Somber

Wat je dan niet zo gemakkelijk laat zien, is hoe het echt gaat...

Vandaag ben ik gestart bij de psycholoog; de koek is op. Ik heb zo hard geprobeerd om positief te blijven denken en te genieten van kleine momenten, maar het lukt even niet meer. Al weken lang zijn er dagelijks tranen, een kort lontje, teleurstelling in mezelf en een afgevlakt gevoel.

De fysieke pijn blijft een belemmering, maar het hoofd zit veel meer in de weg. We wilden graag een tweede kindje. Dit keer zou ik gaan genieten van de zwangerschap en ik hoopte op een natuurlijke bevalling. De zwangerschap werd echter gekenmerkt door pijn en complicaties, en van bevallen was geen sprake. Wel van angstige momenten en acuut handelen.

Na de opname van Noan met RS lukte het hem steeds slechter om te slapen. Ook Suze ging weer spoken en de nachten waren gevuld met huilende kindjes. Ik ben moe en verdrietig. De babyspullen verdwijnen langzaam uit het huis en zullen nooit meer terugkomen. Nooit een zorgeloze zwangerschap, nooit een natuurlijke bevalling.

Ik moet blij zijn met wat ik wel heb, maar dat lukt me niet meer. Verdriet en vermoeidheid overschaduwen alles en de lichtpuntjes ontbreken. We doen ons best, blijven zorgen voor onze Jut en Jul, en proberen ergens een beetje voor onszelf te zorgen. Tranen en weer door. Het eerlijke verhaal.