Stille verdriet

Ik merk dat ik veel ontwijk , vooral foto's van jou .

Foto's van de eerste 4 weken van je leven, foto's van toen jij zo doodziek was en we het nog niet wisten. Het doet teveel pijn om er naar te kijken.. foto's waar je samen met ons op staat allemaal nietsvermoedend terwijl je toen al half in de dood stond. Ik kan het niet zien, ik wil het niet zien.  Hoe mooi de foto's ook zijn, hoeveel pijn het ook doet. Je bent er ! Dat is wat telt en ik geniet van nu  ondanks we er nog lang niet zijn met je hartklep nu. Je lach laat mij zo liefdevol en gelukkig voelen. Daar gaat het nu om

De pijn blijft voor altijd, ik weet dat ik de tranen moet laten en het verdriet moet toelaten.. om het een plek te geven en het te verwerken.. maar nu nog even niet, laat het daar.. even ver weg nog...

We zijn nu 9 weken verder, rsv , openhart operatie, rsv en als klap op de vuurpijl covid.

In je 3 maanden jonge leven. Laat de klappen stoppen, laat de teleurgestellingen gaan, laat de ziektes overwaaien, laat de pijn stoppen.

Dans met ons,  ontdek het leven. Geniet, lach, en huil.