Tweedegraads verbanding bij onze baby

Op 14 januari al vroeg in de ochtend begonnen mijn weeën. Onze dochter was nog thuis dus snel mijn ouders gebeld om haar op te komen halen. Nog een tas voor haar ingepakt omdat we niet wisten hoe alles zou lopen.

Onze dochter werd snel opgehaald en de bevalling vorderde ondertussen in rap tempo. Na een uur en 49 minuten is onze zoon om 09:49 uur geboren. Echter was ons huis nog niet verwarmd zo vroeg op de ochtend dus onze zoon was te koud. Al snel werd hij bij mijn man huid op huid gelegd.  Hierover lagen dekens, hydrofiel doelen en twee kruiken. Er werd meermaals rectaal (onder de dekens) zijn temperatuur gemeten. Helaas ging zijn temperatuur niet omhoog en toen zijn saturatie werd gemeten viel mijn man op dat er een plekje op onze zoon zijn rechteronderbeen zit…

Al snel was iedereen in rep en roer want dit is een brandwond maar hoe kon dit? Al snel bleek de kruik de schuldige. Deze was waarschijnlijk verschoven tijdens de controles en hier had onze zoon een uur tegenaan gelegen. Ons arme moppie, had een uur pijn geleden maar heeft dit in stilte ondergaan. De kinderarts werd gebeld en er werd gelijk gekoeld, en hij onderging ook dit weer in stilte. 

Ondertussen was het hele huis in de weer maar ik lag onderwijl boven. Ik had net gedoucht en was even in bed gaan bijkomen. De verloskundige kwam naar boven en ik dacht dat ze even een praatje kwam maken. Maar nee! Ze kwam hard huilend binnen en vertelde mij dat ze vreselijk nieuws had over onze jongen. Bij de vraag wat dan? Riep ze: ‘hij is tweedegraads verbrand!’. Ik was ervan uit gegaan dat er iets ernstigs was gebeurd en dus was mijn reactie niet helemaal passend: Is dat alles? Was de vraag.

Hierna is alles in sneltreinvaart gegaan. Ons huis leek wel een inloopwoning, iedereen kwam maar binnen, wat enerzijds fijn was maar ook zo’n vreselijke stempel drukte op onze kraamweek en gezin. Wat een week vol liefde en genieten had moeten zijn met ons nieuwe gezinnetje werd een week vol bezoek door verschillende medische diensten maar ook vol telefoontjes van de verzekering en de kraamhulporganisatie. We werden geleefd!

De brandwond was inmiddels veranderd in een grote blaar die iedere dag verzorgd moest worden. Zowel mijn man als ik konden dit beide niet aan dus hiervoor kwam er ruim twee weken een kinderverpleegkundige over de vloer. Na anderhalve maand kwam de rust weer terug in het gezin en kon het genieten eindelijk beginnen.

Inmiddels zijn we drie maanden verder en is de wond een litteken geworden. Onze zoon heeft een voorkeurshouding waarbij die zijn hoofd afwend van de wond. Vind de vele prikkels soms lastig maar bovenal is het een heel lief en vrolijk mannetje die geniet van alles om hem heen!

Ons gezin heeft heel wat te verwerken gekregen de eerste maanden maar gelukkig hebben we hier goede en fijne begeleiding bij en kunnen we nu echt eindeloos genieten van elkaar. 

En hoe de toekomst eruit ziet? Dat zullen we moeten afwachten.😊