Soms mis ik je ineens...

Het was in de auto vanmiddag. M’n keel schroefde dicht , en ik moest m’n tranen wegslikken. Zomaar....Af en toe bevliegt het me.

Ik mis jeIk mis je geurIk mis je kroelenIk mis onze stille momenten van de nachtvoedingenIk mis je geluidjes naast me als je slaaptIk mis je kraaitjes, je kuiltjes als je lachtIk mis het om je te zien tussen je even-broers en -zussen. Hoe ze je op handen droegen, trots waren, koesterden.Ik mis je. Soms. Zomaar.

Het is drie maanden geleden dat we afscheid namen. Maar geen echt afscheid. Want we zien elkaar gelukkig nog, we blijven betrokken bij haar. Af en toe. En dat is zo fijn.Wat hebben wij het getroffen met haar, en met haar papa en mama. We hadden het nooit anders gewild. Nooit.Een baby’tje na de geboorte opvangen, drie maanden lang voor zorgen en dan zo warm mogen overdragen aan haar ouders.

Wat blijkt het voor iedereen belangrijk dan om contact te blijven houden. Voor haar, voor hen, voor ons. Voor Lot, voor Silas. Haar naam wordt hier dagelijks genoemd. Net als zoveel andere namen van kinderen die hier waren.

‘Mis je ze niet als ze weer gaan, hecht je je niet enorm?’ Ooh ja, we hechten. En ooh ja we missen. Maar dat verdient ieder kind, toch?

Dus het is oké. Dan slik je soms je tranen even weg. Of laat je ze gaan.