Sofie’s 1st surgery, at 6 months!

Klein meisje dat je bent, je doet het zo goed! Je bent een onwijs tevreden, en makkelijk kindje. Je slaapt na 8 weken al goed door. En je flessen laat je ook niet staan.

Toch worden we als Sofie 3 maanden is, doorverwezen vanuit het consultatie bureau, naar het ziekenhuis. Er wordt getwijfeld of ze heupdysplasie heeft. Maar ook horen ze een hartruisje. Zelf hadden wij een bult in de lies ontdekt. En ze had ook nog een navelbreuk. Voor dit alles kunnen we snel terecht in het ziekenhuis, er worden verschillende scans en foto’s gemaakt. En de uitslag is er snel. Navelbreuk was duidelijk aanwezig, dit groeit als het goed is vanzelf dicht. Dat gebeurden gelukkig ook. Hartruisje was ook zeker aanwezig, gelukkig wel heel minimaal. Ik vond dit best wel een ding, aangezien mijn schoonvader aan hartkwalen is overleden. Daar tegenover, mijn schoonmoeder heeft ook een hartruisje en is haar 60e levensjaar al gepasseerd. Ik maak me hier inmiddels ook niet echt druk meer om en de dokters ook niet. Toen kwam de lies ter sprake, ze had een liesbreuk. Daarmee viel er enigszins een last van onze schouders. Omdat wij heel bang waren dat het iets van een tumor zou zijn. Sofie moest hieraan alleen wel geopereerd worden, zodra ze 6 maanden oud zou zijn. Haar liesbreuk komt zeer waarschijnlijk doordat ze prematuur is geweest. Pech dus! Wij maken die dag gelijk een afspraak voor haar operatie.

De maanden vliegen voorbij. De dag van haar liesbreuk operatie komt steeds dichterbij. We moeten die dag om 07.30u binnen zijn. Ik was er redelijk rustig onder. Bij kindjes mag er altijd 1 ouder mee naar de operatiekamer, totdat ze onder narcose gaan. Dit moest ik sowieso zijn volgens mijn vriend, de held haha! Ik twijfelde hier helemaal niet over. Het wachten duurde lang, ze moest nuchter zijn. En ons was gezegd dat ze als eerste geholpen zou worden. 09.30u werd ze pas gehaald. Gelukkig was Sofie nog steeds vrolijk. Richting de operatie kamer, vondt ze ook alles mega interessant. Zelfs daar nog, met al de dokters/assistenten om haar heen. Ze speelde met het mondkapje, waar ze minuten later mee onder narcose wordt gebracht. Dit gebeurde heel rustig. Ik ging terug naar de afdeling, nadat ik door iedereen daar heel erg gerustgesteld was. Super fijn was dat! We zouden na een half uur geroepen worden, als Sofie ontwaakt uit haar narcose. Dit gebeurd al na 20 min, gelukkig! Ook nu ga ik weer alleen mee naar de uitslaapkamer. Ik kom daarbinnen en hoor een kindje mega hard krijsen. Heel zielig dacht ik nog, terwijl ik er voorbij wil lopen. Er wordt door de verpleegkundige die achter me loopt gezegd: hier is ze al! Dat krijsende kindje, was Sofie! Oh my God! Wat is er gebeurd met haar! Zo hard en onherkenbaar heeft ze nog nooit gehuild! Ik raak hierdoor een beetje in paniek. Ik probeer haar te troosten. Dit lukt niet! Het duurt ook te lang voordat we weer naar de afdeling gaan. Ik wil een fles maken voor haar. Misschien krijg ik haar daarmee getroost. Terug op de afdeling drinkt ze een klein beetje, en wordt ze eindelijk rustig. Ze valt snel in slaap. Een uur later wordt ze wakker, en lijkt er niks meer aan de hand te zijn. Dat was ook, de wond geneest gelukkig ook snel. Pfoe, dit hoofdstuk is afgesloten!

Het boven genoemde heupdysplasie verhaal ben ik zeker niet vergeten! (Ze waren hier wel vergeten een scan van de maken toen). Hierover vertel ik jullie meer in mijn volgende blog!

?

Liefs, Cheryl