Terug van weggeweest, hoe de afgelopen 1,5 zijn vergaan

Vorig jaar, toen we nog midden in de lockdown zaten, hele andere tijden, besloot ik even een break te nemen. Ik zat niet goed in mijn vel, had nergens zin in en voelde een hoop druk. Ik had het niet meer naar mijn zin op werk en voelde een hoop onrust. Tijd voor een break. Eind januari  werd ik maar niet ongesteld en deed ik een zwangerschapstest. Een tweede zwangerschap/kindje stond wel op de planning voor het jaar 2021, maar dit was toch wel wat vroeger dan gepland. Nog vol aan de anticonceptie, maar niet ongesteld. De test was dan ook direct goed positief. Dat was even een verrassing. Wij wilden nog graag verhuizen, of het vooruitzicht op een nieuw huis, voor ik zou stoppen met de anticonceptie. Maar gelijk dolgelukkig dat ons nog een kindje gegund is. Ik voelde mij goed tijdens de zwangerschap. Toch waren er wat kleine complicaties. Zo verloor ik met 12 weken ineens behoorlijk wat bloed. In paniek naar de verloskundige maar gelukkig konden ze gelijk een hartslag horen. Nu was het afwachten. Zou het goed blijven zitten of zouden we het alsnog verliezen. Wat een verschrikkelijke spanning heel het weekend. Het bloeden werd heel wat minder maar stopte niet. Afgesproken dat ik maandagmiddag weer langs zou komen voor een controle. Daar was geen hartslag te horen. Omdat de praktijk geen eigen echo apparatuur heeft, werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar na een aantal uur wachten een echo waar wij gelukkig gerust gesteld werden. Het zat er nog met een hartslag. Ze konden wel zien dat de placenta voor lag, dus vandaar dat ze geen hartslagje konden vinden bij de verloskundige. Nu was het rustig afwachten. Het bloeden stopte daarna vrij snel maar toch een tijdje onzeker of het allemaal goed bleef gaan, want waar kwam dat bloed vandaan? Met 16 weken zijn wij voor de echo gegaan, komt er een klein broertje of zusje voor ons lieve moppie. 1 april 's avonds hadden wij de afspraak. Kleintje wilde niet meewerken en ik kon nog even een rondje gymnastieken in de hoop dat het toch zichtbaar zou zijn. Dat heeft geholpen, wij kregen heel mooi te zien dat wij een jongetje krijgen. Yes! Een klein broertje voor Eefje. Nog een dag onze mond moeten houden, de avond daarna hebben wij een kleine gender reveal gehouden. Eindelijk kon iedereen weten dat wij een klein mannetje krijgen. Wat een heerlijk vooruitzicht. Het wachten op de 20 weken echo, zou ons manneke helemaal gezond zijn. Alles kwam mooi in beeld en zag er goed uit. Tot ze bij zijn hartje kwamen. Hij wilde maar niet goed gaan liggen om zijn hart volledig te laten zien. Zoals ze het kon zien, leek het wel in orde, maar ze kon het niet volledig met zekerheid zeggen. Gelukkig konden wij snel terecht in het ziekenhuis voor een GUO. In het ziekenhuis lag hij er goed voor om zijn hart te laten zien dus daar is ze gelijk maar mee gestart. Ik werd direct gerustgesteld, het hartje zag er ook mooi uit en was volledig ontwikkelt. Daarna de rest nog een keer doorgelopen en het was maar goed dat ze begonnen was met zijn hartje want de kleine druktemaker bleef maar draaien tijdens de echo en lag daarna zo dat ze het niet meer in beeld had kunnen krijgen. Nu al een eigenwijsje. 

Na de 20 weken echo verliep alles soepeltjes en kon ik goed genieten van het groeiende manneke in mij en genoot ik van zijn bewegen en het contact maken. Met 27 weken, na bijna 2 jaar verloving zijn wij getrouwd. Het was een heerlijke dag. We hadden geluk met het weer. Wij zijn getrouwd in de warmste week van 2021. 's morgens in het gemeentehuis en daarna een heerlijke picknick bij 't Joppe bij de kaag. Het was een fantastische dag. Daarna onze babymoon, een weekje nog met zijn drietjes op vakantie. Wat hebben wij genoten. Een weekje Limburgse Peel. Elke dag een uitstapje in de omgeving en lekker quality time voor onze dochter en elkaar. 

Omdat wij een woning hadden met maar 2 slaapkamers waren wij hard op zoek naar een plek waar beide kids een eigen kamertje zouden hebben en het liefst een tuin voor ons buiten kind. Op 20 september was ik uitgerekend en eind augustus kregen wij bericht dat wij 1 september de sleutel van ons nieuwe huurhuis konden ophalen. Gelukkig heb ik een super schoonfamilie en met zijn allen hebben ze de schouders eronder gezet en ervoor gezorgd dat wij in 2 weken tijd het huis woonklaar was en wij over waren met al onze spullen. Gelukkig heeft het kleine manneke er rekening mee gehouden en bleef hij lekker bij mama in de buik zitten. Wel werd mijn bloeddruk wat hoog dus 2x een avond/dag ziekenhuis aan de CTG om hem in de gaten te houden. Maar niks aan de hand. Alles bleef rustig. Op 24 september 2021 werd ik wakker om 6:30 en was daar de eerste wee. Dit was de start van een snelle maar heftige bevalling. Daar ga ik nog een aparte blog aan besteden. Maar om 10:21 was daar ons lieve manneke Bram Noteboom. De rust kon beginnen. 

Eind juli begon Eefje te klagen over buikpijn. Wij dachten dat het spanning was, ze kreeg immers een broertje en een paar weken later kwam daarbij dat we met spoed zouden gaan verhuizen. Maar ze bleef er over klagen en half november toch maar eens naar de huisarts. Daar startte haar rollercoaster. Na het bloedprikken werden wij gebeld door de huisarts dat wij met spoed doorgestuurd werden naar de kinderarts in het Alrijne, hij had een vergrote lever en milt gevoeld en haar leverwaardes waren te hoog. Ook daar weer een aantal keer bloedprikken en een echo van haar buik. Haar kinderarts heeft al die tijd in contact gestaan met de MDL kinderarts van het LUMC. Half december werden wij gebeld door de kinderarts uit het Alrijne met het bericht dat zij de gen afwijking Alpha I antitrypsine deficiëntie heeft. 12 januari 2022 was de eerste afspraak in het LUMC, hopelijk meer duidelijk. Ik zal haar verhaal in een aparte blog gaan delen. 

We zijn alweer aangekomen bij begin dit jaar. Ondertussen had ik al een jaar vrij weinig plezier in mijn werk en wilde ik graag iets anders, maar wat was dat anders. Ik wilde graag met kinderen gaan werken. Maar wilde ik het nog wel, een opleiding gaan doen, weer iets heel nieuws leren. Bij de opvang van mijn kids had ik het er al een paar keer over gehad dat zij aan personeels te kort leden en met regelmaat moest 1 van de 2 thuis blijven omdat er vanwege corona gewoonweg geen vervanging was om de groep te kunnen draaien. Dus de stoute schoenen aangetrokken en een gesprek aangevraagd met de locatie manager hoe ik dit het beste kon aanpakken. Zij was eigenlijk gelijk positief en wilde mij graag binnen de organisatie verwelkomen. Omdat mijn kids op die locatie zaten en zijzelf per februari naar een andere locatie zou gaan in het dorp verderop kreeg ik een werkplek aangeboden bij die locatie, op voorwaarde dat ik de opleiding tot pedagogisch medewerker zou gaan volgen. Omdat ik met een opzegtermijn zat en de opleiding 11 mei pas startte, moest ik nog even door maar inmiddels ben ik 1,5 week geleden gestart met de opleiding en voel ik mij al zoveel beter in mijn vel zitten. Ik heb weer plezier in het werk, waardoor alles weer lichter en beter aanvoelt en ik nog meer kan genieten. Ik heb een heerlijk gezin, een lieve man en 2 schatjes van kinderen en nu ook weer een baan waarvoor ik uit mijn bed wil komen 's morgens. Ik ga mijn best doen om weer met regelmaat te posten hoe het met ons gaat.