Tiny miracle

Maandenlang ziek, geen antwoorden.. verschillende ziekenhuizen, dokters, bloedafnames,.. bij de vraag kan je zwanger zijn zei ik telkens volmondig neen.

Ik nam de pil en zou normaal moeilijk of nooit kunnen zwanger worden had een gynecologe me ooit verteld. Ik had nooit regelmatige maandstonden dus dat was niet vreemd voor mij. Ik had deze nog wel gewoon dus geen idee dat het überhaupt kon. Laatste maanden veel gefeest, alcohol, medicaties maanden aan een stuk.. Net een nieuwe relatie, op korte tijd veel afgevallen en ik combineerde 3 jobs dus ik dacht dat het gewoon mijn lichaam was dat wat opgaf.

Uiteindelijk besloot ik op een avond toch een test te doen omdat ik maar bleef overgeven. En ja .. die was positief. Ik wist even helemaal niet wat te doen. We waren net 9 maanden samen ? We woonden wel al samen dus kenden elkaar al wel wat, maar niet goed genoeg. Ik belde huilend een dokter of ik even mocht langskomen. Ze vondt dit vreemd omdat alle bloednames negatief waren. Dus opnieuw .. ik had meer witte bloedcellen maar hier heb ik altijd last van dus dat was niets om me zorgen over te maken “dachten ze” een echo laten maken bij de gynecologe en ja, ik was heel duidelijk zwanger en trouwens ook al 11 weken. Nu moest ik dit nog gaan vertellen aan mijn partner. Ik belde hem op en zij dat we dringend moesten praten. Ja ik wist op dat moment niets beter te zeggen. Die heeft mij heel die dag ook niet meer gehoord. Ik vertelde het en ik had dit ergens wel verwacht maar dit zag hij totaal niet zitten. Na lang praten met onze ouders en samen gingen we er toch voor gaan. Ikzelf wou het kindje zowiezo houden. Wie had ooit kunnen denken dat ik dan toch een kind kon krijgen. Dit ging ik voor niemand laten vallen. We waren nog jong en voor mijn partner telde toen enkel feesten, vrienden en uitgaan dus je kan het al raden het verliep niet van een leien dakje. Maar ik ben er altijd in blijven geloven dat die klik wel kwam ookal stond ik er tijdens mijn zwangerschap vaak alleen voor. Het was een meisje wisten ondertussen. We waren allebei blij & vanaf 28 weken begon de zwangerschap hem wel door te dringen. Op 29 weken opnieuw een echo. We wisten al dat ze zeer klein was maar het zou inorde komen.. ik hoefde mij nog geen zorgen te maken .. tot we hier zaten op 29 weken. Was ze nog steeds +-600 gram. Wat zeer weinig is. Ze was zo actief in de buik maar kwam niet aan en ze vonden geen reden. Dus ik moest opletten en alles doen om te proberen dat ze bij kwam. Maar hier heb je dus geen controle over. Er werd een keizersnede gepland en inleiding op 34 weken ik moest proberen volhouden tot dan of ze zou het niet halen. Dat komt even hard aan ... in week 34 uiteindelijk bijna dagelijkse opvolging omdat alles nog normaal verliep stelden we het uit je woog toen 1kg186. De inleiding en keizersnede werd verschoven naar 37 weken maar dat was de limiet langer konden ze niet riskeren in de buik. We wisten nu ook al dat er een bepaalde weg waarlangs voeding zou moeten doorkomen niet “werkte” waardoor dus het lage gewicht. Ik ging binnen op 37 weken 29 oktober en 2015 om 7u moest ik me melden de inleiding werd gestart. Vliezen werden gebroken en ik werd klaargemaakt voor naar de ok te gaan. Opzich had ik wel pijn maar ok dat hoorde erbij dacht ik. Tot die epidurale die was alles behalve fijn. Ik weet niet hoe maar ik ben toen in slaap gevallen. Om 13u30 nog steeds maar 1cm ontsluiting. Om 14u kwamen ze me ophalen om te vertrekken. Ik dacht ok nu gaat het gebeuren maar ik had zoveel stress of alles wel zou goedkomen dat ik weinig besef had van alled wat rondom me gebeurde. Plots bleven er dokters bijkomen en overlegden ze samen maar er werd ons niets gezegd en ik werd al lijkbleek ik dacht neen wat is er aan de hand zeg dan iets? Ik werd met het bed weggebracht en plots zonder voorbereiding zeiden ze en nu moet je persen ? Ik dacht even en wat gebeurd er.? Met mijn sokken van de ok in de lucht lag ik daar. Op het bed voor een natuurlijke bevalling. Om 14u07 was je al geboren. Deze hele rush gebeurde op 7minuten.

Maar je was zo klein, zo fragiel, papa moest meteen mee weg naar de neo en ik werd ook weggebracht zonder kind.. dit was zo oneerlijk. Ik wou haar bij me hebben. Onderweg naar de neo heb ik nog een aantal keer moeten overgeven. Ik was kotsmisselijk van de epidurale en stress. Toen mocht ik naar jou komen “kijken” want zo lag je daar dan ingewikkeld in een overgrote pamper vol kabels en lichtjes en machines. Ik kon je niet bij me houden enkel mijn vinger in jouw handje leggen door de ronde opening van de couveuse. Daarna moest ik alleen terug naar mijn kamer. Daar lag ik dan naast mij ern gezonde baby en mama en ik lag daar alleen. Toen hadden mama en papa maar één wens en dat was dat je snel mee naar huis mocht en snel een flinke grote meid ging zijn. We haatte het om jou te moeten achterlaten in dat kleine doorzichtige bakje vol kabels en pamper waar je 6x in paste. We hadden geen keuze, weet wel dat mama en papa continu aan je zijde stonden. Tot we van de dokters echt gewoon niet meer binnen mochten voor een paar uur en verplicht werden om te gaan slapen na die dagen en weken op automatische zombiemodus verder te leven. Wat je leven kan noemen. Voor ons was het heen en weer rijden, soms zelfs gewoon op de parking in de auto gaan wachten tot we weer bij jou mochten komen voor melk te geven. In de hoop dat je wat wou bijkomen en naar een gewichtje ging stijgen zodat we samen naar huis konden en nooit meer moesten terugkeren. Maar het ging heel moeizaam .. bij de geboorte woog je maar net 1kg890 en 42cm met nochtans een zwangerschap van 37 weken. We moesten de bevalling in gang laten zetten want anders konden we je verliezen als je niet sterk genoeg zou zijn. Dat risico namen we niet en we deden alles om het tot een goed eind te brengen. We hielden al zoveel van jou. De laatste dagen waren best heftig telkens gepakt en gezakt bij jou want we wisten dat je elk moment mee naar huis ging kunnen .. toch bleef je gewicht terug zakken als het eindelijk zover was.. daar gingen we dan weer na enkele uren met een lege maxi cosi terug naar de auto of wachtzaal .. het ziekenhuis is deze periode echt wel onze thuis geweest. Je was zo mooi. eindelijk mocht je mee naar huis maar mocht je nog niet buitenkomen de eerste maand. We hebben veel gemist van de echt minibabytijden die je als ouder samen thuis beleeft, maar we halen dit allemaal in. En je bent een sterk vechtertje dat weten we. En daar zijn we trots op.

Voor altijd mijn kleine vechtertje. X