Spoedopname op de NICU

Mijn vorige blog ging over je eerste dagen. Het ging over het algemeen goed met je. Je kon zelf op temperatuur blijven, poepte en plaste genoeg, en leek de eerste 2 dagen een tevreden baby. Echter dronk je heel slecht. Niet alleen kon je niet goed aan de borst drinken, ook uit een flesje dronk je hooguit 15 cc. Je was intussen 3 dagen oud en en zou nu echt wel meer moeten drinken. Ook leek je wat minder tevreden te zijn dan de eerste dagen en huilde je wat meer. Je bilirubinewaarden stegen elke dag en daarom mochten we nog niet naar huis. In ieder geval niet tot je beter ging drinken en de waarde stabiliseerde.

Hieronder even een korte uitleg over bilirubine. Een teveel van deze stof veroorzaakt geelzucht. Dat is waar Dean steeds meer last van kreeg naarmate de dagen vorderde.

Bilirubine is een stof die aangemaakt wordt bij het afbreken van rode bloedcellen. Vóór de geboorte heeft een baby veel rode bloedcellen. Dit hebben ze na de geboorte niet meer nodig en daarom wordt het teveel aan rode bloedcellen afgebroken. Bij het opruimen van deze rode bloedcellen komt bilirubine vrij. De lever zorgt er vervolgens voor dat de bilirubine het lichaam weer verlaat.

Je bilirubinewaarde was op 3-6 in de avond 249. Dat was verhoogd, maar volgens de verpleging nog binnen de marge. Wat die marges precies waren konden ze me niet precies zeggen, daar ging de arts over. Deze verschoof ook steeds naarmate jij ouder was. Alle communicatie hierover verliep via de verpleging, er was nog geen arts geweest. Dat beschouwde ik als een goed teken. Als we ons echt zorgen moesten maken zou er wel een dokter komen toch? Wat er zou gebeuren als je boven die marge uit zou komen vertelde ook niemand me. Ik had het natuurlijk kunnen/moeten vragen, maar ik dacht het zal zo'n vaart niet lopen. Er werd telkens gezegd dat het te hoog was, maar binnen de marge en dat het in de gaten gehouden moest worden. Zoveel baby's werden wat geel na de geboorte. Dat ging vanzelf weer over, toch?In de nacht van 3-6 op 4-6 2021 huilde je veel. Je wilde niet drinken, je wilde niet in je bedje liggen, en zelfs bij mij was je niet echt tevreden. Ik vond het ook wel een ding om de eerste nachten alleen met jou te zijn. Natuurlijk kwamen de verpleegkundigen helpen als het nodig was, maar ik miste papa toch. Ik was dan wel al sinds ik in het ziekenhuis was elke nacht alleen (en de 5,5 week thuis ook aangezien ik beneden sliep, dus in totaal al meer dan 4 maanden), maar de eerste nachten met jou had ik toch liever met papa samen gedaan. Maarja, hij mocht niet blijven i.v.m. corona. Om 01.00 uur kwam de verpleegkundige van de nachtdienst vragen of ze je even mee zou nemen. Ik had een goede klik met haar en vond het eigenlijk wel even fijn. De vorige nacht had ik ook al niet zoveel geslapen. En als de bilirubine waarde de volgende ochtend gedaald was, zouden we waarschijnlijk toch naar huis mogen. Dan zou ik een extra paar uurtjes slaap wel kunnen gebruiken. In de nacht mocht ik wat langere tijd tussen het kolven laten, en de verpleging zou jou een flesje geven. Zo kon ik een uurtje of 5 achter elkaar doorslapen.

Om 04.30 werd ik wakker om te plassen. Ik dacht nog, mm.. ze hebben je nog niet terug gebracht. Zou ik bellen dat ze je terugbrengen? Maar daarna dacht ik, als je echt heel verdrietig zou zijn, of ze zouden denken dat je me echt nodig hebt brengen ze je echt wel terug. Dus probeerde ik nog even te slapen. Om 06.30 was ik net wakker toen ik je al huilend in je bedje aan hoorde komen over de gang. Ik vond het fijn dat ik even wat bij had kunnen slapen, maar wat was ik blij om jou weer te knuffelen. Gek is dat eigenlijk. Mijn hele leven kon ik zonder jou, en nu je er 3 dagen was miste ik je al als je een paar uurtjes weg was. De verpleegkundige zei het heel luchtig, maar achteraf denk ik dat ze al wist wat er ging gebeuren. Ze zei: 'ik heb zijn bili al geprikt en die was weer behoorlijk gestegen, dus de kinderarts komt zo'. Toen had ik zo'n vermoeden dat dit echt de verkeerde kant op ging. Maar nog steeds wist ik niet hoe ernstig het was, en onderschatte ik de situatie. We probeerden je aan de borst te leggen, want je had die nacht ook niet veel gedronken bij de verpleging. Liggend op mijn zij, jij in alleen je luier met jouw buik tegen mijn buik, lukte het wonder boven wonder vrij snel om je aan te leggen. Wel met een tepelhoedje zodat het voor jou wat makkelijker was, maar dat mocht de pret niet drukken. Je hapte goed aan en je was voor de 2e of 3e keer goed aan het drinken. Wat was ik blij! Zou je het nu dan eindelijk snappen? Zou je vanaf nu gewoon meerdere, of misschien wel alle voedingen aan de borst kunnen drinken?

5 minuten. 5 minuten heb je kunnen drinken. Toen kwam de kinderarts binnen met een co-assistent. Ik zag het al aan haar gezicht. 'Sorry', zei ze, 'maar zijn bili is 355 en dat is echt heel erg hoog dus we gaan hem nu opnemen op de NICU'. Ik schrok hier toch wel van. De NICU? Niet de kinderafdeling, medium care of zelfs niet de high care, maar de intensive care. Was je dan zo ziek? Terwijl je hier net lekker lag te drinken? Ik vond ook niet dat je nog geler was geworden, maar blijkbaar was dat toch zo. Toen we net in het ziekenhuis kwamen toen ik 24 weken zwanger was hadden we ons voorbereid op de NICU, maar nu niet meer. Zeker niet na zo'n goede start. Nog voordat ik kon vragen hoe het dan allemaal in zijn werk ging, zei dat arts al dat we echt op moesten schieten. Je mocht je voeding niet afmaken, dat zou later wel weer komen. Je moest nu mee. Als ik niet zo ver kon lopen kon ik mee met bed en al, maar we moesten nu gaan. Ik schrok hier behoorlijk van en werd meteen emotioneel. Het was dag 4 na de bevalling, en kraamtranen zijn dus echt een ding, en dan nemen ze ook nog mijn baby zomaar mee. Nouja natuurlijk niet zomaar, maar het kwam toch wel een beetje als donderslag bij heldere hemel. Tot dan toe werd er toch telkens nog over naar huis gaan gesproken, en nu was je ineens zo ziek? Ik mocht je nog een knuffel geven en daarna legde ik je in je plastic bakje/bedje. Ik kon wel lopen, zo ver was het niet. Dus daar liepen we over de gang, 's ochtends vroeg om 06.45 uur. De arts, de co-assistent, de verpleegkundige, jij in je bedje, en ik er achteraan. Wat voelde ik me alleen op dat moment. Al huilend liep ik achter de arts aan de NICU op. Ik zag meteen dat dit een heel andere "wereld" was dan de kraamafdeling, waar ik mijn eigen kamer had, en alles veel gemoedelijker was. Hier waren overal couveuses, beeldschermen met metingen erop, piepjes, alarmen, enz. In het midden van de ruimte stond een grote tafel waar het personeel net aan het overdragen was van de nacht naar de dagdienst.

Ik weet niet eens meer wat er toen allemaal in welke volgorde gebeurd is, maar je werd in ieder geval in een open couveuse op een blauw lichtgevend matje gelegd. Je kreeg allemaal plakkertjes op je borst en buik geplakt om je hartslag, ademhaling en temperatuur in de gaten te houden, en een saturatiemeter en naambandje om je voetje. Je bloeddruk werd met een bandje om je bovenbeen gemeten. Daarna werden er nog 2 blauwe lampen op je gericht. Het lichtgevend matje en de lampen helpen om de bilirubine af te breken zodat de lever dit makkelijk uit kan scheiden. Om je ogen tegen het felle licht te beschermen kreeg je een stoffen 'brilletje' om je hoofdje. Ik kreeg te horen dat als dit niet snel genoeg zou helpen, er nog 1 lamp bij gezet kon worden, en er een tentje van witte lakens over je couveuse gemaakt zou worden. Zo zou al het licht wat naar buiten scheen ook nog terug gekaatst worden naar jou toe. Als dat niet zou werken zou je een wisseltransfusie moeten krijgen. Je zou dan donorbloed krijgen zodat de bilirubine langzaam uit je bloed gespoeld zou worden. Dit was echter een uiterste maatregel. Veel later, toen ik thuis mijn medisch dossier had opgevraagd, zag ik dat je die ochtend al 5 punten boven de wisseltransfusie grens had gezeten. Toen snapte ik ook waarom de arts zo'n haast had. Ik zou alleen willen dat dit me allemaal iets eerder uitgelegd was, maarja, dat is achteraf. Ik zat nog een tijdje zachtjes huilend aan je bedje. Wat zag je er ineens zielig en ziek uit. En papa wist nog van niks. Ik belde papa om te vertellen wat er was gebeurd. Hij kwam er meteen aan, maar moest zich natuurlijk nog klaarmaken en nog 3 kwartier rijden.

Ik moest wat papieren invullen en daarna kreeg ik een pasje van de NICU. Hiermee konden we ook in de avond en nacht de NICU op aangezien de deuren dan gesloten waren. Ik heb nog even bij je gezeten en je over je hoofdje geaaid. Ik moest opletten dat ik niet teveel schaduw veroorzaakte, de lampen moesten zoveel mogelijk op je schijnen. Tegen een uur of 8 ben ik maar teruggelopen naar de afdeling. Ik moest toch iets eten, en ik moest kolven. Wat vond ik het moeilijk om je daar achter te laten. Maarja ik wist dat je in goede handen was, en ik kon toch niet veel voor je doen. Je lag lekker te slapen.

Toen ik terug kwam op mijn kamer werd ik weer verdrietig. De verpleging had (waarschijnlijk goed bedoeld) al opgeruimd. Je aankleedkussen was weg, de billendoekjes, luiers en hydrofiele doeken opgeruimd. En je bedje was natuurlijk weg omdat we je daarmee naar de NICU hadden gebracht. Het leek op mijn kamer zoals die was voordat jij er was. Dat was een gekke gewaarwording moet ik zeggen. Half huilend at ik mijn boterham en kolfde ik melk die ik dan later mee kon nemen naar de NICU. Elke keer als ik mezelf een beetje bijeen geraapt had kwam er weer een lieve zorgmedewerker binnen om me een hart onder de riem te steken of om gewoon even naar me te luisteren. Nou, dan begon ik weer van voor af aan. Ik wist ook echt wel dat dit niet het ergste was wat er kon gebeuren, en dat alle andere baby's op de NICU waarschijnlijk veel zieker waren, maar het was me gewoon even allemaal te veel. Vooral omdat ik het niet verwacht had, en niet echt tijd had gehad om me erop voor te bereiden.

Na een uurtje of wat kwam papa de kamer binnen. Ik besloot nog even gauw te gaan douchen, en wat kleren aan te doen. Tot die tijd had ik alleen nog pyjama's aan gehad. Ik lag toch voornamelijk op bed. Maar ineens voelde alles anders. Ik voelde me niet meer die kraamvrouw waar het ook om ging. Het ging voor mijn gevoel alleen nog maar om jou. Natuurlijk had ik ook nog pijn, en kon ik nog niet goed lopen en zitten. Maar ik moest nu telkens naar jou toe, in plaats van dat je gewoon naast mij in mijn bed of in je eigen bedje lag, en er voor ons allebei gezorgd werd. Na de snelle douche liepen papa en ik samen naar jou toe.

Wordt vervolgd..