Stempel op mijn kind.

Ggd. 'We willen graag kleine Hayden naar de kinderarts sturen. Zijn ogen volgen niet en we willen kijken wat er is.' Oke wij gaan wel, maar we dachten dat het vast overbezorgdheid zou zijn.  

We kregen de zelfde kinderarts die Hayden had gezien met zijn geboorte. 'We willen jullie over 2weken weer zien want hayden zit tussen 2 fases.' 'Mag ik fotos maken van hayden en die bestuderen? Nou oke, doe maar. We komen wel terug over 2weken.

2weken later waren we er en de dokter begon serieus te praten.  'Ik heb de foto van hayden laten zien aan 5 andere artsen en we zijn verdeeld. De ene helft denkt aan het down syndroom en de andere helft zegt nee.' De grond zakte weg onder mijn voeten. Ik ken veel mensen met het syndroom en ik zie niks aan mijn menneke. De dokter zegt, 'het enige wat we zien aan hayden is zijn ogen. Meer symptomen heeft hij niet. ' 'We willen nu bloed prikken en zien of ik ongelijk heb.' 

Het bloedprikken was een hell. Hayden had nog nooit "echt" gehuild en ik wist dat dit ging gebeuren. Nou. Meneer huilde en ik huilde mee. Wat een verdriet. Papa hield zijn armpje vast en ik hayden. We staan beide klaar voor ons menneke. De uitslag zou max. tien werdagen duren. De dagen zullen lang zijn voor mama.

2dagen later. Na een gezellige ochtend hebben gehad met een vriendin in breda, zouden we lekker lunchen en dan naar mijn opa gaan. (Die ligt slecht en wilde hem even een kus brengen, ik was toch in de buurt.) We gingen zitten, hadden besteld en ik belde mijn moeder. (Even up to date houden.?). Ik zag dat een anoniem nummer me belde en ik nam op. 'Hallo mama van hayden, is papa in de buurt?' 'Nee papa is niet in de buurt' zei ik. 'Oke, ik wil jullie uitnodigen in het ziekenhuis.' Ik trok bleek weg. Ik zei, 'hij heeft het?' 'Ja' zei de dokter. 'Ik wil jullie uitnodigen voor de volgende stappen.'

Lunch kort gedaan en gelijk naar de auto. Terug naar Boxmeer naar het ziekenhuis. En opzoeken wat we kunnen verwachten. Wat ben ik blij met een vriendin die me zo steunt.