smaakte heerlijk en daar dacht Tess klaarblijkelijk ook zo over. De fles afgekolfde moedermelk smaakte haar uiteraard niet. Ook een flesje normale flesvoeding moest ze niet. Dan maar de borst met wat wijn. Ze valt in slaap. Zoet en voldaan ligt ze erbij. Ik voel me een loedermoeder. Het is écht tijd om te stoppen.