schrik van elke moeder

Afgelopen dagen heb ik mijn zoontje niet uit het oog verloren. Heb goed op zijn gedrag gelet, zie ik andere dingen dan normaal. Natuurlijk deed ik dit niet zomaar. De schrik van ik denk elke moeder werd werkelijkheid.

Mijn zoontje viel uit de kinderstoel terwijl ik er bij zat. Wat voelde ik mij slecht en schuldig! Hoe kon dit gebeuren zo voor mijn neus. Hij is erg beweeglijk, zit geen moment stil, maar dat dit mij zou gebeuren had ik niet zien aankomen. 

Op het moment dat ik hem voorover zag duiken richting de harde tegelvloer zat mijn hart letterlijk in mijn keel. Mijn vriend kwam van boven gerend omdat hij een harde bonk hoorde. Op dat moment had ik mijn zoontje alweer in mijn armen, huilend natuurlijk. Gelukkig van korte duur. Binnen no time kon hij weer lachen en hij wilde vrij snel drinken. Ik heb zijn hoofdje gekoeld en dag erna was er gelukkig niks meer van te zien. Hij toonde geen ander gedrag dan normaal. Werd niet suf, gaf niet over dus al met al is het afgelopen met een sisser. 

Toen mijn zoontje weer rustig was, kwam bij mij de schrik er even uit. Tranen rolde over mijn wangen en snikkend zat ik op de bank met hem nog steeds in mijn armen. Hij keek mij met zijn grote ogen aan wat doe jij nu mama.... Hij kroop extra dicht tegen mij aan, alsof hij mij wilde troosten. Niks aan de hand mama.

Zo'n lief en ontroerend moment. Mijn kleine dappere kanjer!

Hij gaat nog steeds met plezier in zijn stoel zitten en is het zelf waarschijnlijk allang weer vergeten. Eruit vallen zal mij geen tweede keer gebeuren, het tuigje doet zijn werk goed. Inmiddels ben ik van de schrik bekomen en denk ik hij zal wel vaker vallen. Nu alleen nog dat laatste stukje schuldgevoel opzij zetten.