Standje; OVERLEVEN!

Hallo, leuk dat jij mijn blolg leest! Mijn naam is Bo en ik ben sinds 12-12-2019 trotse mama van twee meisjes Puck en Sam.

 Ik neem jullie een stukje mee terug in de tijd, een tijd waarin ik werd geleefd, een tijd waar ik niet al te graag aan terug denk.

Jullie hebben vast en zeker mijn bevallingsverhaal gelezen?! Zo niet dan raadt ik het je aan om dit alsnog te doen. 

 Na een spannende zwangerschap van 32+2 weken werden daar in het Radboud UMC Puck en Sam geboren. De meisjes werden geboren en direct in de couveuse gelegd, een team van artsen en verpleegkundige waren daar voor hen en sloten allerlei apparatuur aan. In de verte hoorde ik allerlei scores voorbij komen, allerlei piepjes en tevreden gezichten die knikte naar mij dat alles ‘goed’ was. Ik was alleen maar blij dat ik van die helse pijn was verlost, de bevalling was echt zo snel gegaan! Om 18:00‬ zaten wij nog rustig thuis in Schijndel en ‪om 22.32‬ was daar in Nijmegen onze eerste dochter Puck. Ik wist niet hoe ik mijzelf moest voelen, ik was leeg. Ik werd gefeliciteerd met het feit dat ik nu moeder ben, moeder van twee meisjes, goh ik heb geen flauw idee hoe zij eruit zien of hoe zij ruiken. Ik lag daar maar te wachten, met regelmatig een hand van de gynaecoloog in mijn baarmoeder om te checken of de placenta los kwam; Doet het geen pijn Bo? Pijn? Nee het geboren worden van de meisjes dat deed pijn! Een uur heb ik daar gelegen, wachtend op en denkend aan…

Op de een of andere manier viel er een last van mijn schouders, de laatste weken waren zo intensief, wel of geen vroeggeboorte, verschillende ziekenhuisopnames. Het klinkt misschien gek, ondanks dat zij veelte vroeg zijn geboren ligt die verantwoordelijkheid nu niet meer bij mij! Tijdens al dat nadenken en nog eens wat extra wee opwekkers voor het loskomen van de placenta kreeg ik ineens enorme rugpijn, ik mocht gaan persen en daar kwam de placenta. De gynaecoloog voerde nog een controle uit om te bekijken of de gehele placenta was mee gekomen, de placenta was niet volledig. Bo je gaat zo onder narcose voor een curettage. Eenmaal uit de narcose voelde ik mij ellendig, verdrietig maar vooral moe. Het besef was er echt niet dat ik nu twee kinderen heb. Ik werd naar de IC gebracht, daar stond mijn man helemaal hyper rondom de couveuses te dwarrelen. Kijk zei een arts dit zijn jullie dochters! Oke, uhm ik ben moe en wil eigenlijk slapen dat is wat ik dacht, het was inmiddels twee uur s’nachts. Willen jullie buidelen met de meisjes? Buidelen? Door het enthousiasme van die arts hebben wij die nacht voor het eerst met Puck en Sam gebuideld. Er werd een klein meisje van 1300 gram genaamd Puck op mijn borst gelegd. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik het maar een akelig iets vond, zo fragiel en kwetsbaar. De vroeggeboorte overkwam ons totaal onverwachts en ineens waren daar de meisjes, ineens kwam je uit een narcose en had je hen op je borst liggen. Na twintig minuten heb ik de arts vriendelijk verzocht om de meisjes terug te leggen zodat wij konden gaan slapen, ik was kapot! Die nacht heb ik een uur of twee geslapen, de volgende ochtend ben ik brak wakker geworden. Was dit een droom? Wat is er nou werkelijk allemaal gebeurd? Wij zijn dus gewoon papa en mama van Puck en Sam!

 De verpleegkundige kwam al vroeg in de ochtend allerlei controles uitvoeren, dol enthousiast vertelde zij dat ik na het douchen samen met manlief naar Puck en Sam mocht gaan. Ik antwoorde met; Oh leuk, wij zijn benieuwd. Van binnen bekroop mij een gevoel van angst, twee kleine meisjes met overal snoertjes, piepjes en pleisters. Eenmaal op de IC hoorde wij van de artsen dat de meisjes het onwijs goed doen en dat zij één deze dagen overgeplaatst worden naar een ziekenhuis bij ons in de buurt. Wij waren opgelucht, ik merkte ik dat mijn angst plaatst maakte voor interesse, vooral interesse in de werkwijze van de professionals, het uitvoeren van de controles bij de meisjes, het verwisselen van de sonde, en allerlei verpleegtechnische handelingen. Het medische, het snelle handelen en het uitvoeren van verpleegtechnische handelingen is mij bekend als verpleegkundige. Al snel had ik in de gaten dat de knop bij mij om ging naar standje; OVERLEVEN. Mijn man was met regelmaat tijdens hun ziekenhuis opname verdrietig, ik troostte hem en zei dat alles goed kwam. Ik probeerde de couveuse te zien als een verlengde van mijn baarmoeder, mijn baarmoeder kon niet meer verder groeien daardoor is de bevalling op gang gekomen. Waar daar mijn man verdriet had, slecht sliep en veel aan het piekeren was, was ik geïnteresseerd en wist ik wat de piepjes en de waardes betekende.  De verpleegkundige legde ieder piepje uit, ik antwoorde in hun vaktermen; Oh, kijk iemand die bekend is in de zorg. Als er een pleister wat los zat kon er een lange piep ontstaan, waar daar mijn man in paniek schoot plakte ik de pleister weer vast en stelde hem gerust. Niks aan de hand, de monitor gaf een lage saturatie aan maar dat komt omdat Puck haar pleister los zat, opgelost!

 Na twee dagen werden Puck en Sam overgeplaatst naar de couveuse afdeling Bernhoven in Uden, zij deden het zo goed en hadden geen ondersteuning nodig zij waren ‘te goed’ voor de IC. Iedere dag reden wij twee maal op en neer naar het ziekenhuis, zagen wij familie en stelde wij enthousiast onze twee babymeisjes voor. Ik ging graag zelfstandig aan de slag waardoor het personeel al verschillende keren aan gaf dat die welbekende klap bij mij nog moest komen, ik lachte vriendelijk en gaf aan dat die klap er echt al wel was geweest. Sam was toe aan haar eerste badje; Oh, leuk, interessant! Dat doe ik wel! Heb je daar hulp bij nodig? Nee joh! Ik heb al zovaak baby’s gebadderd! Maar Bo, dit is wel wat anders, oke dan kijk maar mee en help maar waar dat nodig is. Zoals ik ben (een echte doener) zo was ik ook in het ziekenhuis, natuurlijk was ik wel eens verdrietig hoor maar ik ging maar door en door. Na vier weken ziekenhuis opname kregen wij het goede nieuws dat Sam als eerste mee naar huis mocht, zij was tijdens de geboorte het ‘zwaartste’ en grootste meisje. Zij woog tijdens ontslag twee kilo en mocht met 36 weken mee naar huis, wij waren zo blij met dit nieuws! Eindelijk een meisje mee naar huis, wel erg ruk natuurlijk dat zij allebei niet mee naar huis mochten, ik probeerde het maar zo te zien; Wij konden alvast met één meisjes thuis ‘oefenen’. De nacht voordat Sam thuis kwam heb ik natuurlijk niet geslapen, ik was zo euforisch, zo hyper! De volgende ochtend kwamen wij bepakt in het ziekenhuis, alle attributen bij om Sam mee naar huis te nemen. Nog even lekker met Puck geknuffeld, flesje gegeven en aan haar gevraagd of zij nog even heel snel wil groeien zodat zij ook mee naar huis mag en kan! De voorwaarde om als een premature baby mee naar huis te mogen zijn; minimaal 36 weken oud, minimaal 2 kilo en een minimale intake qua voeding. De minimale intake wordt berekend aan de hand van het gewicht. Als zij aan alle drie de punten voldoen, dit 24 uur laten zien dan worden zij ontslagen. Puck woog nog geen twee kilo, dronk haar flessen zo goed als leeg en was 36 weken, dus nog even geduld en groeien maar!

 Eenmaal thuis met Sam kwam die welbekende klap, die roze wolk waar vele over spraken daar heb ik nooit op gezeten. Binnen twee maanden zwanger ( begrijp mij niet verkeerd, super blij dat ik zo snel zwanger ben geworden maar ook snel om dit na alles te verwerken), op het begin geschokt dat je zwanger bent van een tweeling, doorverwezen worden naar het ziekenhuis voor controles waar het toch een stuk minder persoonlijk is, met 24 weken stoppen met werken i.v.m. een bloeding, met 28 weken opgenomen i.v.m. dreigende vroeggeboorte, zo ook  met 30 en 31 weken, uiteindelijk een vroeggeboorte van 32+ 2 weken, vier weken ziekenhuis in en uit. De meisjes niet meteen bij ons thuis hebben heeft ervoor gezorgd dat wij een hele andere band met hen hebben opgebouwd. Daar lag ze dan op mijn schoot; Sam, ik keek haar aan en kreeg een enorme buikpijn het voelde zo alsof je heimwee naar iets of wat hebt. Een misselijkmakend en hopelijk voor de meeste een onbekend gevoel. Er kwam paniek in mijn hoofd, dit is mijn dochter en hier moet ik voor de rest van mijn leven voor zorgen. Er komt binnenkort nog een dochter thuis en ook daar moet ik de rest van mijn leven voor zorgen. Twee kleine babymeisjes thuis, hoe gaan wij dit doen? Wat moeten wij doen als zij allebei huilen, wij kennen hun niet eens? Wat moeten wij doen als zij hun flesjes niet opdrinken? Wat moeten wij doen als zij niet tevreden zijn? Pff, ik was dagen alleen maar aan het huilen, ik werd wakker en huilde, ik ging naar bed en huilde. Mijn man gaf aan mij zo niet te kennen en wist zich geen raad met mij. Goede vriendinnen en familie kwamen op bezoek, zij troffen een emotionele Bo aan. Iedereen was zo opgewekt en trots dat Sam thuis was, iedereen was zo verliefd op haar maar ik voelde die blijdschap niet, ik voelde alleen maar angst en paniek en kon alleen maar huilen en piekeren. Na vier dagen werd ik op een ‪zondag ochtend‬ huilend wakker, mijn man en ik hebben de verloskundige praktijk in Schijndel gebeld. Die middag kwam de verloskundige langs en ik kon alleen maar huilen, zij probeerde mij gerust te stellen dat dit normaal is en dat dit erbij hoort. Zij gaf aan dat wij een slechte start hebben gehad qua binding met de meisjes, een hele spannende zwangerschap hebben gehad met uiteindelijk een vroeggeboorte. Wij konden dit alleen maar beamen, mijn man gaf aan dat hij mij zo niet kende en dat hij zich zorgen om mij maakte. Ik bleef maar aan haar vragen; gaat dit gevoel nog weg? Zij gaf aan dat dit zeker weg gaat en dat dit erbij hoort. Dit gesprek stelde mij op de één of andere manier gerust, oke het hoort er dus bij en het komt goed. Die dag kon ik meer en meer genieten van Sam, ben ik samen met mijn man en Sam naar  het ziekenhuis gegaan om Puck te knuffelen. In het ziekenhuis vroegen zij hoe het met mij ging, zij waren op de hoogte dat ik zo verdrietig was, ik antwoorde met het gaat eigenlijk wel goed? Ik durfde dit bijna niet uit te spreken, ik had nog steeds die angst dat de buikpijn die avond wel weer terug kwam.

 Het blijft een vreemd iets, ik denk er nu nog vaak aan terug, vijf dagen lang flinke buikpijn, paniek en onrust in mijn hoofd. Na vijf dagen was dit gevoel weg, ik was zo bang dat dit gevoel nooit meer weg zou gaan. Die welbekende klap waar iedereen over sprak is ook bij mij langs gekomen. Na die onrustige dagen kwam Puck thuis, natuurlijk was ik weer bang dat ik buikpijn kreeg en natuurlijk vond ik het spannend maar het lukte mij aardig! Iedere dag werd ik steeds meer verliefd op Puck en Sam, iedere dag kreeg ik steeds meer het besef dat dit mijn dochters zijn, iedere dag kreeg ik steeds meer vertrouwen in het moederschap, iedere dag werd het steeds leuker. Nu zes maanden later denk ik steeds minder vaak terug aan deze tijd, nu zes maanden later hebben wij twee geweldig leuke en vrolijke meisjes thuis. THUIS mensen, THUIS!

Liefs Bo.

Instagram: @tweelingmama_puck_sam