Stikken en 112 bellen

Jeetje zeg, wat een avond.

Nu ik in bed lig blijft het maar door mijn hoofd gaan, het had zoooooo mis kunnen gaan..

Ik krijg het niet rustig en daarom even een berichtje in de hoop dat het wat minder wordt.

Vanavond aan tafel zaten we met z'n viertjes te eten en mijn kleine muppie van 9 maanden kroop rond.

Ineens begint ze te huilen en terwijl ik haar op pak scan ik haar waar het huilen vandaan kan komen. Waar doet het pijn????

Ik kan niks vinden en meteen begint ze te raar te ademen en kijkt erg ongemakkelijk.

Ik kijk in haar mondje en kan uit haar wangzak een stukje plastic pakken.

Haar ademhaling wordt niet beter en ik kijk met een lampje in haar mondje. Helemaal achterin haar keel zie ik een groter stuk plastic zitten.

Ik probeer dit te pakken maar het lukt niet. Ik draai haar om en begin tussen haar schouders te kloppen/slaan. Ik draai haar om en het plastic zit er nog steeds. Weer kan ik er niet bij. Ik pak mijn telefoon en bel 112, mijn m'n hart begint in een razend tempo te kloppen als ik moet vertellen wat er is gebeurd en de meldkamer zegt dat er een ambulance onderweg is.

Mijn kleine muppie blijft vreemd ademhalen maar huilt inmiddels wel, ik verwacht omdat ik echt ver met mijn vingers achter in haar keeltje ben geweest. Ik ben in heb kinder-ehbo gevolgd maar bij je eigen kindje is dit toch allemaal niet zo vanzelfsprekend. 

Na 7 lange minuten staat daar de ambulance voor het huis.. Jeetje heftig, tegen de oudste twee meiden hebben we gezegd dat er een ambulance komt om in de keel van hun zusje te kijken.

De tv is aangezet en de meiden zijn zo op het eerste gezicht niet zo onder de indruk.

Drie ambulance broeders staan in mijn woonkamer en checken alles na. Pas nu zit ik te shaken en komt het echt binnen, alsof met de komst van de ambulance een bepaalde verantwoordelijkheid verschuift en ik weer even die mama mag zijn die echt heel erg geschrokken is.. 

Voor de zekerheid moeten we even naar de spoed maar dit kan met eigen vervoer omdat ze niet verwachten dat het plastic nog in de luchtpijp zit omdat de ademhaling nu beter klinkt.

Zuslief wordt opgetrommeld en manlief gaat mee naar het ziekenhuis.

Hij moet buiten blijven ivm corona - maatregelen. De arts kijkt ons muppie na en denkt ook dat het plastic in de maag zit.

We moeten haar goed in de gaten houden of het eten en drinken goed blijft gaan, of ze goed kan blijven poepen en geen pijn /ongemak gaat aangeven.

Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, eenmaal weer thuis is ze erg moe en gaat ze lekker slapen. Inmiddels ben ik al een paar keer bij haar geweest.. Niet omdat zij het nodig had hoor, iemand anders had ik nodig 😊😊😊..