Twee weken oud en een hartritmestoornis

Het is maandagochtend rond 6 uur, je bent vandaag twee weken oud en ik had je allang verwacht voor een voeding. Ene kant heerlijk dat je snachts lekker slaapt, maar mijn overvolle borsten laten me weten dat je toch echt alweer had moeten drinken. Ik maak je wakker voor de voeding, je doet even je ogen open en begint te drinken, maar valt eigenlijk vrij snel weer in slaap. Je luier is ook nagenoeg droog. De afgelopen twee dagen ben je onrustig, je slaapt veel en drinkt slecht. Ook heb je vaak koude handjes en voetjes. We hadden gister zelfs het idee dat als we je neer legden je een beetje blauwig werd. Ik twijfel, zal ik de HP bellen of wachten tot ik de eigen huisarts kan bellen… noem het maar de moeder instinct…..maar ik besluit toch om de HP te bellen. Na mijn verhaal te hebben aangehoord geeft de assistenten aan even te moeten overleggen. Op het moment dat ze terug komt aan de lijn, zegt ze dat ze met spoed een ambulance stuurt. Daar schrik ik wel van. Ik ga maar snel met je naar beneden, spullen klaar zetten en de ambulance opwachten. Ik heb mijn vriend ook wakker gemaakt en verteld wat er gaat gebeuren. 

Beneden hoor ik de ambulance al van verre met toeters en bellen aanrijden, ik schrik daar wel van… is het zo ernstig? Of nemen ze het zekere voor het onzekere omdat je nog maar 2 weken oud bent?

Mijn vriend blijft thuis want we hebben er nog een van 2,5 die ligt te slapen. Ik ga met je mee de ambulance in. In de ambulance blijk je een hartslag van 300 te hebben, en je saturatie is erg laag. Je hartje is hard aan het werk en daar word je moe van. Met optische en geluidssignalen gaan we naar het ziekenhuis. We wonen niet ver van het ziekenhuis, maar zo snel ben ik er nog nooit geweest. Ik hoor nog over de radio de vraag of je naar de kinderafdeling moet of naar de SEH, het wordt de SEH.

Daar aangekomen staat er een heel team voor je klaar, kinderarts, verpleegkundigen, anesthesist… ik heb nog nooit zo veel verplegend personeel in een ruimte gezien. Ik ga maar in een hoekje zitten met je maxicosi en tas bij me. Je ligt daar op dat grote bed.. je huilt heel erg. Er wordt gezegd dat het goed is dat je huilt. Als je niet meer huilt is dat een slecht teken. Het geeft me een beetje geruststelling.

Ze zijn druk bezig om een infuus bij je aan te leggen en om een beeld te krijgen van je hartslag. Het infuus lukt niet omdat je zo blauw en koud bent dat ze geen ader kunnen vinden. Het is uiteindelijk de kinderarts die je infuus aan je armpje weet aan te leggen. 

Op een gegeven moment vragen ze of ik naast je wilt zitten bij het bed, dat wil ik wel. Ik houd je hand vast. Meer kan ik niet doen. Ze zijn druk met je bezig… heel af en toe zegt iemand wat tegen me wat ze aan het doen zijn, maar over het algemeen lijkt het soms of ik er niet ben, zo druk zijn ze. Ik vind het prima, laat ze maar druk met jou zijn en je beter maken denk ik dan. Ik hoor later wel wat er is/was. Je hartslag is heel onregelmatig…

..dan zegt er een… dat ze je een schok gaan geven. Daar schrik ik van… het ziet er net zo uit als in de film. Iedereen bed los en je lijfje komt los van het bed door de schok. Er stroomt een traan langs mijn wang.. gaat het zo slecht met je? Overleef je het wel. De schok helpt wel maar nog niet zoals het moet. Je krijgt nog een medicijn in je infuus. Daar knap je uiteindelijk van op, je hartslag word weer normaal en minder snel. Ook gaat je saturatie weer omhoog…..

Uiteindelijk mag je in een warm bakje naar de neonatologie. Daar wordt je goed in de gaten gehouden en heb je uiteindelijk een week gelegen. Je had vocht achter je longen gekregen en een vergrote lever. Hiervoor kreeg je medicatie om te plassen. Je hartslag was einde van de dag alweer een stuk lager, zoals deze hoort te zijn. In de loop van de week mochten er steeds meer slangen van je af… eerst de zuurstof, later infuus en als laatste mocht je van de monitor af.

Je hebt een AVNRT (AV-nodale re-entry tachycardie) gehad, een extra bundel bleef rondgaan en je hart stimuleren. Je krijgt nu 3x per dag medicatie, een bètablokker. Je bent nu 3 maanden oud en doet het heel goed. We mogen bijna gaan afbouwen met de medicatie… de vraag of het terug komt weten ze niet. Het kan eenmalig zijn geweest of nog een keer gebeuren. De komende tijd wordt dus nog spannend. Op advies van de kinderarts hebben we een stethoscoop aangeschaft. Als je wat onrustig bent kan ik altijd even naar je hartslag luisteren. Dit geeft wel rust. Toch kijk ik met veel spanning naar de komende tijd. Straks naar de opvang en niet meer 24/7 onder mijn hoeden…..