Stuiptrekkingen, iets wat je niet wilt zien bij je pasgeboren baby.

Precies een jaar geleden rond dit tijdstip waren ze Lieke aan het beademen en werd er een tube aangebracht. Alsof een spoed keizersnede met 41 weken en 5 dagen nog niet voldoende was. Ondanks dat ze het in de buik niet zo leuk meer vond, had ze een hele goede start. De eerste 24 uur waren super.

Een paar uur voor opname kreeg ze de eerste stuiptrekkingen aan haar linker hand. Bij het toedienen van medicatie tegen de stuipen stopte ze met ademen, een bijwerking die niet zo vaak voorkomt. Mijn hart breekt weer bij de gedachte hoe ze bij ons is weggerukt. Hoe we een half uur hebben moeten aanzien hoe ze werd beademd. Een verpleegkundige heeft foto's gemaakt. Ook omdat niemand wist hoe het zou aflopen. Als ik naar de foto's kijk besef ik weer hoe dicht ze op het randje zat.

Om 1 uur 's nachts werd ze opgehaald door 2 neonatologen uit een ander ziekenhuis. Richting de NICU. Haar eerste autorit. Die in plaats van naar het grote ziekenhuis, naar huis had moeten gaan.

Ook ik werd daarna apart per ambulance vervoerd. Het is een bizar gevoel. Op de kraamafdeling liggen, zonder kind. Je lijf wat niet meewerkt. Een lege buik die voelt als een pudding. Niet zelfstandig uit bed kunnen komen ivm die rottige keizersnede. Niet zelfstandig met je flesje vers afgekolfde melk richting de NICU kunnen lopen. Ahankelijk zijn van een rolstoel.

Overspoeld door emoties. Uren, dagen hebben we aan haar bedje gezeten. En elke keer moesten we haar weer achterlaten. Niet wetende wat haar en ons nog allemaal te wachten stond. Ons meisje, met draadjes in haar hoofd, aan elk ledemaat een lijn voor het aftappen van bloed of toedienen van medicatie.

Ons kleine Doornroosje die dus nog 5 dagen in slaap werd gehouden omdat ze niet wisten wat er aan de hand was. Wrijven, aaien, hoe je het wil noemen. Het kon niet. Ze reageerde extreem op aanraking wat zich op dat moment uitte in uitschieters in haar hersenactiviteit.

Bizar, dat het gewoon alweer een jaar geleden is. Vergeten kan ik niet. Ik draag dit voor altijd bij me. Het slijt wel gelukkig. Mede omdat ze het zo fantastisch doet, boven verwachting zelfs. Alsof er helemaal niets is gebeurt. Super trots. Zoveel liefde voor dit meisje. ❤️