Thuis..daar waar jij hoorde, bij ons

De rit naar huis, spannend wel. We moesten een uur terug naar huis rijden, en voor jou allereerste ritje best wel lang, en mama had het zweet nog net niet op haar rug staan, zo spannend. Want ja je was zo kwetsbaar nog. Zo klein, in je mooie berenpakje, die wel te groot nog voor jou was haha. Je had in de kleertjes maatje 44,die zaten zelfs nog ruim, en dat berenpakje was maatje 50. Maar oooohh wat was je schattig in dat pakje!

Toen we thuis kwamen, hadden we nog geen kraamzorg( die kwam maandags bij ons, we hadden afgesproken dat we het weekend wel zelf konden, en pas vanaf de maandag hulp kregen. Thuis heeft mama je lekker in de box gelegd en keek je zo wijs om je heen, zo nieuwsgierig was je. Kort erna lekker je 1e flesje thuis. Die dronk je zo op.

En na je flesje voor het eerst in je wiegje bij ons op de slaapkamer, ook dat vond je interessant. We hadden een cameraatje zodat we jou goed in de gaten konden houden als wij beneden waren. We hadden een muziekje voor je opgezet( je had een hele mooie pinguïn gekregen van opa en oma, met hele fijne melodietjes, je werd er rustig van, en kon zo goed in slaap komen. We waren zo blij met die pinguïn dat we er voor de zekerheid nog maar eentje bij hebben besteld. Ja mensen..die kan je dan beter dubbel hebben, voor het geval dat er eentje kapot gaat.

De eerste avond/ nacht met jou, die ging vrij goed. Je had lekker geslapen, en meldde je netjes elke keer voor de fles. Dan liet je goed van je horen.

De nacht flessen dronk je goed, al werd je er wel moe van en moesten we soms het laatste beetje voeding door de sonde doen. We knuffelden veel met jou, en papa en ik deden om en om jou de fles, papa genoot zo van die fijne momentjes samen.

Ook probeerden wij samen een ritme te vinden, voor jou maar ook voor ons samen.

Papa deed in de ochtend/of voor het slapen jou medicatie klaarmaken, en elke dag om 08.00 kreeg je deze via de sonde. Wat was jou papa daar al handig mee, echt een super papa.

Het weekend waren we goed samen doorgekomen, en maandag ochtend kwam de kraamverzorgster bij ons. Dat was fijn. Al kwam mama niet echt toe aan wat te rusten( dat wou mama helemaal niet). Er moest zoveel geregeld worden , zoals de kinderthuiszorg, de kinderfysiotherapeut, afspraken maken in het ziekenhuis, een prik aanvragen die je moest krijgen nog tegen het RS virus, al jou hulpmiddelen voor de sonde etc. Die week dat wij kraamzorg hadden, hebben we bezoek gehad van o.a. de kinderthuiszorg & de fysiotherapeut. Om met jou kennis te maken en het een en ander doornemen. Dus mama vond het fijn dat de kraamzorg er was. Thuis ging het zo goed, je kwam in een ritme, wij kwamen als gezin in een ritme. Al waren we natuurlijk al zo goed gehecht aan elkaar, de afgelopen weken. Samen met de kraamhulp mocht mama jou thuis voor het eerst in badje doen. En wat genoot je hiervan, zo groot je alweer leek in je badje, en zo enorm wijs je al was, en alles willen zien, geen moment willen missen van alles wat er om je heen gebeurd.

Daarna lekker weer je warme kleertjes aan, en lekker je flesje gedronken, en toen hups weer lekker naar bed. Je muziekje aan, eventjes over je hoofdje wrijven, en je ging lekker slapen.

Die zondag( 15 december) gingen papa en mama met jou voor het eerst lekker wandelen buiten. Jou goed ingepakt en lekker warm onder je heerlijke zachte dekentje, mutsje op, de hond mee en lekker stuk wandelen samen, als gezin. Zo fijn was dit. Papa liep zo trots als een pauw achter de kinderwagen, wat was hij dol op jou. En mama.. die was tot over haar oren verliefd, op haar beide mannen!

We hadden heerlijk samen gewandeld, en toen we weer thuis kwamen, hebben we jou zo in bedje gelegd, en na je slaapje zou je weer de fles krijgen. Toen je eenmaal van je liet horen, dat je wakker was en honger had, vond mama toen ze aan jou bedje stond, jou een beetje benauwd, wat vol klinken. Je was anders dan zoals we van jou gewend zijn. Toen ik beneden kwam met jou, vond ik je ook wat witjes.

Je fles dronk je wel, maar niet helemaal leeg. Dus keken papa en ik elkaar aan en zeiden, laten we toch maar even voor de zekerheid bellen naar het ziekenhuis.

Mama belde naar het ziekenhuis, en we moesten toch even met jou langs komen, zodat ze je eventjes konden zien. Je tas ingepakt, flesjes mee, de hele mikmak in de tas en richting de spoedeisende hulp. Daar werden we al snel binnen geroepen, en werd er geluisterd naar zijn longetjes etc. Hij werd aan de saturatie meter gekoppeld, en die was niet zoals die hoorde te zijn(aan de lage kant). Dit kwam omdat hij heel vol zat( slijm en snot), en het dus benauwder had afgelopen uren. Daley werd direct opgenomen, en zou een paar dagen moeten blijven, en aan het zuurstof. De saturatie bleef wel een paar dagen wat schommelen, en elke dag spoelden ze een paar keer zijn neusje. Hij vond het maar niks.

Hij lag eigenwijs overdwars in bed, en viel dan in slaap, dit vond hij schijnbaar een fijne houding, om lekker scheef te gaan liggen. We mochten hem gewoon uit bedje halen, hem knuffelen en vasthouden en zijn flesje geven. Die dronk hij ook gewoon helemaal leeg. Hij liet niet merken dat hij niet fit was, dat hij toch al ziek was. Na een paar dagen werd hij naar een andere afdeling verhuisd, en daar deed hij het ook goed. Hij zag wat witjes nog maar dat hoorde een beetje bij hem, en daar zochten de artsen verder niks achter.

Tot dat ze bij toeval na een bloedtest erachter kwamen dat hij een fikse, longtonsteking had, die infectie waarden waren torenhoog. En zijn saturatie ging ook steeds lager. Ze besloten om in overleg te gaan met het WKZ Utrecht, en daar werd een plekje vrij gemaakt voor Daley.

Dus Daley werd door een ambulance die vanuit Utrecht kwam, opgehaald en weer mee terug genomen naar Utrecht. Voor vertrek werden er infuusjes bij hem bij geprikt, waar ik normaal niet van schrok, maar deze ene keer wel, want nu ging er een infuusje in zijn hoofdje, omdat daar een goeie doorgang was. Ik schrok, moest huilen, want vond het zo heftig en moeilijk, mijn kleine ventje daar te zien liggen. Ik zag ook her en der wat bloed vlekjes, en zag dat het van zijn hoofdje kwam. Hij was ook weer geïntubeerd, weer zo dikke slang in zijn prachtige neusje. Deze hadden ze goed afgeplakt , zodat hij onderweg niet eruit zou gaan ( Daley was namelijk allergisch voor de meeste pleisters, de hele dikke variant) maar voor de rit in de ambulance moesten ze deze wel gebruiken, want ze wouden niet dat de slang eruit zou gaan. Daley werd zo snel mogelijk meegenomen, en wij met eigen auto erachter aan. Wij mochten niet gehaast achter hun, want zij reden natuurlijk met sirenes, dus vroegen ze ons ook om gewoon rustig naar het WKZ te rijden, en wij daar naar de afdeling gelijk konden komen. De afdeling waar hij kwam te liggen was voor ons bekend, daar heeft hij eerder gelegen. Eenmaal op de afdeling, schrok mama weer….