Sprongetjes? of is er meer aan de hand?

De eerste weken na de geboorte van onze zoon zeiden we constant tegen elkaar, wat een geluk hebben wij! We hadden een makkelijk mannetje, hij was heel tevreden. Overdag sliep hij veel en in de nachten liet hij toch vaak 4 uur tussen de voedingen.

Na een aantal weken veranderde het plots. Hij huilde veel, wilde alleen maar tegen mama aan zitten, liggen of lopen. Ik had hem veel in de draagzak toen waardoor het wel te doen was. Na een tijdje leek het weer wat beter te gaan. Deze periodes bleven maar terugkomen en leken gelijk te lopen met de welbekende 'oei ik groei' sprongetjes. Wij gingen er dan ook van uit dat hij sprongetjes maakte in zijn ontwikkeling.

Na een aantal maanden leken de 'sprongetjes' toch wel erg vaak voor te komen zonder dat er daarna een ontwikkelingssprong te zien was. Hij liep zelfs motorisch wat achter. We gingen allerlei oorzaken zoeken, van tandjes tot aan virusjes en frustratie van het iets niet kunnen wat hij misschien wel wilde?

Toen hij met 18 maanden ging lopen dachten wij nu gaat het vast beter, hij kan nu in ieder geval wat meer zijn gang gaan. Er zijn al heel wat tandjes door en in de zomer zijn er ook een stuk minder virussen.

Helaas werden de slechte periodes langer en heftiger. Uit het niets kon hij enorme driftbuien krijgen, wat is zo'n  klein mannetje dan toch sterk. Langzamerhand begonnen we ons steeds meer af te vragen wat er toch aan de hand was. Lag het aan onze opvoeding? 

Toen hij bijna 20 maanden was viel hij voor het eerst weg tijdens een driftbui, dit was een enorm angstig moment.  Heel even waren we bang dat we hem kwijt zouden raken. Gelukkig kwam hij snel bij en begon hij weer te lachen alsof er niks aan de hand was.

Dit was voor ons het moment dat wij besloten hulp te vragen bij het consultatiebureau..