Thuis komen

Thuis komen was fijn.  Alles is fijn na een hele tijd in het ziekenhuis. 

Mees de hele dagen om je heen hebben.  Je eigen spullen, je huisdieren en je eigen routines. 

Niemand die over je schouder meekijkt. Niemand die steeds weer ander advies geeft.  Maar gewoon rustig je eigen plan volgen. 

Zoals afgesproken kreeg Femm dagelijks haar medicatie.  Maar het hielp maar heel weinig.  Maar samen met alle andere dingetjes: inbakeren,  johannesbroodpitmeel , haar een half uur rechtop houden na de maaltijd,  haar bedje omhoog .... kreeg ze toch iets verbetering in de situatie. 

Als alles zo'n 2 a 3 procent helpt, kom je toch uiteindelijk ergens.  Dus met alle kleine dingen kreeg ik iets meer rust. 

Ondertussen was er vanuit het ziekenhuis ook een PIT hulp ingeschakeld.  Als ouder heb je daar maar te slikken wat ze zeggen en voorstellen, anders worden er, zo zeggen ze andere stappen gezet. 

Prima dacht ik, ik heb niets te verbergen, misschien heeft ze nog wel goede tips, dus laat maar komen.

 Onze pit was een vreselijk lief mens.  Altijd bereikbaar, kon goed luisteren en heel betrokken. Echt een schot in de roos dus. Enorm blij ben ik met al haar hulp.  ( helaas moest ze na een half jaar bij ons stoppen, want zo gaat dat met hulp)

Ook zij was onder de indruk van Femm. Met name haar ontevredenheid, haar onrust en haar vele sterke bewegingen. 

Samen kregen we haar op slechte dagen niet stil. Op goede dagen huilde ze minder maar nog steeds zo'n 6 a 8 uur per dag.  

Op het consultatiebureau had ik ondertussen een manier geleerd om Femm even stil te krijgen. Maar deze manier van wiegen/ tillen was zo zwaar dat je het maximaal 5 minuten vol kon houden. Soms was dit net genoeg om haar rustig weg te leggen. Maar meestal gewoon 5 minuten rust om daarna in volle daverende krijsende geluiden verder te gaan waar ze was gebleven. 

Het maakte ons allemaal gek.  Ik liep op mijn tenen door het huis. En fluisterde dwingend aan Mees dat hij dat ook moest doen.  Ik vervloekte de buren of de bel omdat ze ons uit ons rustmoment haalden, en de hele dag lagen wij zelf in sluimertoestand thuis. Eigenlijk was het onhoudbaar.  

Femm bleef daarnaast ook moeilijk doen met drinken. Aanhappen , wild zuigen om vervolgens heel snel los te laten.  Daarbij liet ze regelmatig alles langs haar mondhoeken lopen zodat ik kleddernat van mijn eigen borstvoeding was.  

Iedere twee weken moesten we op controlein het ziekenhuis, en na de eerste 2 werken merkten we op dat Femm niet of nauwelijks groeide.  

Wat heb je anders gedaan zei de kinderarts.? Euh.... niets,  verbaasd keek ik haar aan.  Geef je nou mij de schuld omdat mijn kind niet aankomt.?  Maar volgens de kinderarts moest ik het niet zo zien.  Maar soms kon bepaald gedrag uitlokken dat een kind minder snel groeide. Dus welk gedrag had ik nu veranderd waardoor mijn kind niet meer groeide.? 

Met deze wetenschap en nog steeds een vraagteken boven mijn hoofd keerden we huiswaarts.  Over twee weken zou de volgende controle volgen. 

Helaas bleek hier dat Femm wederom niets was aangekomen.  Ze ging van een gemiddeld klein mager kindje ineens naar onderin de curve.  

Wat moeten we hiermee vroeg ik de kinderarts. Maar ze kon mij weinig antwoorden geven. Ze kreeg nog één week een dan zouden we verder kijken.  Maar na 7 dagen voeden, aanleggen en hopen bleek er wederom niets veranderd. 

De kinderarts had een ander plan opgesteld.  Ze wilde weten wat Femm Binnenkreeg op een dag. En dus moest ik van live borstvoeding overgaan op kolven en de fles. 

Iedere maaltijd moest ik noteren wat ze dronk. Maar Femm deed hier niet aan mee.  Ze weigerde pertinent de fles. Dronk 2 a 3 slokjes om daarna haar hoofd af te wenden en niets meer te willen. Ze was stijf als een plank en boos zodra ik met de fles aan kwam zetten. 

De eerste dag keek ik dit nog aan, maar de tweede dag begon ik er toch behoorlijk zenuwachtig van te worden. Aan het eind van de middag belde ik de huisarts. 

Kom maar even langs zei ze. Eenmaal daar zag ze mijn strijd met de voeding en een meisje dat langzaam aan het uitdrogen was. Het leek haar daarom ook beter om Femm door te sturen naar het ziekenhuis. 

Zodoende gingen we wederom  naar het ziekenhuis. Eenmaal daar greep de kinderarts direct in. We gaan haar opnemen zei ze resoluut.

Ik schrok..... hier was ik als alleenstaande moeder niet op voorbereid. Hoe ging ik dit nu nog regelen? Een kind hier. En een bij oma. Twee katten thuis..... 

Maar veel keuze had ik niet. We werden op een klein isolatie kamertje gezet omdat Femm een klein beetje verkouden was. 

Maar ook in het ziekenhuis ging Femm niet drinken. Na de eerste dag besloten ze haar tongriem te klieven. Want zo was de overtuiging, daar zou het aan liggen.  Maar na het klieven veranderde er niets . Ik begon mij ondertussen meer en meer zorgen te maken. Er kwam echt niets meer in. Ik vroeg de kinderarts of ik terug mocht naar de borstvoeding, want zo was mijn overtuiging.... dan dronk ze in ieder geval nog iets.

Maar nee we moesten dit doorzetten. Want anders zou ze deze strijd winnen. Ik gaf aan dat ik door enorm tegenstrijdig vond. Ze was te jong om haar te verwennen, daar zou ze nog niet snappen... maar dit.... dit begreep mijn kind volgens de kinderarts direct.  Ik geloof nog steeds dat Femm gewoon niet overweg kon met de verandering van structuur en aanhappen. 

Tegenstrijdig genoeg kwam Femm de volgende dag aan de sonde voeding te liggen.  Wat een vreselijk gezicht is het, om je kind te zien strijden met 2 zusters die haar proberen een slangetje in haar neus te duwen.  Iets waarop zij, ze begreep er niets van, heftig tekeer ging. 

Na een flinke worsteling zat het slangetje goed en werd mijn borstvoeding via de sonde geheveld. Ik greep haar vast en voelde mij zo leeg en wanhopig na het zien van deze strijd. Ik kon enkel huilen. 

Ik was best verrast dat sondevoeding een logischere oplossing leek dan gewoon terug te gaan op borstvoeding.  Maar de kinderarts had hier nou eenmaal op ingezet. En als leek (zo dacht ik toen nog) kon je het beste de professionele adviezen volgen. 

Maar in mijn hart was ik het hier zo niet mee eens. Mijn lieve kleine meisje, nog geen 4 maand oud zo te zien liggen met een slang in haar neusje. Ik was er nog steeds van overtuigd dat ze gewoon de borst moest krijgen. 

Ik nam haar stevig vast en zo vielen we beiden rustig in slaap. Niet wetende wat er allemaal nog ging komen..... had ik dat geweten dan was ik gillend het ziekenhuis uitgehold met haar in mijn armen en nooit meer terug gekomen